Donderdag was het dan zover.
Om zeven uur stond ik onder de douche. Wetende dat dat een paar weken een no go area is, bleef ik er extra lang onder staan en waste mijn haren.
Vanwege de alarmerende verkeersinformatie op de radio wilde ik al om acht uur weg. Om half negen stapte ik het ziekenhuis binnen.
De geplande tijd was negen uur, maar ik mocht vast plaatsnemen bij het eerste bed. Gezien mijn vorige slechte ervaring op een gemengde zaal zou ik nu alleen vrouwelijke lotgenoten naast me vinden en dat vond ik een geruststellende gedachte.
Om kwart voor negen kwam de verpleging de intake doen, bloeddruk meten, vragen stellen, dingen uitleggen, etc.
Ik zou om elf uur naar de OK gaan.
Dus nestelde ik me met mijn telefoon in een stoel en appte de tijd naar manlief.
Nog geen minuut later, verpleegster D. was nog op zaal, ging haar telefoon. Ik mocht meteen naar de OK.
Was er iemand uitgevallen?
Hoe dan ook - een meevaller voor mij, maar ik moest heel snel goed uitplassen en mij uitkleden.
D. hielp me en stelde me gerust.
Even na negenen lag ik te wachten bij de OK - aan de overkant lagen de "uitslapers."
Wat mij opviel was hoe accuraat alles verliep. Binnen vijf minuten was ik klaar voor de operatie.
Rond half tien werd ik naar binnen gereden.
Wel zes medewerkers (van de anaesthesie, verpleegkunde, orthopedie) stelden zich aan mij voor.
En natuurlijk dr. C die meteen mijn gedachte aan de operatie weghaalde door te vragen of ik ook naar de boxwedstrijd tussen Jake Paul en Mike Tyson ging kijken. Hij was voor Tyson, ik voor Paul.
De vrouwelijke anaesthesist vroeg mij aan iets leuks, liefs of moois te denken.
"Weet u waar u aan gaat denken?"
"Ja, aan mijn hondje."
Het kapje met roes werd op mijn mond geplaatst en haar zachte, vriendelijke stem moedigde mij aan rustig maar diep in te ademen.
Met Jacky op mijn netvlies zakte ik langzaam weg.
En inderdaad, ik werd (aan de overkant) heel rustig wakker.
"Hoe laat is het," was het eerste wat ik vroeg.
"Half elf."
Dan was het een vlotte ingreep geweest en dat voelde goed.
Ik kreeg een waterijsje.
"Goh, u bent goed wakker," zei D. die me weer kwam halen.
Terwijl we teruggingen naar de dagverpleging vertelde ze dat ik het verband er na twee dagen al af mocht halen. Ik zou pleisters mee krijgen.
Dat was een fantastisch bericht.
"En u mag er ook functioneel op lopen," zei ze. "Waarschijnlijk heeft u de krukken helemaal niet nodig."
Ik was stomverbaasd.
Drie dagen eeerder was mij nog verteld dat er een dik verband om zou gaan, of zelfs gips en dat dat twee weken zou moeten blijven zitten.
Ik had twee krukken gekocht, op advies van de poli orthopedie.
Het bed naast me was inmiddels bezet door een mevrouw waar ik meteen een goed klik mee had.
Zij zou pas om een uur geopereerd worden, ook aan haar voet.
Terwijl zij honger had moest ze aanzien hoe ik een kopje soep en twee bammetjes verorberde.
We kletsten de tijd vol, wat zij vooral een heel fijne afleiding vond.
Tijd om wat uit te rusten was er niet want zuster D. vroeg of ik wilde probeerden naar de wc te gaan.
Plassen is een indicatie voor ontslag.
Het lukte me om zelf, zonder hulp of krukken, naar de wc te schuifelen. Zonder veel pijn.
Natuurlijk kreeg ik medicatie, maar geen opiaten.
Paracetamol en brufen deden hun werk!! Ook weer een meevaller.
So far so good.
Maar toch had ik moeite met de privacy van mijn kamergenoten.
Toen ik werd opgenomen was er niemand. Mijn buurvrouw met de voet was al ingecheckt voordat ik terug op zaal was.
Maar om een uur of twee kwam er een jongedame binnen die nog laat in de middag een gynaecologische ingreep moest ondergaan.
Het hele verhaal moest ik aanhoren toen het meisje in gesprek ging met D.
Dat vond ik onprettig, vooral voor haar.
De aandoening leek volgens haar verminderd en ze twijfelde of ze wel geopereerd moest worden
De arme ziel was in paniek, voelde zich ongemakkelijk, angstig en deels ook schuldig omdat ze wellicht niet geopereerd hoefde te worden.
Ze werd trouwens fantastisch opgevangen en gerustgesteld.
Een AIOS kwam haar onderzoeken en probeerde haar op haar gemak te stellen. De operatie zou toch doorgang vinden wat ik fijn voor haar vond.
Manlief haalde me op terwijl zij haar familie appte dat haar operatie toch doorging.
In de rolstoel naar de auto was ze in mijn gedachte.
Ik hoopte dat de anaesthesist haar rustig in slaap kon krijgen, want zo hyper als ze nu was....
Jacky wachtte mij piepend in de auto op en was thuis niet bij me weg te slaan.
Haar bezorgde blik en aanhankelijkheid doen me veel.
Vandaag heb ik voorzichtig het verband vervangen door een pleister.
Ik schuifel zo nu en dan wat door het huis, voor de bloedomloop.
Twee krakkemikkige oudjes, de een met een ontstoken teen en de ander met een geopereerde zenuw, maken er het het beste van.
De lamme helpt de blinde.
*****
