Beeldig blogje

Vanwege het ongekend mooie weer maak ik me er met een JvL af.

Dat houdt in: foto's met omschrijving. En niet op volgorde,

↑Vandaag voor het eerst in de korte broek. Ongekend op 5 april.

↑Iedere ochtend na het ontbijt gaan we naar het strand. 

↕Jacky wijkt niet van onze zijde. Ze moet nog tot rust komen.

Er is wat gehannes geweest met de caravan. De tv, de koelkast, de magnetron.

Midden in de nacht een onheilspellende lucht. Ik dacht dat we vergiftigd werden.

We hadden het snel door: nieuwigheid van de verwarming.

Toch maar uitgezet en de volgende dag flink doorgestookt met de ramen open.

We ontmoetten mensen met, heel toevallig, ook een splinternieuwe 515. Bij hen was de koelkast er in zijn geheel uitgevallen.

Kinderziektes.

Schreef ik in mijn vorige blog dat er een last van onze schouders afviel? Dat gaat regelmatig gepaard met een terugslag.

Manlief werd een week geleden zwaar verkouden en dat gaat nog steeds gepaard met volle bronchiën en hoestaanvallen.

Niet lekker dus. Wel lekker: ↑kippensoep van slagerij Wisse (Meliskerke).

En ladingen Hot Coldrex, Otrivin, Vicks stoombaden en Fluimicil.

Tot nu toe heb ik in de caravan gekookt.

Vanavond vis.

In Vlissingen was het goed boodschappen doen!!

↓Zo'n grote Albert Heijn hadden we in Kralingen niet.

En ernaast een prachtige viswinkel.

Na de boodschappen, op weg naar De Meerpaal, kwamen we veel caravans en campers tegen.

De boerenerven vullen zich rap.

↑Hier komen de oosterburen (90%) voor.

******

Dan valt er toch een last van je schouders

Woensdag was een slopende dag. De dag voor de verhuizing.

Ik wilde al het beddengoed nog wassen en strijken.

Gelukkig sliepen we in het uitstekende Novotel (Brainpark). 's Avonds aten we heerlijk bij Vicini.

Na een uitgebreid ontbijt op vrijdagochtend togen we naar ons appartement.

Dat er maar twee mannen kwamen om de boel leeg te halen viel ons tegen.

Ze waren er om 8 uur en om 12 uur zwaaiden wij de vrachtauto met onze spullen uit.

Op het laatst moesten Jacky en ik op de gang zitten.

Donderdagavond aten we gezellig, nadat er nog wat bancaire akkefietjes opgelost moesten worden 😪😪, met vrienden bij Kaat Mossel.

De obers kwamen afscheid nemen wat wij hartverwarmend vonden. We zullen ze zeker missen.

Vrijdagochtend ging het via de berging in Middelburg naar Arnemuiden, waar we de caravan ophaalden.

>>>>Opvallend: sinds de uitslag van de MRI (voet) en de verhuizing slaap ik weer ononderbroken i.p.v de vijf uur van de laatste maanden. Dat was killing.<<<<

En nu staan we twee weken in Zoutelande.

Er zijn toch wat veranderingen in deze caravan.

Zo kregen we de ijskast niet aan de gang en haperde de tv.

Voor de ijskast (die een betere indeling heeft dat die ik thuis had) moest ik de telefonische hulp van de dealer inroepen.

Ik stuurde hem foto's van ons onbekende icoontjes die hij gelukkig ook niet kenden.

Maar we kregen hem aan de praat en terwijl ik dit typ geniet ik van een ijskoud borreltje.

↑Ik kwam handen -en kastruimte tekort voor de zomergarderobe.

Wij moeten nog wel een paar keer heen -en weer naar de berging hoor.

↓De zon scheen volop, dus ik kon een heerlijk handwasje ophangen.

↓Blij verrast waren we dat de bouw goed vordert.

Het begint ergens op te lijken.

Na een drukke zaterdag was het goed bolussen eten.

****

Oververmoeidheid, stress en melancholie is geen lekkere cocktail

Het vordert gestaag.

Morgen is de laatste inpakdag - de losse flodders.

Jacky is zenuwachtig en wil niet eens het balkon op, angstig dat we haar achterlaten.

Bij alles denk ik: "dit is de laatste keer dat..."

Het uitzicht is eigenlijk het enige wat we heel erg gaan missen.

Maar de drukte niet.

Overal in Rotterdam/Kralingen zijn wegopbrekingen. Er staan files en je wordt links en rechts door fatbikes ingehaald.

Mensen steken over terwijl het voetgangerslicht op rood staat. Fietsers en brommers met oortjes in doen dat ook.

Van de zelfstandige middenstanders zoals de slager, de banketbakker en de visboer heb ik persoonlijk afscheid genomen en mijn Piggy-punten ingewisseld.

Ze vinden het jammer dat we weggaan, maar ze begrijpen het allemaal.

Niemand heeft gereageerd met "Zoutelande???? Wat heeft u daar te zoeken???"

Mensen vragen wel of we ons niet teveel op de hals hebben gehaald door het appartement meteen te verkopen.

Ja, dat is zo. Zeker lichamelijk. Het kwam ook niet lekker uit met de operatie aan mijn voet.

Maar de voordelen wegen zwaarder: 

- het nieuw te bouwen appartement moet gefinancieerd worden

- het zijn onzekere tijden, dus niemand weet hoe het met de huizenmarkt gaat

- je weet dat je het toch gaat verkopen, dus waarom uitstellen

- wij zagen een avontuurlijk jaar wel zitten.

Onze huismeester G. is intens verdrietig omdat ze afscheid van haar geliefde Jacky moet nemen.

Wanneer het regende stond ze met een handdoek klaar. Jacky is haar kindje.

Daarom heb ik een mok met de afbeelding van Jacky besteld.

We laten het netjes achter, zoals ik zelf ook graag een nieuw huis zou betrekken.

Er staan flessen wijn klaar voor de nieuwe bewoners (een jong stel met een hond, dus ik hoop dat onze huismeester haar liefde toch kwijt kan) -en voor de makelaar.

Maandag overhandigen we hem de sleutels.

Dit is voor ons beiden het moeilijkste afscheid.

We zijn dol op deze locatie en op het flatje dat wij helemaal naar onze smaak hebben verbouwd.

Donderdagmiddag zou ik een afspraak met de orthopeed (uitslag MRI) hebben. Ik dacht dat dat goed uitkwam na de verhuizing.

Vorige week kreeg ik een e-mail dat de afspraak was verzet naar de ochtend. Ik in de zenuwen.

Nu is het veranderd naar een belafspraak.

Ook daar ben ik zenuwachtig voor, want voet wil nog steeds niet aardig doen - ondanks de massages.

Nog één nacht in ons eigen bed, waar we heel bewust van moeten genieten. 

Die gaan een jaar in de opslag van de verhuizer.

Wij nemen twee nachten een hotel en rijden vrijdag naar Zeeland.

Ik meld me weer vanuit Zoutelande.

Vrijdag begint ons avontuurlijke jaar en gaan we ons focussen op onze nieuwe woonplek.

Dus ook nu: "Dit is de laatste blog vanuit Rotterdam."

***** 

Hamsteren voor een oorlog

Roept dit bij leeftijdgenoten herinneringen op?

Jaren zestig bij de familie ten Bruggencate: er waren altijd voorraden in de kelder. Mijn vader had er mooie stellages voor getimmerd.

Sowieso voor onverwachte gasten: wat bijna dagelijks het geval was. 

Voor onze ouders, die de oorlog bewust hadden meegemaakt, was het iets vanzelfsprekends: blikken en potten in de voorraadkast.

Geheimpje: bij mijn ouders won de drankvoorraad het ruimschoots van de bruine bonen😃. 

Ik hamster al jaren en sinds drie jaar meer dan daarvoor.

Maar nu moeten zijn we onze voorraad aan het opeten. 

De verhuizing komt snel dichterbij en ↓de berging in Middelburg staat al bijna vol. In de caravan kan ik het allemaal niet kwijt.

Bovendien heb ik met een uiterste verkoopdatum te maken. Dus staan er vanavond tuinbonen op het menu.

De voorraden "houdbaar" lijken onuitputtelijk.

Batterijen, radio, zaklamp, water, kaarsen.................het is ruimschoots voorradig.

Vorige week schoot me toch nog iets te binnen: een gasstelletje.

Klein tankje met een pitje.

Onzin, hoor ik velen zeggen.

De verdeeldheid is groot, de persoonlijke kritiek evenzo.

De dreiging lijkt nu groter dan in 1956 (mijn ouders overwogen serieus naar de VS te emigreren).

Toen vreesden ze de Russische atoombom. Nu hebben we dagelijks met honderden cyberaanvallen te maken, die tot nu toe door "knappe koppen" worden onderschept.

Diepe buiging voor deze experts die 24/7 in touw zijn.

Maar voor ons, verwende Nederlanders, is electriciteit de normaalste zaak van de wereld.

Totdat.....

Waakzaamheid zit in mijn bloed - ik kan er niet van afkicken.

Je kunt stellen dat ik mijn hele leven voorbereid ben op oorlog.

"Ik zal het niet meer meemaken," zei mijn moeder op zeventigjarige leeftijd tegen mij.

Dat durf ik nog niet tegen mijn zoon te zeggen.

******

Vriendschap in oorlogstijd

Mark Rutte was gisteren bij de Amerikaanse president om te redden wat er te redden valt.

Wij Nederlanders weten maar al te goed dat Rutte kan redden wat er te redden valt. Daarom was hij veertien jaar onze premier.

↑In 2018 was hij voor het eerst te gast bij de Donald Trump. 

Wat opviel was Rutte's relaxte zit - rug tegen de leuning en knieën over elkaar. Hij durfde zelfs tegengas te geven.

Die relaxte houding was hem ingefluisterd door ↓Maarten van Rossem, voormalig diplomaat en raadadviseur van de minister-president. 

Van Rossem verschijnt zo nu en dan aan talkshowtafels en ik luister graag naar hem. Als het om onderhandelingen gaat is hij wat mij betreft DE expert.

↓Gisteren zat Rutte, nu als secretaris-generaal van de NAVO, er weer relaxed bij.

Wij waren de hele dag op pad geweest en doodmoe. Dus zag ik het allemaal terug vanuit mijn bed, met een teiltje op het nachtkastje.

Ik lachte ongemakkelijk. Een lach van schaamte.

Alles om de VS bij de NAVO -en Trump te vriend te houden. Dat was het doel.

Vooralsnog lijkt dat gelukt.

Maar helemaal gerust ben ik niet.

Trump is als een kameleon. Vandaag is het rood, morgen is het blauw.

Gevaarlijkste hielenlikkers binnenshuis zijn J.D Vance en Elon Musk. Hoe kijken zij terug op de amicale ontmoeting tussen Trump en Rutte?

Zien zij de sg als een bedreiging? 

↓Terug naar de ongemakkelijke (op het puntje van de stoel) houding van andere gasten in the oval office.

↑Hoe fout ging het met Zelensky. Hij zat niet stil toen hij geschoren werd.

Waarom had hij geen tolk meegenomen, zoals later wel bij FoxNews?

Dankzij Rutte zijn Oekraïne en de VS weer on talking terms.

↓De Britse premier nam een uitnodiging van King Charles mee. Daar is Trump blijkbaar gevoelig voor.

Maar ook bij Starner zag ik knikkende knieën.

↑Ook zo'n pijnlijk moment toen Trump zijn afkeer van Merkel liet zien. De toenmalige bondskanselier probeerde wel een relaxte houding aan te nemen.

Hij weigerde haar een hand te geven. Ik denk dat Frau Von der Leyen voorlopig ook maar beter niet naar Washington kan afreizen.

↑Kneep Trump Macron nou zo hard - of is het een overdreven, angstige lach van de Franse president?

Sinds 20 januari jl. zijn er wekelijks regeringsleiders op bezoek geweest in het Witte Huis: allemaal met een doel: vriendschap met de Amerikaanse president waarborgen.

Het klinkt macaber, maar zonder vrede met de VS zal er geen vrede tussen Oekraïne en Rusland komen.

******