Hoe een moordenaar zichzelf vrij bluft

De familie van Pim Fortuyn vind dat hij maar snel moet emigreren.

Ze willen van Volkert van der Graaf af. Hoe verder weg des te beter.

Ik begrijp dat wel, maar toch kook ik van woede.

Ik denk namelijk dat deze etterbak zich helemaal kapot lacht.

Hij pakt iedereen in en iedereen (lees rechtsstaat) laat zich inpakken.

De moordenaar van Pim Fortuyn komt veel te vroeg vrij en weet zich vervolgens los te wrikken van de reclassering.

In 2016 werd een verzoek tot opheffing van de meldingsplicht afgewezen.

Maar de radertjes in het hoofd van Van der Graaf draaiden overuren.

Hoelang heeft hij gebroed op zijn emigratieplannen??

Waar gaat hij naartoe?

Hoe komt hij aan het geld?

Wil zijn toekomstige homeland  wel een politieke moordenaar als burger?

Zijn de vragen die het bij mij oproept ook door de rechtbank aan Volkert voorgelegd?

Of wordt dan zijn privacy aangetast en zijn ze bang dat hij met een "mentale" schadeclaim zal komen? Waar hij vervolgens zijn emigratie van kan betalen.

Enfin, meldingsplicht heeft Van der Graaf sinds vandaag niet meer.

Hij is nu echt vrij.

"De rechter besloot dat Van der Graaf tijdens zijn voorwaardelijke invrijheidstelling geen strafbare feiten mag plegen. De periode duurt tot 2020."

Wat een merkwaardige voorwaarde.

Nergens lees ik binnen welke termijn Van der Graaf weg moet zijn.

Nee, het hof heeft beslist dat hij mag emigreren.

Ziet u het gebeuren?

****

Wandeling door het verleden

Dit is in feite een vervolg op mijn "pinksterblog."

Ik wandelde door mijn jeugd.

Van 1955 tot 1973 heb ik hier gewoond.

Oranjelaan.

Aan het uiterlijk van de Oranjelaan is niets veranderd, op het eenrichtingverkeer na.

En natuurlijk de laan vol vol auto's met vergunning.

Ik geloof dat (in mijn jeugd) wij de enigen waren met twee auto's.

We liepen op deze zonnige pinksterdag over het pleintje.

Langzaam.

Iedere tegel had de afdrukken van het kind Ellen.

Ik zag mijzelf spelen met David, Robert, Willemien, Janine, Agnes, Anke, Willemijn en al die andere kinderen uit de Prinses Julianalaan en Oranjelaan.

Er was nu niemand.

Er kwam iemand uit het huis recht tegenover ons.

Hij zag mij foto's maken.

We raakten aan de praat. Hij woonde 25 jaar in de Oranjelaan.

"Ik heb de vorige bewoners en de bewoners daarvoor gekend," zei ik.

"U heeft het van een Rotterdamse tapijtenkoning gekocht?"

Hij knikte.

Over het pleintje: 

"Neen, daar spelen eigenlijk nooit kinderen," zei hij. "We houden er wel een jaarlijkse buurtborrel."

Het traditionele kerstbomen verbranden op de kruising met de Rozenburglaan had plaatsgemaakt voor een buurtborrel.

 Alle bewoners kon ik nog foutloos in de huizen plaatsen, zelfs na 63 jaar.

Ze verschenen allemaal op mijn netvlies, tegelijk met een traan.

Manlief sukkelde verder met de hond.

>>>>Ik wilde nog even in 1962 blijven hangen.

Wanneer de dagen langer werden renden wij meteen na het eten naar buiten.

"Nee nee Ellen, eerst afwassen."

Ik hoor mijn moeder.

Eenmaal buiten moesten we ook buiten zien te blijven.

Snel naar het pleintje.

Touwtje springen, hinkelen, elastieken, tikkertje, verstoppertje, Chinese muur, knikkeren, hoelahoepen, steltlopen, fietsen, steppen.....

Om acht uur zag ik de lange gestalte van papa verschijnen.

Maar het was nog lang niet donker.

Ik verstopte me in de tuin van de familie Rijken.

Tevergeefs.

Maar ook mijn vader was jong geweest en hij gunde me nog een half uur.<<<

Ik naderde ons huis.

Er stond een bord "verkocht" bij onze buren.

Thuis ging ik meteen het meteen opzoeken.

In het huis was, sinds ik er in 1973 afscheid nam, helemaal niets veranderd.

Het huis kende ik van top tot teen. Vele vele uren had ik opgepast op de kinderen, had ik er gegeten en geslapen.

Ik herkende de meubelen. Ik herkende alle kamers en keuken.

Misschien een lik verf, maar verder was ook in dat huis de tijd stil blijven staan.

Vraagprijs €885.000,-

Het heeft 4 dagen te koop gestaan.

4 dagen!

Tel uit je winst buuf.

Ik weet nog precies wat mijn ouders kregen voor hun dubbele woning in 1973.

90.000 gulden.

Afschuwelijk.

Oranjelaan no.15 staat ook te koop.

Voor €1.195.00.

Verontrustend?

Ik maak mij meer zorgen over het lege pleintje.

Kinderen spelen niet meer.

*****

Medische zaken

Een afspraak maken bij de orthopeed gaat tegenwoordig zoveel makkelijker. Of moet ik zeggen, praktischer.

Een half uur voor mijn afspraak bij de orthopeed moest ik een röntgenfoto laten maken.

Hoe anders ging dat nog kortgeleden. Je ging eerst naar de specialist en die bepaalde dan of er een foto gemaakt moest worden.

Wederom hulde aan het Ikazia. Tien dagen geleden maakte ik de afspraak.

Om 9.45 uur (afspraak was om 10.10 uur) meldde ik mij bij de röntgenbalie.

Ik pakte het plastic mapje met afsprakenkaart waar mijn pasje altijd bij ingestoken zit.

Maar waar was mijn pasje???

Thuis?? Vergeten??

"Geeft niet mevrouw, laat uw legitimatiebewijs maar zien. Daar hebben wij toch meer aan."

'Oh, is dat zo?'

Ik overhandigde mijn rijbewijs.

"Ja, wij werken met geboortedatum en patiëntennummer. Die mogen in verband met de privacywet niet op het ponskaartje staan. Héél handig."

Haar gezicht sprak boekdelen.

'Privacy? Dan moeten ze ook mijn naam ook maar niet roepen wanneer ik aan de beurt ben. Of mijn telefoonnummer vragen met een volle wachtkamer achter me.'

Er volgde een diepe zucht en een knipoog.

Ik was vrijwel direct aan de beurt en mijn schouder stond om 10 uur op de plaat.

Ook bij de (normaliter drukke orthopeed) was ik vroegtijdig aan de beurt.

's Avonds op het nieuws zag ik dat er een nieuw beroep in de maak is:

Functionaris voor de gegevensbescherming

Ja heus, geen grap.

Ook ziekenhuizen krijgen ook zo'n functionaris in dienst.

Juist de medische wereld mag alles van mij weten.

Als mij plotseling in Den-Helder iets overkomt, dan wil ik dat met één druk op de computer mijn hele medische dossier tevoorschijn komt.

Artsen mogen niet belemmerd worden hun werk goed te doen.

Mijns inziens staat die verstikkende privacywet onbelemmerd medisch handelen in de weg.

*****

Stoffenmarkt

Dit jaarlijks terugkerend evenement, georganiseerd door de Stoffenbeurs, is verbannen uit de binnenstad.

De stoffenmarkt, waar je €2,- entree p.p. voor moet betalen, is verplaatst naar het terrein van 's lands mooiste voetbalstadion.

Het is overzichtelijk.........en er loopt beveiliging rond.

Mijn vriendin N. had me erop geattendeerd.

Zij heeft een fourniturenkraam, buitengewoon goed gesorteerd en geordend.

Ik vond haar meteen bij de ingang.

We waren vroeg en daarom was het nog niet echt druk.

Soms waande  ik me in Marrakech (niet dat ik ooit in Marrakech ben geweest).

Ik kan me zo voorstellen dat lapjes kopen een mooie afleiding geeft in de Ramadan.

Op de stoffenmarkt slaag je altijd! 

Een meezinger

"Op een mooie pinksterdag

nu het even kon

liep ik met mijn hondje aan het riempje in het parkje te kuieren in de zon. 

Gingen madeliefjes plukken, eendjes voeren

Eindeloos. 

Kijk nou toch je broek wordt zwart

je handen vuil

en vrouwtje boos.

Liepen door het groene bos

liepen in de zon

Liepen door het buurtje waar mij leven 63 jaar geleden mooi begon. 

 

Ik hoop dat ik nog heel vaak hier met Jacky loop te sloffen door het grind.

Op een mooie pinksterdag

was ik even kind."

De rol van haar leven

Vandaag was de dag waar bijna de hele wereld naar uitkeek.

Een feministische, gescheiden Meghan Markle uit de VS, met gemengd bloed - maar zeker niet blauw, werd prinses en hertogin tegelijk.

Wat had ik met haar moeder te doen die daar moederziel alleen in de kerkbank zat, omringd door  vreemden met een volkomen vreemde achtergrond en cultuur.

Ik begreep dat zij het enige genode familielid van de bruid was.

Ze verloor vandaag haar dochter. Die dochter, daarentegen, leek van de hele ceremonie te genieten.

Genieten zonder enige emotie. Ook niet toen ze alleen de kerk binnenliep.

Hoe anders zat dat bij Harry. Ik zag hem worstelen.

Had Meghan zich voorbereid zoals ze zich ook voorbereidde op een rol in een Amerikaanse tv-serie?

Het moge duidelijk zijn dat er veel gedoe vooraf was.

Maar ook deze celebrity wedding was allesbehalve conventioneel.

De Afro-Amerikaanse bisschop Curry deed zijn naam eer aan.

Zijn bevlogen preek zat vol politieke statements. 

Het was his moment of fame.

Ik genoot van de gezichten in de kerk.

De jonge Windsors keken nieuwsgierig naar oma. Die bleef jammer genoeg buiten beeld, maar keek erg zuur op het eind toen het volkslied aan haar werd opgedragen.

Ik zag vooral veel ongemak, met name bij die arme Harry.

Die had geen zakdoek bij zich om het zweet van zijn voorhoofd af te vegen. Zijn vrouw leek veel minder moeite te hebben met de geestdriftige bisschop.

Een schouwspel was het zeker.

Mijn gevoel zegt dat dit huwelijk geen stand zal houden. Dit gaat niet werken.

De feministische, vrijgevochten Meghan wil op een gegeven moment uit die gouden kooi ontsnappen.

Sorry, ik hoop anders. Maar dit gevoel had ik al bij de aankondiging van de verloving in november.

Markle ging haar grootste rol spelen.

De kleine barstjes die nu al te zien zijn zijn een voorbode voor erger.

*****

Barmhartig

Jeroen Pauw had dinsdag een goede avond. Hij scoorde met iedere vraag. 

Minister Grapperhaus houdt ervan om met scoops te komen, of hij heeft interviews slecht in de hand.

Eerst ging het over Russische software: grappig genoeg "spywall." Vervolgens kwamen de Syriëgangers aan bod, met name de kinderen.

Na de gebeurtenissen in Indonesië is men met de neus op de onplezierige feiten gedrukt..

Dat zoiets zou gebeuren verbaasde me niet. De vraag was wanneer en waar.

Ik weet dat, nu IS bijna geen thuis meer heeft in het Midden-Oosten, aanslagen als deze zullen toenemen in de rest van de wereld.

Ook in Nederland.

Gelukkig liet de premier vandaag weten dat Nederland geen IS-kinderen uit Syrië zal ophalen.

Ik bemerk bij mijzelf dat ik de schrijnende beelden van (stervende en gewonde) kinderen weerzinwekkend vind.

Een oorlog maakt ook slachtoffers onder de kleinsten. Maar in veel foto's en filmpjes zie ik propaganda.

Kinderen gebruiken om je doel te bereiken.

Menselijk schild.

Hoe gruwelijk is dat.

Zoals die acht maanden oude baby die omkwam bij de protesten aan de grens met Gaza.

Wat deed een acht maanden oude baby daar?

Iedere gezond denkende ouder zal zijn kind in veiligheid proberen te brengen, ver weg van geweld.

Toon ik geen barmhartigheid?

Ach, laat ik het anders stellen. Ontkom ik aan een aanslag als ik barmhartig ben?

Veiligheid is niet meer te garanderen.

Maar voorzorgsmaatregelen kun je wel treffen. Hoe meer hoe beter.

Syriëgangers wisten, toen ze Nederland verlieten, dat ze niet meer terug mochten komen. Dat ZIJ kinderen hebben gekregen is HUN verantwoordelijkheid, niet die van Nederland.

Ik heb met die kinderen te doen.

*****

Troosthond

Ze is altijd in mijn buurt.

 Jacky.

Waar ik ben, daar is Jacky.

Ze observeert me. 

Haar priemende ogen zeggen "mij ontgaat niets."

Ze kent mijn stemming als geen ander.

We delen een appeltje en genieten samen van de slagroomgarde.

Ik troost haar wanneer ze pijn of verdriet heeft.

Vannacht om 2 -en 5 uur is manlief met haar naar buiten geweest omdat ze piepte en onrustig onder ons bed heen en weer liep.

Er zaten twee drollen dwars.

Zaterdagavond: heel Nederland zit naar het Songfestival te kijken.

Ik word overvallen door een nietsontziende migraine en duik met een forse dosis imigran om zeven uur mijn bed in.

Wanneer ik migraine heb wil ik snoepen: de pijn wegeten.

Tegelijkertijd wil ik spugen: de pijn lozen.

Ik hoor getrippel in de slaapkamer.

Jacky zet haar twee voorpootjes op de rand van het bed.

Ze kijkt me aan. Bezorgd.

Ik moet huilen. Omdat ik zo beroerd ben dat ik dood wil? Of omdat ik zo vertederd ben?

"Het is goed, schat."

Maar ze laat zich niet wegliegen.

Haar pootjes blijven op de rand van het bed dat te hoog is om op te springen.

Jacky maakt aanstalten het toch te proberen en dus zet manlief haar op ons bed.

Ze gaat naast mij liggen en legt haar kop op mijn schouder.

Met haar koude natte neus masseert ze mijn voorhoofd.

Weer moet ik huilen.

Mijn tranen likt ze weg.

De imigran doet zijn werk.

We vallen samen in slaap.

Ik droom van onvoorwaardelijke liefde. 

*****

14th of May Memorial Regatta

Tweede filmpje

Derde filmpje

De laatste boot had extra aanmoediging nodig, maar haalde ook de eindstreep.

Vandaag organiseerden de Dutch Marines Rowing Challenge in samenwerking met een aantal ondernemers en het Korps Mariniers dit evenement.

Maandag 14 mei herdenken we het bombardement van Rotterdam, nu 78 jaar geleden.
****

Bevolkingsonderzoek

Eerst de feiten van bevolkingsonderzoeken:

voor vrouwen - drie

voor mannen - één

"Huh, alweer?"

Dat was mijn eerste reactie toen ik de envelop openmaakte.

"Jij bent toch eerder aan de beurt?"

Manlief keek me vertwijfeld aan: 

"Ja, dat zou je zeggen. Ik deed met het bevolkingsonderzoek mee in 2015, een jaar voor jou. Er werd bloed ontdekt en er volgde een coloscopie waarbij poliepen werden verwijderd. Raar inderdaad dat ik geen oproep heb ontvangen."

Op zijn aandringen belde ik het RIVM.

Maar van de zenuwen kreeg ik grote boodschap aandringen en dus toog ik eerst met po en staafje naar de wc.

Terwijl manlief en Jacky mijn poep op de post deden belde ik het nummer dat op de brief stond.

Het antwoord begreep ik, maar verbaasde mij toch ook.

Het zit zo:

Ben je "schoon" bevonden, dan krijg je na twee jaar weer een oproep.

Manlief, bij wie poliepen werden weggehaald, krijgt die pas over tien jaar. 

Reden: mochten de poliepen tot kanker leiden, dan gaat daar tien jaar overheen.

Maar wat als er nieuwe poliepen zitten?

Ik ben heel blij met de bevolkingsonderzoeken, maar hier kan ik geen poep van maken.

*****

Verward (2)

Hij stak zaterdag in op mensen om ze te doden en riep, toen hij zelf door een goed getrainde Haagse politieagent in het been werd geschoten, allahu akbar.

Aan zijn kleding was duidelijk te zien welk religie hij aanhangt.

De man was bekend bij de politie als zijnde verward.

Verward, uh heb ik daar ooit niet een flinke blog aan besteed?

Ja, maar in mijn verwarring weet ik niet meer waar.

Gevonden (huh 5 mei 2017?): 

Verward

Maakt het verward zijn een aanslag of moord (ik denk o.a. aan de moord op Els Borst) minder erg?

Wordt een aanslag of moord niet altijd in een staat van verwardheid gepleegd?

Wordt hij/zij is verward het nieuwe alibi?

****

Herdenken

Vandaag herdenk ik de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, in het bijzonder de verloofde van mijn moeder die op 8 augustus 1944 werd gefusilleerd in kamp Vught.

4 mei was in mijn jeugd de verdrietigste dag van het jaar.

Mijn moeder kroop weg. Ze huilde de hele dag en had migraine.

Wij durfden ons niet te verroeren.

Ja, ook daar denk ik vandaag aan. De zon schijnt, maar die mist van de jaren toen dringt zich op.

Het is zo'n dag dat ik continu aan mijn moeder en haar kornuiten van Trouw loop te denken.

Ik ben ze dankbaar dat ik hier kan bloggen wat ik wil, maar ik schaam me ook voor de manier waarop sommigen die vrijheid op schandelijke wijze misbruiken.

En dan denk ik vooral aan diegenen die het hele jaar de meest walgelijke, hatelijke taal uitslaan op social media zoals Twitter en zich dan ineens gedurende de meidagen heel fatsoenlijk en inlevend presenteren.

Ook het zwarte pieten virus heeft de 4 -en 5 mei herdenking besmet.

Het jongetje op deze foto, die een tulp legt bij het monument in Vught, gelooft waarschijnlijk nog in Sinterklaas.

Maar ook hebben zijn ouders hem iets verteld over de Nederlandse geschiedenis.

Een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis. Maar een bladzijde om nooit uit het geschiedenisboek te scheuren.

Deze stille foto zegt veel.

****

Het leken wel 3 weken....

....maar het waren negen dagen.

Wat hebben we genoten!!

Ik zal zo kort mogelijk onze ervaringen in/van hotels en restaurants beschrijven.

Het hotel in Montecatini Terme was perfect!!

Goedkoop, goede kamers, schoon, prima eten, goed ontbijt, uitstekend personeel.

Locatie is strategisch in de driehoek Pisa, Lucca, Florence.

Vlakbij de autostrada en in het bezit van een treinstation.

Leuk stadje met prachtige winkels, geneeskrachtige baden en fijne eettenten.

Na drie avonden in het hotel gegeten te hebben wilden we wat anders. We vonden da Lorenzo.

We hebben beide avonden fantastisch, gezellig gegeten.

De eigenares bemachtigde olijfolie voor me.

Vers geperst.

Bij deze de foto's van 

"ons" hotel en restaurant 

*****

Na vijf nachten Toscane moesten we huiswaarts.

We wilden ons geliefde Nice (niet hondvriendelijk) toch nog aandoen.

Hotel Ellington werd (voor ons) een enorme tegenvaller.

Veel te duur en smerig.

Tenzij je alleen voor het ontbijt gaat. Dat is grandioos.

Ook de locatie is prima.

Mijn review (knippen en plakken) op de reserveringssite:

Het personeel: 

Hele bedrag vooruitbetaald. 

Hond, tax en parking moest ik ter plekke afrekenen. 

Onaardige dame bij de receptie, die niet eens de moeite nam om te checken of onze kamer klaar was. Toen ik het 10 minuten later aan een andere receptioniste vroeg belde die wel naar house keeping en inderdaad....de kamer was klaar. 

Onze bagage zou naar de kamer gebracht worden. Toen die er na 10 minuten nog niet was ging ik terug naar de receptie. Daar stonden onze koffers, onbewaakt. Niemand van het personeel in de buurt. 

Vanuit de kamer belde ik naar de receptie of ze een bepaald restaurant konden boeken. Ik werd teruggebeld: "er wordt niet opgenomen, mevrouw." 

Ik belde het restaurant zelf en kreeg direct de eigenaar aan de telefoon. 

De kamer: 

Ik ben nog nooit in zoiets smerigs terechtgekomen. Ik hoop dat booking.com die foto's ook plaatst. 

-Spuug op de sierkussens, 

-smerigheid aan de kastjes, 

-haren op de kussens, 

-vieze haarföhn, 

-stopcontacten die het niet deden, 

-smerige vloerbedekking, 

-airco deed het (nog) niet. Het was 30 graden in de kamer. 

Uiteindelijk na veel bellen kwam de manager. We kregen een upgrade naar een ex. kamer en een fles wijn als goedmaker. 

Kamer aan de lawaaierige voorkant was inderdaad groter, maar met maar 1 bureaustoel. Badkamer was klein. Geen grepen in het bad. Voor oudere mensen is dat lastig in -en uit stappen. 

Je moest schuin op de wc gaan zitten vanwege de wc rolhouder. Avond voor vertrek betaalde ik wat er nog open stond. Dit adviseer ik iedereen, want er logeren hier veel bus gezelschappen. 

"U heeft de tax al betaald mevrouw," zei receptioniste. 

'Weet je het zeker?' 

"Ja, ik weet het zeker. U kunt morgen zo weggaan. All set." 

De volgende ochtend, toen ik om de auto vroeg zei een andere receptioniste: "mevrouw U moet nog tax betalen." 

'Huh? Uw collega zei gisteravond dat ik het al betaald had.' 

"Neen, ze heeft een fout gemaakt."

Wel heerlijk gegeten bij

Café de Nice 

en 

Le bistrot des Viviers

Hotel en restaurants in Nice

*****

In een ruk van Nice naar Rotterdam was ons toch te gortig en dus plukte ik op het laatste moment nog een leuk hotel van het internet.

In de haast had ik niet gezien dat het een chambre d'hôtes was.

Wat een verrukkelijke, luxe verrassing toen wij het pad van Domaine Point Juillet opreden.

We werden hartelijk ontvangen door onze gastheer.

Hij leidde ons rond en deed verslag van al het prachtigs/heerlijks dat wij zagen/proefden.

Ik ben niet snel overdonderd, maar was dat nu wel.

De kamers zijn prachtig. De bedden heerlijk.

Van het ontbijt hebben we gesmuld. De ovenverse muffins en dito brioche hebben we in de auto opgegeten.

Op zijn advies aten we in het nabijgelegen Rully.

Heerlijk.

Ik ben ook iedere keer weer overrompeld door de hoeveelheid "domaines" in deze regio.

Ook foto's van dit verblijf.

*****

30 april: "oude Koninginnedag."

Het laatste stuk naar huis ging voorspoedig in acht uur.

Het was 22 graden kouder dan een week geleden, toen we door warm Florence liepen.

Bij Hoogerheide kochten we asperges. 

Thuis wachtte de wasmachine, maar ook ons eigen, allerlekkerste bed waar we doodmoe maar blij en voldaan indoken.

Vannacht werd ik middenin een Italiaanse droom gewekt door mijn blaas.

Ik wist mijn eigen wc niet meer te vinden.

Was ik in Montecatini, Nice of Fontaines?

****