Booster

Covid-19, de naam zegt het, dateert uit 2019.

Het resulteerde in een pandemie die begin 2020 uitbrak en waar wij nu dus wereldwijd twee jaar in zitten.

Covid-19/22... zal nooit verdwijnen!!!

Ik verwacht dat we regelmatig een update in onze arm zullen krijgen.

Nadat ik in het voorjaar (na onze eerste vaccinatie) de gele boekjes had besteld moesten we naar de priklocatie om het officieel in het document te laten zetten.

Manlief ging naar het Erasmus MC. Ik naar de SS Rotterdam.

Korte tijd later kwam de QR code waar in het buitenland veel naar gevraagd werd.

Voor ons betekent die app toegang tot vrijheid.

Drie weken geleden kreeg P. een oproep van het Erasmus MC voor de derde vaccinatie.

Niet in het ziekenhuis, maar in een sporthal.

Gelukkig hadden we voor de griepprik een aparte (vervroegde) afspraak gemaakt. Geen denken aan dat wij in een rij met risicogevallen zonder mondkapjes gaan staan. 

Twee weken later, gisteren welteverstaan, was het tijd voor de booster.

(In Spanje, zo vertelde een vriendin aldaar, wordt griepprik en Covid vaccinatie tegelijk gegeven.)

De afspraak stond gepland om 15.53 uur, maar manlief was nerveus.

Hij is altijd bang dat we ergens te laat komen, waardoor wij altijd te vroeg zijn.

"Zullen we om drie uur gaan?"

"Ja, maar dan moet ik misschien wel wachten."

"Nou, ik ging altijd vroeg naar de SS Rotterdam en kon meteen door. Ze letten niet zo op de tijd."

Om drie uur zaten we in de auto en baande ik ons een weg door het drukke vrijdagmiddag verkeer.

Ik mocht de auto voor het gebouw parkeren. 

Het viel meteen op hoe druk het was.

"Dat zijn zeker niet allemaal boosters. De maatregelen hebben zo te zien toch effect."

Het mondkapje ging op en met een dikke envelop liep manlief om kwart over drie naar binnen. Ik ging Jacky in het nabijgelegen park uitlaten.

Nog voor half vier zoomde mijn telefoon.

"Geprikt en nu in de wacht."

"Top! Jacky geplast en gepoept. Vergeet je het gele boekje niet?"

"O, ja!"

Terwijl Jacky en ik in de auto wachtten en geamuseerd keken hoe de verkeersregelaars hun handen vol hadden aan auto's met prikklanten, meldde manlief zich bij het gele boekje balie loket.

Een man kreeg geen aantekening.

"Sorry meneer, u staat niet in de computer."

"Maar ik ben 9 oktober hiet gevaccineerd. Echt waar."

De medewerker keek weer op het beeldscherm.

"Echt meneer, ik kan helaas niet vinden dat u gevaccineerd bent."

De man raakte overstuur, waarop de ambtenaar er een collega bij riep.

Die probeerde de man te kalmeren.

Tevergeefs.

Manlief zag de radeloosheid. De man had geen schijn van kans.

"Het was een blanke mevrouw en ik heb haar hier zien zitten."

Hij wees het hokje aan, waarop de collega naar de prikster liep.

Manlief zag haar in de verte nee schudden. Natuurlijk kon zij het zich niet herinneren.

De man had geen schijn van kans. Toen zijn radeloosheid fysieke vormen dreigde aan te nemen moest de beveiliging eraan te pas komen om hem naar buiten te brengen.

"Ik neigde hem te geloven," zei manlief later in de auto. "Echt. Het ging door merg en been - die wanhoop."

"Maar wanneer je gevaccineerd bent, krijg je daar altijd een bewijs van mee. Had hij die niet bij zich?"

"Tja, daar zeg je wat."

Om 15.53 uur waren we thuis.

*****