"Is deze vakantie nog te overtreffen," vroeg ik me vandaag af.

Eerst even over vannacht. Mijn probleem is dat ik direct na het eten mijn ogen niet meer open kan houden. Met gevolg dat ik ’s nachts de slaap niet kan vatten.

Nu hebben we in de twaalf dagen dat we op deze camping staan een aantal keren ’s avonds laat honden horen blaffen. Ergens op een boerderij vermoeden wij, maar zeker niet van onze boer. Meestal rond een uur of elf. Dat stopte dan wel weer na een half uur.

Onze buurvrouw was het ook opgevallen. Zij is een frequente gast en vertelde dat ze die honden voor het eerst hoort.

Vannacht begon de heibel om twee uur en het blaffen ging uren door.

Iedereen (nou ja, zes units) had het er vanmorgen over. De buurvrouw sms’te de boer – maar naar later bleek had die al een berichtje van een andere camper ontvangen om half vier.

Hij kwam zijn excuses aanbieden en zou uit gaan zoeken welke boer zijn honden niet onder controle houdt.

Een andere invalshoek, van twee Duitse dames, vond ik wel geloofwaardig. Volgens hen liep er ergens een vos. Het zou dus zomaar kunnen dat de honden ’s nachts losgelaten worden om de vos de stuipen op het lijf te jagen.

Maar dat gaat ten koste van de (nacht)rust op deze camping, en de boer wil graag 100% tevreden gasten. Tot nu toe teert hij op top reviews.

Wordt vervolg!

Op deze, wederom zonovergoten, maandag besloten we opnieuw naar het schiereiland Roseland af te dalen.

Het huis ligt op een bijzondere plek, maar is qua interieur niet erg interessant.

De National Trust tuin Trelissick blijkt een bezoek meer dan waard. 

Helaas mocht Jacky niet mee naar binnen, maar dat maakten we later meer dan goed. De landerijen om het huis -en de tuinen zijn magistraal.

Trelissick ligt naast de King Harry Ferry, wat geen veerboot maar een chain bridge is. Voor een enkeltje legde ik GBP7,- neer. Behoorlijk prijzig. Cornwall is sowieso niet goedkoop en daarom loopt het toerisme zienderogen achteruit.

Zoals ik gisteren al in mijn blog vermeldde heeft zich hier vanaf 1944 het nodige afgespeeld wat zou leiden tot onze bevrijding. 

Vanaf Roseland vertrokken duizenden geallieerden richting Normandië.

Ook vanaf deze vroegere smokkel locatie.

De wegen hebben nog steeds dezelfde bestrating, namelijk betonplaten – toentertijd aangelegd om zwaar materieel naar de stranden/havens te vervoeren.

Het moet een gigantische operatie zijn geweest waar een bescheiden monument ons aan doet herinneren. Iedereen weet van D-Day en de invasie op de Normandische kusten. Maar aan waar het startpunt lag wordt weinig aandacht besteed.

Toen wij het pad richting het strand afliepen bedacht ik mij dat het er tachtig jaar geleden net zo bloemrijk moet hebben uitgezien. 

Trelissick house↑

Het was voor mij een aangrijpend moment - daar op dat strand. Ik kon mij heel goed voorstellen dat de kustlijn van Roseland zich goed leende voor een dergelijke operatie.

Down a quiet lane in the countryside of the Roseland Peninsula lies a tucked-away beach which has an extraordinary history. It's hard to imagine now, as you saunter down from the Turnaware Point's tiny National Trust car park and sit on its peaceful seaweed-covered shore that hundreds of American troops left here for the beaches of Normandy on D-Day.

Turn left just before the road to the King Harry Ferry, near St Just-in-Roseland, and you come to a whole area of the Roseland which was restricted in 1944, the remnants of which can still be seen almost 80 years on. In a field to your right stands a concrete building which was the barrier manned by military police. Turn right just after it and you'll find yourself driving down Yankee Road, as it was known.

The hasilty assembled, reinforced road taking tanks, jeeps and lorries to the river to embark for Normandy is still there and a stark reminder that this beautiful corner of Cornwall. This was the last tranquil land many of the soldiers would ever see before arriving on hellish Omaha Beach on June 6, 1944.

 

A bit further on and you get to the beach, with its view across the Fal river to Trelissick House. It's now a haven for dog walkers and the odd boat, moored off shore. However, the evidence of its important wartime role is still there. Concrete plinths and the rusting remains of steel girders from the two 'Dolphin' embarkation jetties dot the beach.

It's hard to equate this tucked-away beach and its still waters with the busy American outpost, which would have seen hundreds of troops boarding ships alongside jeeps, tanks, lorries and all manner of ammunition and equipment on a road which was built by a mixture of Cornish workers and Irish navies. Yankee Road was covered in asphalt by a company called Harbour and General of London to ensure it didn't shine in the moonlight and attract the attention of German planes.

The Roseland Peninsula was a critical training ground and embarkation site for the D-Day landings. Throughout 1943 and the first half of 1944 an incredible 27,000 Americans arrived in the Fal Estuary in preparation for the Normandy landings.

Na alle wandelingen hadden we een kop thee verdiend. Bij het kerkje van St. Just (zie blog van gisteren) is een gezellige uitspanning.

Daar genoten we van een overheerlijke cream tea. Dat is nog eens wat anders dan een glas heet water met een theezakje.

Jacky's drinkbeker kwam goed van pas voor mijn onkruidpluk, waar menig brandnetel een prikje voor probeerde te steken.

Maar ik heb wel een fleurige herinnering aan deze weergaloze dag overgehouden.