Niet wachten, meteen doen

Heb ik iets leuks te melden.

Jawel: het appartement is verkocht!!

We wonen hier nog drie maanden en dan begint ons zwerversbestaan.

↓Het kabinet is vrijdag opgehaald. We hopen/denken dat er toch nog een bestemming is gevonden.

De kamer lijkt ineens twee keer zo groot. En opvallend: er kwam geen stof tevoorschijn.

Manlief is goedgekeurd voor zijn 75+ rijbewijs wat vooral voor hem een enorme opluchting is.

We zijn continu lijstjes aan het maken en dingen aan het regelen, zoals het opzeggen van KPN, wat nog niet kan - dus dat komt dan weer in de agenda.

In de garage stapelen de dozen zich gestaag op.

Ook de caravanstalling hebben we leeggehaald zodat de eigenaar een popelende wachtende een plezier kan doen.

Tegen de gewoonte in lukte het me toch wat geld terug te krijgen.

↓Morgen brengen we mijn fiets naar de berging in Middelburg. Daarna naar de fysio in Zierikzee.

Mijn auto hebben we een paar weken geleden aan de dealer terugverkocht. Of had ik dat al verteld?

Mijn hoofd tolt.

Gisteren lagen er vier berichten van de notaris (van de kopers) in de inbox.

Vanmorgen moest ik weer een enorme lijst digitaal invullen. Er werden weer documenten gevraagd die opgezocht moesten worden.

Enfin, meteen aangepakt!

Per 1 april mogen de nieuwe bewoners genieten van deze unieke locatie.

Onze Nederlandse onderkomens ter overbrugging zijn ook geboekt. Ik kan wel zeggen dat dat een relaxt gevoel geeft.

Misschien belachelijk, maar ik heb ook de oven en de afzuigkap (filters vervangen) aangepakt.

Ik ben nu eenmaal een poetser. Wij zijn zelf ook kopers (geweest).

Zondag vonden we ontspanning in Den-Haag: eten bij de Poentjak👍.

De pittige Sumatra rijsttafel was overheerlijk.

↓Eerst de kerstmarkt waar de ontspanning al snel oversloeg in stress.

Het was mij echt veel te druk.

U kunt er tot 23 december nog naartoe.

Ik was sinds april niet meer in onze stad geweest, maar vanwege de naderende kerstdagen moest ik er toch aan geloven.

Dit was de eerste keer dat ik een echt lange wandeling maakte sinds de operatie aan mijn voet.

Het ging goed, maar ik kwam wel met pijn thuis.

Je moet was overhebben voor bloemen, wat nieuwe kleren en lekkers van Speckers.

Vorige week waren we al bij Hanos voor de nodige kerstinkopen.

Onze schoondochter eet vegetarisch en heeft veel dieetbeperkingen, dus dat wordt een uitdaging.

Ik maak een kerstbuffet met voor iedereen wat lekkers.

↓De kaassoezen zijn in ieder geval lekker.

Keuzes die gepaard gaan met irritatie, verdriet en vooral veel herinneringen

↑Laat ik maar met deze herinnering in huis vallen.

Het was 1975, we woonden in een zogenaamde drive-inwoning in Herhugowaard.

We hadden geen cent te makken. Ik was zwanger van zoonlief die in februari 1976 het levenslicht zou zien.

De naaimachine was mijn trouwe bondgenoot. Ik maakte alles zelf.

Zo ook deze badcape die ik een paar dagen geleden uit de lade met oude doeken viste.

Oude doeken heb ik nodig om fragile spullen in te pakken.

Ik dacht de cape nog even te wassen op 30℃ met een wit shirt.

Dat had ik beter niet kunnen doen 😁.

Maar dankzij nuttig gebruik gaat de cape voor de zoveelste keer mee naar een volgend adres.

Van antiekliefhebbers naar antiek vervreemders - dat zijn wij.

U wil niet weten hoeveel er, sinds we kleiner zijn gaan wonen, is weggegaan. Ik vraag het eerst aan zoonlief, maar ik wil het niet opdringen. Zij hebben hun eigen smaak en vol is vol.

Antiek heeft anno 2024 generlei waarde meer, vooral grote stukken leveren niets op.

Neem nou ons 18e eeuwse Domburgse kabinet↑.

Hoe die loodzware kast ooit via trappen op de derde verdieping van de Bergsingel is gekomen weet ik niet, maar iedereen was weg van het prachtige meubel. We kregen zelfs biedingen die ver boven de aankoopprijs van 2000,- gulden lagen.

Manlief kocht hem in 1975 in Domburg bij een antiquair.

Trots dat hij was, vooral omdat het een pronkstuk was.

Hij is na de Bergsingel nog acht keer met ons meeverhuisd. Een kwelling voor de verhuizers, die vaak eigenwijs waren en de aanwijzingen van manlief (hoe de kast gedemonteerd moest worden) negeerden.

Maar nu gaan we scheiden van de kast. Hij past niet in het nieuwe appartement.

Niemand wil hem.

We hebben het echt geprobeerd: bij vrienden, familie, op Facebook, opkopers, veilinghuizen en zelfs kringloopwinkels.

Het is onmogelijk voor ons om hem zelf uit elkaar te halen, dus komt de verhuizer dat voor ons doen en zal dit historische, robuuste meubel bij grof vuil eindigen.

Dat doet intens veel pijn!!!

Van 9 - 15 uur ben ik bezig geweest met het inpakken. Het was loodzwaar werk.

Maar het is volbracht en ik denk dat dit de grootste klus van de verhuizing was.

Ik pakte in en manlief zette vijftien dozen in de garage. 

"Ga je nou al die glaasjes van oma Egmond weer meenemen?"

"Jij hoeft ze niet in de pakken."

Ik kan die Jugendstil glaasjes waar oma haar advocaatje uit lepelde maar niet wegdoen.

Van het niet antieke klokje wilde ik al langere tijd af. Het heeft geen geschiedenis. De messing opwindsleutels en slinger waren niet op te poetsen. 

Maar ook was het klokje, ondanks een dure reparatie in Schoonhoven, van slag of stond vaak stil.

Mijn ouders hadden wel een erfstuk van de ten Bruggencate kant.

Mijn moeder had een "stilstand fobie."

Wanneer ze een paar dagen niet thuis waren/was vroeg ze mensen de klok op tijd op te trekken. De stilstaande klok associeerde ze met de dood. Het bracht ongeluk.

Daar moest is aan denken toen manlief, tegen zijn zin in, het klokje van de muur haalde.

Hij vond het mooi. Ik niet.

Dat de kast nu wordt weggehaald betekent niet dat wij verhuizen.

We hebben nog een paar drukke maanden voor de boeg, maar deze hindernis is genomen.

******

Zo ver is het echt niet

Veel tijd om te bloggen heb ik niet gehad.

De dagen zijn goed gevuld. Doktoren, tandarts, opruimen, weggooien, wegbrengen, autootje verkopen, dagelijks contact met de verkoopmakelaar.....

We zijn per 1 april "homeless," dus het plannen is begonnen.

↑Daarbij hoort ook een grotere, nieuwe caravan waar we een half jaar fatsoenlijk in kunnen wonen, dus met twee vaste bedden.

Ook dat hebben we deze week geregeld. 

Vandaag stond een op en neertje naar Zeeland geprogrammeerd.

Om 10.45 uur reden we weg uit Rotterdam. Om 14.45 uur waren we weer terug.

Dus zo ver is het niet.

We hebben vast wat spullen uit de garage naar Shurgard in Middelburg gebracht waar we met een fikse korting een ruime stalling hebben gehuurd.

Na Middelburg door naar onze toekomstige woonplaats. Het inmiddels kale terrein lijkt "bouwklaar."

Deze stilte in de populaire badplaats duurt niet lang, maar is wel heel bijzonder.

In Zoutelande was het stralend weer. Jacky kon weer even haar energie kwijt en genoot daar intens van.

Ook op het strand kon je een kanon afschieten.

 

Een paar splinternieuwe laarzen: waarom liggen die hier naar de vuilnisbak op het parkeerterrein?

Terug in de Randstad.

↑Dit zal ik echt missen..........als kiespijn.