Afgesproken was dat we om half negen even met zoon en kleizoon
zouden appen.
Na de koffie en cruesli haakten we de caravan aan. Ik was
mijn sleutels kwijt (auto en caravan). Maar gelukkig vond ik ze vrij snel: in
de vuilniszak die klaarlag om weggegooid te worden.
Ja, zo’n zondag werd het.
Om negen uur reden we weg. Manlief wilde eigenlijk pas om
half tien vertrekken, maar ik dacht dat we om een uur de camping op mochten en vond de afstand van 306 km fors.
We hadden in de omgeving van Harwich geen clubcamping kunnen
vinden. Op de website zag Colchester Country Park er goed uit. Dus dat had ik
geboekt.
Maar onderweg zag ik dat we pas om twee uur welkom waren. Ik
belde de camping en kreeg een erg aardige dame te spreken die zei dat we ook
eerder mochten komen.
Nadat ik (ongeveer 30 kilometer voor Colchester) had gezegd
dat het allemaal erg meezat ging het fout. Voor iedere rotonde (daar is dit
land kampioen in) stond dik twee kilometer langzaam rijdende file. Dat ging
zeker vijftien kilometer door. De ene rotonde na de ander.
Dus het werd toch bijna twee uur toen we de camping vonden. Er bleek helemaal geen wifi te zijn. De werkzaamheden waren nog niet
voltooid.
Laat ik het verhaal niet te lang maken. De dame was aardig. Ze
hadden nog een camping, meer naar Ipswich – dus verder van Harwich, in the
countryside. Er werd gebeld en manlief toetste het adres in aangezien wij
totaal geen idee hadden waar we naartoe moesten. Dom, want ik had natuurlijk de
kaart kunnen pakken.
Maar we waren het beu. We waren moe. We waren teleurgesteld.
De GPS pakte
de slechtst denkbare route voor een auto met caravan. Normaal zou je zeggen: “wat
is het hier prachtig.”
Single track roads, kleine historische dorpjes en beschonken
automobilisten (Sunday Lunch) – u begrijpt…..
Maar we vonden de camping (90 plaatsen) en daar staan we nu.
Toen ik het elektra wilde aansluiten zag ik een gat in het snoer. Op de vorige
camping zal dat gebeurd zijn met maaien.
Manlief heeft tape omgedaan.
Wifi is heel zwak.
Om 4 uur zaten we aan het lunchpakket.
Vanavond wilde ik een kopje soep maken. Toen rook ik verbrand rubber. Juist ja – het snoer lag tegen het kokend hete plaatje aan. Net op
tijd – voor de klap – gered.
Ook ging het brandalarm weer af, waar je de hele camping mee
bereikt. Was niets aan de hand, maar de broodrooster stond te dicht bij de melder.
En nu willen we eigenlijk niet met de ferry. Maar daarover morgen. Sorry voor de taal -of tikfouten. Ik ben moe en lichtelijk geïrriteerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten