"Kijk, onze koffers!"
Het klinkt kinderachtig opgewonden.
Ik luister naar de purser die zegt dat we op het punt staan te vertrekken en dat alle elektronische apparatuur uit moet.
Onze koffers gaan er als laatste in en komen er (als het goed is) als eerste uit.
De privileges van business class vliegen
Ik denk aan Germanwings.
Alle bagage van dat neergestorte vliegtuig ligt in de Franse Alpen.
Hoe kortgeleden is het nog maar?
Ik hoor er niet veel meer over.
De gezagvoerder zegt dat deze vlucht naar Zürich gaat en dat we over moeten stappen als we naar Brussel willen.
Het is 1 april.
De Fransen hebben goed werk geleverd.
Er hoeft niet meer naar DNA gezocht te worden, de zwarte dozen zijn gevonden en de oorzaak is bekend.
Hoorde ik een zucht van verlichting? Ook bij mijzelf?
Zat je in dat vliegtuig, dan had je pech. Overgeleverd aan een psychiatrisch patiënt.
Onze koffers worden naar een ander ruim gereden.
Ik ben eigenlijk nooit bang. Maar ik kijk altijd wel wie mijn medepassagiers zijn.
Els Borst had ook pech.
Wat heb ik mij daar boos om gemaakt. Ziedend was ik.
Hoe snel ebt het nieuws weg.
Hoe snel vergeten wij, slaan we de bladzijde om.
Een nieuw hoofdstuk. Een nieuwe ramp. Een volgende gek.
We zijn in de lucht.
Een piloot komt in onze cabin slapen. Hij duikt in zijn tentje.
Er zijn nu nog zeker twee bemanningsleden in de cockpit.
Er moet iets veranderen!
Het recht op privacy mag geen levens kosten.
In godsnaam, sukkel niet in.
Ga aan de slag.
Wij arriveren op tijd in een mistig Brussel.
Onze koffers staan als eerste op de band.
Ik realiseer mij heel goed dat er mensen zijn die nog op een snipper, een scherf, een lap uit de Franse Alpen wachten.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten