↑Laat ik maar met deze herinnering in huis vallen.
Het was 1975, we woonden in een zogenaamde drive-inwoning in Herhugowaard.
We hadden geen cent te makken. Ik was zwanger van zoonlief die in februari 1976 het levenslicht zou zien.
De naaimachine was mijn trouwe bondgenoot. Ik maakte alles zelf.
Zo ook deze badcape die ik een paar dagen geleden uit de lade met oude doeken viste.
Oude doeken heb ik nodig om fragile spullen in te pakken.
Ik dacht de cape nog even te wassen op 30℃ met een wit shirt.
Dat had ik beter niet kunnen doen 😁.
Maar dankzij nuttig gebruik gaat de cape voor de zoveelste keer mee naar een volgend adres.
Van antiekliefhebbers naar antiek vervreemders - dat zijn wij.
U wil niet weten hoeveel er, sinds we kleiner zijn gaan wonen, is weggegaan. Ik vraag het eerst aan zoonlief, maar ik wil het niet opdringen. Zij hebben hun eigen smaak en vol is vol.
Antiek heeft anno 2024 generlei waarde meer, vooral grote stukken leveren niets op.
Neem nou ons 18e eeuwse Domburgse kabinet↑.
Hoe die loodzware kast ooit via trappen op de derde verdieping van de Bergsingel is gekomen weet ik niet, maar iedereen was weg van het prachtige meubel. We kregen zelfs biedingen die ver boven de aankoopprijs van 2000,- gulden lagen.
Manlief kocht hem in 1975 in Domburg bij een antiquair.
Trots dat hij was, vooral omdat het een pronkstuk was.
Hij is na de Bergsingel nog acht keer met ons meeverhuisd. Een kwelling voor de verhuizers, die vaak eigenwijs waren en de aanwijzingen van manlief (hoe de kast gedemonteerd moest worden) negeerden.
Maar nu gaan we scheiden van de kast. Hij past niet in het nieuwe appartement.
Niemand wil hem.
We hebben het echt geprobeerd: bij vrienden, familie, op Facebook, opkopers, veilinghuizen en zelfs kringloopwinkels.
Het is onmogelijk voor ons om hem zelf uit elkaar te halen, dus komt de verhuizer dat voor ons doen en zal dit historische, robuuste meubel bij grof vuil eindigen.
Dat doet intens veel pijn!!!
Van 9 - 15 uur ben ik bezig geweest met het inpakken. Het was loodzwaar werk.
Maar het is volbracht en ik denk dat dit de grootste klus van de verhuizing was.
Ik pakte in en manlief zette vijftien dozen in de garage.
"Ga je nou al die glaasjes van oma Egmond weer meenemen?"
"Jij hoeft ze niet in de pakken."
Ik kan die Jugendstil glaasjes waar oma haar advocaatje uit lepelde maar niet wegdoen.
Van het niet antieke klokje wilde ik al langere tijd af. Het heeft geen geschiedenis. De messing opwindsleutels en slinger waren niet op te poetsen.
Maar ook was het klokje, ondanks een dure reparatie in Schoonhoven, van slag of stond vaak stil.
Mijn ouders hadden wel een erfstuk van de ten Bruggencate kant.
Mijn moeder had een "stilstand fobie."
Wanneer ze een paar dagen niet thuis waren/was vroeg ze mensen de klok op tijd op te trekken. De stilstaande klok associeerde ze met de dood. Het bracht ongeluk.
Daar moest is aan denken toen manlief, tegen zijn zin in, het klokje van de muur haalde.
Hij vond het mooi. Ik niet.
Dat de kast nu wordt weggehaald betekent niet dat wij verhuizen.
We hebben nog een paar drukke maanden voor de boeg, maar deze hindernis is genomen.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten