Het ghetto Calais

 

 

We hielden in Schotland het nieuws goed in de gaten.

 

De toestand in Calais en Folkestone, bij de tunnel, zag er vorige week slecht uit.

Het baart mij zorgen dat de Britten en Fransen over en weer met verwijten gooien.

 

“We kunnen er toch niets aan veranderen, schat.”

Ik wilde niet dat het onze vakantie zou verpesten.

"We zien het zondag wel."

 

Vrijdag kwamen er betere berichten. De gelukszoekers zouden het hebben opgegeven.

Wij geloofden er niets van.

Afleidingsmanoeuvre. De autoriteiten op het verkeerde been zetten. Even terugtrekken om vervolgens harder toe te slaan.

 

Wij hadden ver voordat deze ellende begon geboekt: de trein van 12.45 uur.

 

Zoals gewoonlijk stonden we vroeg bij de incheck-automaten. Er liep veel tunnelpersoneel om iedereen te informeren over vertragingen.

In ons geval was dat, met een slag om de arm, een half uur.

 

Enfin, ik trok een label voor 11.38 uur uit de automaat en we hielden de borden in de gaten.

 

 

Douane hebben wij niet gezien.

Het was een kwestie van treinen vullen en vertrekken.

Onze trein reed om 12 uur weg.

 

In Calais wordt momenteel hard gewerkt aan het onbereikbaar maken van de tunnel:

onbereikbaar voor de vluchtelingen welteverstaan.

 

 

Een hek, rollen prikkeldraad en weer een hekwerk die in het donker door hoge lichtmasten beschenen worden moet afdoende zijn.

 

Het begint zolangzamerhand op een ghetto te lijken. Geen prettig gezicht.

Vanmorgen liet het nieuws weten dat er vannacht weer massaal een poging is gedaan bij de tunnel te komen.

 

Wanhoopsdaden die, zo vrees ik, tot nog meer slachtoffers gaan leiden.