Ik zit achter het stuur van wat wij de Jacky auto noemen: Citroën C1.
Manlief laat zich, sinds we hier zijn, graag door mij rondrijden. Hij is nu eens de navigator, die ieder bochtje, iedere stek, iedere steeg kent.
"Rij even naar Biggekerke El. Ik wil je mijn school laten zien."
We delen het leven nu meer dan vijftig jaar en zijn vele keren door dit dorp, dat binnen de praktijk van zijn vader viel, gereden - maar nooit was hij zo van de anekdotes en herinneringen als nu.
"Ik mocht niet naar de lagere school van overbuurman Schoenmaker, maar ik moest naar de School met de Bijbel. Niet omdat mijn ouders van de kerk waren. Integendeel.
Maar ze vonden meester Stuy een geleerd man en lieten mij iedere dag op en neer fietsen. Door weer en wind, zonder de beschutting van bomen - die er nu wel zijn.
En later natuurlijk helemaal naar Middelburg voor de middelbare school."
Op Instagram vind ik het volgende over de markante meester Stuy:
Meester Stuy, een bevlogen onderwijzer uit Biggekerke, maakte van allerlei gebeurtenissen uit de vaderlandse geschiedenis een uit hout gefiguurzaagde afbeelding. Dit deed hij om zijn geschiedenislessen wat aanschouwelijker te maken, zodat het bij zijn leerlingen beter zou blijven ‘hangen’. Deze bijzondere collectie is destijds geschonken aan Museum ‘Schooltijd’.
In de vitrinekast ‘Geschiedenis’ midden tussen alle geschiedenisboeken, staat deze kleurrijke serie gefiguurzaagde schildjes.
Samen vormen ze de geschiedenisleerlijn van ons land: vanaf de jagers en de vissers in plaggenhutten, tot aan het eind van de 80-jarige oorlog in 1648.
Op de foto’s ‘De handtekening van Karel de Grote en een ‘Germaanse strijdbijl’.
Ook voor het vak aardrijkskunde maakte Meester Stuy allerhande middelen van bestaan uit de landbouw, tuinbouw en industrie in miniatuur.
Zoals de aardappelmeelfabrieken in Groningen, de hunebedden in Drenthe, Edammer kaasjes, kolentreintjes in Zuid-Limburg, koeien en paarden en nog zo veel meer!
Komt u gerust eens binnen om deze bijzondere collectie te bewonderen!
We moeten dus naar museum "Schooltijd" in Terneuzen.
"Ah, kijk daar woonde hoofdmeester Prins, die had een rode motorfiets die eigenlijk te duur voor hem was.
Nu woont Schreijenberg, de aannemer, er en die heeft er zo te zien veel aan gedaan. De school stond achter het huis.
Ga je kijken?"
↓
Inderdaad. Ik wil het zien, al staan er allemaal veiligheidscamera's (van het bedrijf) op ons gericht.
Manlief loopt ook het pad op.
We zwaaien naar de camera's.
↓Het schoolgebouw is nog in dezelfde staat (van buiten)
"Daarachter was het schoolpleintje. Ach het muurtje is nog hetzelfde."
Ik laat hem vertellen. Hij geniet en dat emotioneert mij.
De naam Schreijenberg viel vaak bij mijn schoonfamilie. De zeer geliefde Lenie was huishoudster bij mijn schoonouders.
Door naar de kerk, die minder zwaar is (alleen om 10 uur dienst) dan die in Meliskerke.
Maar zondagsrust geldt hier wel. Op een paar toeristen na zien we niemand.
Of toch wel. We worden van de sokken gefietst door twee vaders met een meute kinderen, op weg naar de tweede kerkdienst in Meliskerke.
Ja, zo gaat dat nog steeds. Voor een onsje zwaarder rijden ze naar een ander dorp.
Ik vind dat mooi anno 2024.
"Ach El - kijk nou: de smidse bestaat nog. En ze restaureren nog steeds."
↕Het oude raadhuis.
"Kijk nou toch - hier is werkelijk niets veranderd. Die prachtige IJsselsteentje zijn nu goud waard."
Boerderijen middenin het dorp vind ik heel bijzonder.
Zoveel geschiedenis.
Zoveel verhalen.
Ik word er stil van.
*****
