Terugkijken

Deze taart leverde ik uit dankbaarheid af bij de brandweer.

Dat doe ik ieder jaar.

Wij wonen op loopafstand van de kazerne en horen ze wel iedere dag een of meerdere keren uitrukken.

Dit zijn hoogtijdagen, ook voor brandweer, politie, ambulances en ziekenhuizen.

Helaas.

"We hebben vanmorgen het eerste brandje al geblust. Het overbekende pannetje."

Terwijl ik doorliep naar de oliebollenkraam, waar ik geduldig aan moest sluiten in de rij, dacht ik aan oudjaar bij mijn ouders.

Terug naar de jaren zestig.

Mijn moeder met haar zware baan en vier kinderen bakte op oudjaar oliebollen en appelflappen.

Wij noemden ze zo, geen beignets.

Ze had de recepten van oma Rotterdam, de het ook weer van haar moeder had geleerd.

Het papiertje waar de ingrediënten op stonden was nagenoeg onleesbaar. Decennia vette vingers hadden hun afdrukken achtergelaten op het belangrijke documentje.

Maar mama kon ze bijna blindelings maken.

Ze had haar doktersjas aan en een douchemuts op om haar permanentje te beschermen.

Eerst werd het oliebollenbeslag gemaakt. Dat werd met verse gist gemaakt en was een precies werkje.

Terwijl het beslag op een slaapkamer stond te rijzen werd de appelflappen gemaakt.

Ik ruik het bierbeslag.

De keuken stond binnen no time blauw. Dus ongeacht het weer, de keukendeur moest open.

Tussendoor keken mijn zussen en ik per toerbeurt of het boven wel goed ging.

Ik herinner mij nog goed de keren dat het letterlijk de pan was uitgerezen en wij met lepels de plakkerige brei van de vloer af moesten schrapen.

Het bakken ging mijn moeder fantastisch af.

Heel behoedzaam liet ze met twee eetlepels de juiste hoeveelheid de borrelende olie inglijden.

Papa bietste aan de lopende band.

Rond theetijd stonden er zo'n vijftig oliebollen en dertig appelflappen op de eettafel.

Mama liet de vette keuken met afwas aan haar drie dochters over en dook onder de douche.

Als alles aan kant was mocht ik crabcocktails gaan maken.

Vandaag zijn de oliebollen erg lekker, maar ze kunnen toch niet tippen aan die van de Oranjelaan.

De crabcocktail is garnalencocktail geworden.

Het recept, dat ik kan dromen, is van tante Dien en stamt uit de jaren zestig. 

En nu wil het toeval dat wij oudjaar vieren met mensen die nu in het huis van mijn tante wonen.

Mooier kan ik 2019 niet beëindigen.

******

Kokker-ellen (62) Stoofvlees met gember en mierikswortel

Dit recept werd op de BBC door Mary Berry klaargemaakt. Het leek mij erg lekker.

750 gr. goed rundvlees (ik nam een sukadelap) in blokjes,

aanbakken in 25 gr. boter.

Uit de pan halen.

2 gesnipperde preien toevoegen met

1 theelepel gemberpoeder

2 theelepels paprikapoeder

40 gram bloem, goed mengen en dan

450 ml. warme runderbouillon erbij en roeren tot het een mooie saus wordt.

Doe het vlees erbij +

2 eetlepels worcestersaus.

Zet in een voorverwarmde oven 130℃, voor 120 minuten.

Voeg na 90 minuten stukjes knolselderij toe en laat het nog 30 minuten in de oven doorgaren, zorg dat de knolselderij nog een "bite" heeft.

1 à 2 eetlepels mierikswortel voor de pittige smaak.

Hier kun je alles bij geven: aardappels, puree, pasta, aardappelkroketjes.....

Groente vind ik niet echt nodig. Dat zit al in de stew.

Een heerlijk winters gerecht.

Makkelijk en toch bijzonder.

*******

Zo versiert Kralingen

Eerst de stad.

Na de prachtige etalages vorig jaar toog ik vol verwachting naar de Bijenkorf - waar ik mijn verwachtingen moest bijstellen.

Binnen keek ik wel mijn ogen uit.

Niet zozeer vanwege de versieringen, alswel de gretigheid waarmee er gekocht werd.

Wat is de overtreffende trap van luxe?? Mensen stonden ervoor in de rij.

In Kralingen zag het er heel wat soberder uit, maar dat het kerst is werd op vele manieren duidelijk gemaakt.

Loop maar even met mij mee.

Gisteren wandelden we tussen de buien door langs de Plas.

"Laten we via de Oranjelaan teruglopen," stelde ik voor.

Ik noemde weer alle namen op.

We liepen langs het huis van mevrouw Pot - waar we (tv-loze kinderen uit de straat) televisie keken op woensdag. 

Boven haar huurden de ouders van Koentje een woning. 

Ik speelde met hem, maar hij was katholiek en daarom toch anders dan ik. 

Zo speelde hij nooit op het pleintje (zijn ouders hadden het niet breed, hij had een brilletje en werd gepest) en hij wilde het liefst alleen met mij spelen. 

Ik herinner mij nog goed dat zijn moeder een mandje naar twee hoog hees via de trapleuning. Daar deden de groenteman, bakker en de melkboer de boodschappen in.

Ze kocht "losse melk."

Na de kleuterschool was de liefde over, want hij bleef op het Montessori en ik moest naar de Kralingse.

Dat was maar goed ook, want ook al was Koentje een kleuter - hij had een leuter en die moest ik iets te vaak naar mijn zin zien.

Ons huis is verkocht.

Sinds 1973 is dit de tweede generatie die de woning betrekt.

Het stond leeg en er werd geklust.

Dat mag ook wel, want de vorige bewoner heeft er na ons niet veel aan gedaan.

Op het pleintje waren een paar kinderen aan spelen en dat deed me goed.

"Wat leuk!! Spelen jullie hier vaak??"

Het jongetje (ik schatte negen jaar) keek een beetje verbaasd.

'Nee, we spelen hier bijna nooit. Maar we gaan wandelen in het bos en nu wachten we op mijn ouders.'

De ouders kwamen aanlopen met nog een paar kinderen.

We raakten aan de praat.

Ik vergeleek in mijn gedachten 1960 met 2020.

Wij sleepten op oudejaarsavond de kerstbomen naar het kruispunt met de Rozenburglaan waar ze verbrand werden en alle buurtgenoten bij elkaar kwamen om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen.

Nu worden de bomen half januari op het pleintje verbrand.

Een happening met hapjes en glühwein.

"En spelen de kinderen niet meer op het pleintje?"

Knikkeren, touwtje springen, rolschaatsen, elastieken, tikkertje, verstoppertje.....

'Neen, ze zitten op het schoolplein te googelen.'

********

"Wat doen jullie met kerst?"

Krijgt u die vraag ook ieder jaar?

"Wat doen jullie met k erst?"

Misschien stelt u hem ook.

"Wat doen jullie met kerst?"

Vandaag kocht ik op de markt bloemen om het huis op te fleuren.

Ik heb op een paar last minute boodschappen na alles in huis.

Veel te veel, zoals gewoonlijk.

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik vergeet altijd dat er opde dagen voor kerstmis ook gegeten moet worden.

"Oh god, wat eten we vanavond."

Kerstavond zijn wij traditiegetrouw bij de kinderen.

Cadeaus en kaasfondue.

Kaasfondue is een traditie uit mijn schoonfamilie. Daarna mochten de echte kaarsjes in de niet al te grote kerstboom tien minuten aan.

Een van de familieleden las het kerstverhaal voor. Ik verveelde me kapot.

De kerstdagen zijn wij samen.

Heerlijk!

Lekker ontbijten, hapjes, drankjes en veel televisie kijken. Als frisse onderbreking zoeken we een strand op om met de hond te wandelen, of we doen een rondje Plas.

Geen verplichtingen zoals vroeger: één dag bij de ouders en de andere dag bij de schoonouders.

Verplichtingen leiden tot ergernissen en irritaties. 

Nee, zoon en schoondochter hebben drukke banen en lopen aan het einde van het jaar op hun tandvlees.

Zo was dat vroeger bij mij thuis ook.

Mijn ouders waren bekaf en dan kwamen die feestdagen er ook nog eens aan.

Oma Egmond moest gehaald worden. Dat vonden wij wel fijn want zij nam haar televisie mee.

Oma Rotterdam wilde er ook bij zijn.

De onderschuifbedden werden uit het stof getrokken om het tekort aan slaapplaatsen op te lossen.

Toen er later nog aanhang bij kwam werd het helemaal een gezellige chaos.

Er was ook altijd wel iemand ziek.

"Dat is de ontlading, De accu is leeg. Zolang je bezig bent laadt ie nog op, maar zodra je in de ruststand verkeert, dan gaat het fout," zei mijn moeder.

Ik hoop dat deze vorm van ontlading bij u, beste lezers, achterwege blijft.

🎄Geniet van een mooie, gezellige kersttijd!🎅

*****

Ben ik een boomer??

Ik was net aan de term babyboomer gewend.

Nu is boomer tot woord van het jaar uitgeroepen en volgens de omschrijving pas ik in dat profiel.

Hoewel?

Ik ben vóór het koesteren van Nederlandse tradities en het doorgeven van onze geschiedenis (ook met zwarte randen).

Ik wil de rijmpjes uit mijn poëziealbum kunnen blijven lezen zonder mij daar ook maar één moment schuldig over te voelen.

Ik stem liberaal en weet zelf niet of dat links of rechts is. Anderen bepalen dat voor mij.

Ik rij inderdaad in een SUV, vanwege de hoge instap en omdat hij niet duur is.

Ik kan mij een luxe vakantie veroorloven, maar vind het evenzo heerlijk om er met de caravan op uit te trekken.

Ik ben wel degelijk bezorgd om het milieu en begin me steeds meer te ergeren aan de protesten van de boeren.

Ik ben nieuwsgierig naar innovatie. 

Ik ben een vrije geest, maar ik ben blij met een overheid die goed voor mij zorgt en daarom draag ik (zonder al te hard te mopperen) mijn financiële steentje bij. 

Ik dool dus een beetje rond in een omgeving vol hokjes.

Laat mij maar dolen!!

*****

"Ik verleen u een dienst"

Naast de supermarkt zit zo'n winkel waar je lectuur, kaarten, snoep en postzegels kunt kopen.

Je kunt er ook pakjes ophalen en brengen.

Cigo, da's mooi meegenomen.

CIGO verrast! Dag in, dag uit. Onze ondernemers staan bekend om hun passie voor en expertise van de producten die zij met liefde verkopen. In combinatie met een uniek en uitgebreid actieprogramma is het de plek voor o.a. Kansspelen, Wenskaarten, Cadeaus, Zoetwaren, Kantoorartikelen en een locatie specifieke inrichting van diensten zoals Post&Pakket service, Betaalservices & Pasfoto’s. Kom vandaag nog langs bij een CIGO-vestiging bij jou in de buurt en laat je verrassen.

Ik moest één postzegel hebben voor de UK. 

Toevallig had ik vorige week een aantal kerstkaarten verstuurd naar het buitenland en dus wist ik dat er €1,45 op moest.

Maar de mevrouw in deze winkel dacht mij €1,50 te laten betalen.

Ik keek haar verbaasd aan.

"Er gaat toch voor €1,45 op?"

'Ja, maar dan moet u een velletje kopen. Dit is extra service waar ik niks op verdien. Dus laat ik u €1,50 betalen.'

Ik had de neiging om te gaan lachen. Van ongeloof.

"Mevrouw, de prijs van die postzegel is €1,45 - daar kunt u niet zomaar €1,50 van maken."

'Nou, dat kan ik toevallig wel. Dan koopt u die zegel toch lekker niet.'

Nee, dat deed ik inderdaad lekker niet.

*****

Wat eten we met de kerst??

Voor Hanosklanten is het dit weekend proeven geblazen.

Geen standjes met hapjes, maar een menuutje dat in dertig minuten aan een bar wordt klaargemaakt.

Een heerlijk glas bubbels begeleidde de culinaire hapjes.

Ingrediënten waren ter plekke te koop.

Toen we om 12.45 uur binnenkwamen zagen we dat het nogal druk was.

Er kwam iemand op ons af die vroeg of we op een later tijdstip aan wilden schuiven.

Om 13.30 uur.

Prima! Dat gaf ons tijd om door de wijnafdeling te slenteren en rustig onze keuze te maken.

(Senior moment) "El, dat proeven kost €14,-!!"

'Nee, schat - de proeverij duurt tot 14 uur.'

Het meeste kwam uit spuitbussen (zilver spray!) en druppelende flessen.

Ik vond het niet allemaal lekker, maar kocht wel de zalm en de bubbels. 

Op de terugweg kwamen we onze mannen tegen, die op weg waren naar de Kuip.

 Dat de spelers in dit huilweer naar huis werden gereden vond ik wel toepasselijk.

U ziet, het wordt weer een traditionele wilde kerst.  

"Ouderdom," het begint me te irriteren

Die dikke benen, -enkels -en oogleden in Florida baarden mij wel degelijk zorgen, ondanks de geruststellende e-mails van mijn huisarts die mij keer op keer liet weten dat er twee oorzaken voor waren:

warmte en leeftijd.

Maar ik was zeker niet de oudste bij het zwembad.

Waarom hadden die andere vrouwen (van boven de zeventig) er geen last van??

En verdorie: waarom na dertig jaar nu ineens deze kwaal?

Mijn lieve vriendin uit Wassenaar raadde mij aan steun te zoeken.

Ik kocht kousen bij CVS, die inderdaad een prettige steun gaven en die ik eigenlijk wel aan wilde houden.

Maar daarmee was mijn ongerustheid niet weggenomen en dus vroeg ik, toen ik nog in Florida was, mijn huisarts om een groot bloedonderzoek.

Dat vond vorige week plaats.

Vandaag belde ik hem om de uitslag te horen en u mag rustig weten dat ik best wel een beetje zenuwachtig was. Want op mijn leeftijd.....

Als ik dat zelf zeg zit daar altijd iets ironisch in. Ik benoem mijn bijna 65 jaar met een lach.

Dat getal past geenszins bij mij, zo voel ik dat.

Verstand en lichaam botsen voortdurend.

Maar als ik mijn tweejarige kleinzoon probeer op te tillen protesteert alles in mijn lijf en word ik (letterlijk) pijnlijk met mijn leeftijd geconfronteerd.

Waar is die kracht gebleven?

Hoorde ik mijn moeder kreunen toen zij ons kind optilde??

Ik weet het niet meer.

Terug naar het telefonisch spreekuur:

"Ja Ellen, die dikke benen - dat is echt gewoon op jouw leeftijd."

Om de zin benoemde hij de ouderdom en dus mijn sterfelijkheid.

Er is één dingetje, zonder directe alarmerende gevolgen, gevonden en ook dat werd gekoppeld aan ouderdom.

De relatie met onze huisarts is goed . Ik kon hem dus op een grappige manier opmerkzaam maken dat de frequentie van het woord ouderdom wel erg hoog was.

De microfoon stond aan waardoor manlief getuige was van ons gesprek.

Zag ik nou een satanische glimlach rond zijn mondhoeken?

Het zal wel beginnende staar zijn.

*****

The Crown 3

21 november

Er worden deze week 130 nieuwe tv's geplaatst in de kamers.

We hebben Netflix en dat is geweldig!!

We keken ernaar uit: The Crown 3.

Gisteren was het dan zover.

Een nieuwe cast in een nieuwe serie.

"A miscast," zei onze Britse vriendin vanmorgen bij het ontbijt.

Ik kon het alleen maar met haar eens zijn.

Wat is dit jammer: Claire Foy WAS koningin Elisabeth, van top tot teen.

Maar ook de fantastische rol van prinses Margaret is overgenomen door iemand die totaal niet lijkt.

Prins Philip lijkt qua uiterlijk goed gevonden, "but he speaks like Charles."

De Britten vertelden dat de derde serie van dit mooie kostuumdrama niet positief is ontvangen door de Britse recensenten.

Ik kreeg ook het gevoel dat het script speciaal voor de Amerikaanse kijker is geschreven: overdreven.

The Queen die een stervende Churchill op zijn voorhoofd kust??

No way.

En de scènes over de spion (een glurende koningin achter de gordijnen) komen ook erg ongeloofwaardig over.

Olivia Colman is een fantastische actrice, maar deze rol past haar niet.

Inmiddels zijn we thuis en heb ik mij door serie drie geworsteld.

Ik vond het niks. Manlief viel regelmatig in slaap en miste niks.

Zoals de Britten het zo mooi kunnen uitdrukken: overdone.

In geen van de spelers zie ik ook maar de geringste gelijkenis met de mensen om wie het verhaal draait.

Een ongeloofwaardig drama.

Ik hoop dat de koningin erom kan lachen

****

Thanksgiving op het strand

Het was onze laatste stranddag.

Een perfecte stranddag.

De beste stranddag van deze vakantie.

Een blue heron is vrij zeldzaam op dit strand.

De verleiding bleek te groot, ondanks mijn wegjaag pogingen.

Red tide slachtoffers blijven aanspoelen.

De strandwacht heeft er zijn handen vol aan.

In Wisconsin wonen cheeseheads.

Waar deze turkeyhead vandaan komt weet ik niet.

"We hebben deze vakantie nog helemaal geen dolfijnen gezien," zei manlief aan het begin van de dag.

Op onze laatste stranddag kregen we een one dolphin show. Zo aandoenlijk hem naast die surfplank te zien zwemmen, alsof hij zich zorgen maakte om het peddelende meisje.

Hij had net een raceauto met afstandsbediening gekregen en hij liet dat ding hinderend dichtbij komen, terwijl het strand bijna leeg was.

Ach, maar na drie rondjes begaf het (ongetwijfeld dure) speeltje het.

Tja, zout en zand......

Thanksgiving is een familiefeest, thuis, in het park of op het strand. Het plezier straalt ervan af.

Ik stapte voor de laatste keer op mijn fiets terwijl manlief de spullen in de auto laadde en terug naar het hotel reed.

Wij zijn dol op Lowdermilk Park en hopen zeker volgend jaar terug te komen.