Ooit waren wij op een camping in Frankrijk getuige van een openbare vernedering.
Eerlijk gezegd had dat kind ook een pak slaag verdiend. Zijn vader sloeg met een behoorlijk ritme, daarna verdween het ettertje in zijn tent.
Een flink pak slaag heet sindsdien binnen ons gezin (vaste lezers weten dat wij sterk zijn in het produceren van uitdrukkingen) een Franse pets.
Op het terras van ons favoriete restaurant zat een meisje te gillen, schreeuwen, jengelen, jammeren, schelden..........
Als ik mij zo gedragen had......mijn vader zou mij zo hardhandig buiten de deur hebben gezet dat zijn vingerafdrukken wekenlang op mij armen en billen te zien waren.
Maar achter ons liet de volkomen ongeïnteresseerde vader (volgens P. zat hij alleen naar de beursstanden op zijn iPhone te kijken) zijn vrouw uitschelden door het kleine secreet.
P. nam de situatie met brandende ogen op en waarschijnlijk werd dat opgemerkt.
De vader stond op en nam zijn dochter mee.
Ze liepen het terras af.
"Nou, die krijgt toch een Franse pets!," zei P.
"Of hij zet haar in de auto."
Nog geen vijf minuten later kwam de man met een huppelend en voldaan kijkend meisje terug.
Ze had een duur Third Street tasje (te vergelijken met de PC) in haar hand.
Wangedrag werd beloond.
Het loedertje kreeg haar beloning nadat ze drie happen pasta had gegeten.
Ik vloekte zachtjes.
En ja hoor.
Het gedram, gejengel, het bloed onder de nagels halen begon weer.
Kinderen moet/mag je niet slaan?
Het zou onmacht van de ouder zijn.
Dat zal zo zijn, maar in sommige gevallen geldt toch echt wie niet luisteren wil moet maar voelen.
Gelukkig heeft onze zoon het nooit zover laten komen.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten