Een zwaar getatoeëerde man (ik weet niet wat het kruis op zijn rug betekent, maar het roept een vervelende associatie bij mij op), zit in tegenstelling tot ons verlegen om een praatje.
Het begint met complimenten.
"How smart," zegt hij over onze ruggen en wijst naar de zakjes met zand waar we de parasol mee hebben geborgd.
"I never take ours because it's always blown away."
We hummen en knikken vriendelijk.
Ik kijk naar de pelikanen die hun vleugels boven onze hoofden uitslaan.
Pelikanen hebben geen tattoo's.
Ze krijgen hooguit een vishaak in hun bek.
Vervolgens vraagt hij of ik een foto van hem en zijn vrouw in de zee wil maken.
Het begint met complimenten.
"How smart," zegt hij over onze ruggen en wijst naar de zakjes met zand waar we de parasol mee hebben geborgd.
"I never take ours because it's always blown away."
We hummen en knikken vriendelijk.
Ik kijk naar de pelikanen die hun vleugels boven onze hoofden uitslaan.
Pelikanen hebben geen tattoo's.
Ze krijgen hooguit een vishaak in hun bek.
Vervolgens vraagt hij of ik een foto van hem en zijn vrouw in de zee wil maken.
Natuurlijk doe ik dat.
Wanneer hij het water uitkomt en zijn iPhone van mij overneemt vraagt hij:
"Where you guys from?"
"The Netherlands," antwoord ik beleefd.
"Ah, you're like us - you escaped from the cold and snow huh?"
"We don't get much snow," probeert manlief.
"Yeah right. I guess your country and Vermont have the same climate. Mountains. Cold."
Hij lacht.
Ik ook. Maar om een andere reden.
"Hey, you have a great basketball player.......uhh ......?"
"You mean Rick Smits?" Manlief is hem voor.
"Yeah Rick. His wife is from my hometown. We went to school together."
Ik denk dat ik weet wat er nu gaat komen...................en het komt.
"Rick and I are good friends."
Tijd om te gaan, voordat mijn tankini broekje afzakt.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten