Modetrends

Geboren in 1955 maakt mij een kind van de jaren zestig.

Mijn ouders hadden van die loodzware stoelen. Ik herinner mij een ruwe (onverslijtbare) stof en houten voeten.

Die dingen waren niet te verplaatsen.

Verder was er veel eiken.

Mijn moeder vertelde mij dat ze na de oorlog blij waren met wat ze konden krijgen.

Ze gingen voor degelijkheid en comfort.

Eind jaren zestig kwam "Gelderland" in ons huis.

Tijdloos modern.

De eerste foto toont de stoel waar mijn ouders voor rood stonden.

Geloof het of niet - die stoel staat nu, vijftig jaar later, bij mijn zoon.

In een nieuw jasje weliswaar.

Veel mooier dan het retro model (hieronder) waar weer veel vraag naar is.

Onlangs bezocht ik een vriendin in haar nieuwe huis.

Aardetinten, daar was zij voor gegaan.

Helemaal niet lelijk. Maar wel weer een trend.

"Is het nou grijs of bruin," vroeg ik - wijzend naar een hoogpolig vloerkleed.

Makkelijk te combineren, maar op den duur is het UIT.

Bij anderen vind ik het mooi. Leuk ook.

Een knalrode keuken van Ikea. Ziet er gelikt uit.

Zelf ben ik altijd voor tijdloos gegaan.

Ik heb mij nooit een smaak door buitenaf laten opleggen.

Zo bleef ik vasthouden aan witte keukens, aan witte muren, aan witte deuren en aan neutrale vloeren.

Ging mijn zus in de jaren- '70 voor oranje en mijn moeder voor groen (zij had keukenkastje zoals op de foto hieronder), ik bleef vasthouden aan wit.

Dat jaren-'70 oranje heb ik altijd vreselijk gevonden.

De aanleiding voor dit blogje is deze foto van een afgrijselijke fonduepan op Facebook. Of ik er maar een like aan wilde geven. 

No way.

Wij vroegen -en kregen bij onze verloving in 1974 een roestvrijstalen fonduepan van het onverslijtbare merk Spring.

Ruim veertig jaar na dato gebruik ik de rechaud nog regelmatig.

Ik wist oranje uit mijn huishouden te bannen, totdat...........

........totdat sinterklaas voor de deur stond met dit cadeau.

Een hype toentertijd.

Een ruimte-verslinder.

Slacentrifuge genaamd.