Tot besluit

Lest best.

Wat weer betreft dan.

Eindelijk een beetje zon.

We moeten nog wat zien, maar daarna is het ook wel goed geweest.

Ik kan niet zeggen dat we het niet naar ons zin hebben gehad, maar we weten dat Luxemburg na dit reisje voltooid verleden tijd is.

Dat heb ik volgens mij nog nooit van een land gezegd.

We beginnen in Vianden.

Ik wil toch het kasteel zien. En het is ook zeer de moeite waard.

Vervolgens is Echternach (Ardennen offensief) aan de beurt.

Ik geloof niet dat ik ooit tien cent voor twee uur parkeren heb betaald.

De groothertog blijkt helemaal niet in Luxemburg (stad te wonen), maar hier in Colmar-Berg.

Een Anton Pieck kasteel.

Het wordt wel tijd voor de schilder.

Als laatste is Clervaux aan de beurt.

Jacky geeft duidelijk aan dat het genoeg is geweest.

Maar eerst nog ALLE FOTO'S van deze dag.

Plaatjes zeggen meer dan woorden.

******

Jacky was in Luxemburg

Kijk! Daar loop ik met mijn baasje.

We gingen met de boemeltrein naar Luxemburg.

We zijn al een paar dagen in Luxemburg, maar we gingen toch naar Luxemburg.

Raar hè?!

Ik vond het leuk in de trein.

Wij dachten even de groeten over te brengen van onze koning aan zijn verre neef, maar die was niet thuis.

Waarom hij niet thuis was werd ons duidelijk toen we aan de achterkant van zijn huis kwamen:

verstopte wc.

Baasje en vrouwtje waren eigenlijk niet echt onder de indruk van de stad.

Dat waren ze de vorige keer ook niet, maar dat was alweer 40 jaar geleden.

Ze vonden dat oud en nieuw slecht gecombineerd was.

Lekker eten kan je hier wel.

Baasje zei dat die mensen van de EU niets anders doen.

En als je van winkelen houdt, dan kun je hier ook goed terecht.

HIER zijn alle foto's van vandaag, inclusief uitleg (foto's aanklikken).

Het was best wel leuk hoor. We hebben veel gelopen en ik wist her en der noch een snackje op de stoep te vinden.

Maar helaas:

Luxemburg  bungelt ergens onderaan de lijst van favoriete Europese hoofdsteden.

Ook de roltrap was een nieuwe ervaring voor mij.

Gelukkig tilde mijn baasje mij op, want ik mag geen trappen lopen.

We gingen met de sneltrein terug.

Dat ging wel twintig minuten sneller dan de heenreis.

 

Ik kreeg een heerlijk stukje koek en viel toen tevreden in slaap.

Trier

In een uur ben je in Trier.

Wat een leuke, bruisende, mooie, schone, goed georganiseerde stad.

We hebben wat afgelopen.

Van Porta Negro via de Dom naar de thermen.

En wat een geluk.

Geen zon, maar het bleef in ieder geval droog.

LOOP maar met ons mee.

****

Gegroet vanuit Luxemburg

"Maak je wel foto's?"

Het weer probeert spelbreker te zijn.

Mist en nevelregen maken het zicht er niet beter op.

Maar ik maak foto's.

Ondertussen moet ik oppassen dat ik niet uitglij.

Het jonge lentegroen probeert tussen de gladde herfstbladeren door te breken.

Ja, kerst.

Het is eind februari.

Eerste stop vandaag was Esch-sur-Sûre.

De funderingen van het kasteel van Esch-sur-Sûre werden al in het jaar 927 gelegd. Het kasteel is gebouwd op een rots waardoor je een panoramisch uitzicht hebt over het stadje Esch-sur-Sûre en de gelijknamige rivier.

Ik liep een paar honderd treden naar boven.

Godzijdank was er een leuning, anders had ik het niet gedurfd op de natte, gladde, leistenen schijven die schots en scheef liggen.

Manlief nam een andere route met de hond.

Vervolgens, via Ettelbrück, naar Vianden.

Het gelijknamige kasteel is een van de mooiste van Europa.

Het parkeerterrein lag te ver van het kasteel af. Het zeek van de regen en ik wilde de hond niet alleen achterlaten.

Bij deze de Nederlandse omschrijving. Inclusief taalfout.

 

Ook in dit land worden de gevallenen en bevrijders (WO2) ruimschoots herdacht en geëerd.

Kleine gedenktekens met een persoonlijke touch.

Het leek even droog en dus............hup, wandelen.

Over de brug, Duitsland in.

En dan naar rechts. De hond moet hollen. In een weiland.

Dat werd geen succes.

Ik hoorde sopperige geluiden.

Niet alleen was het drassig, we stapten ook nog eens in paardenstront dat niet te onderscheiden was van modder.

Totdat de neus iets opving.

Dat werd peuteren met stokjes in het profiel van onze wandelschoenen.

Er is niets aan te doen.

We stappen morgen verder.

Verscheurd land

Een paar dagen naar een landelijk hotel in Luxemburg.

Heerlijk. En voor een zeer schappelijke prijs.

Voor mij was deze route nieuw.

P. koos voor Eindhoven - Maastricht - Luik - richting Aken.

Via een kleine grensovergang reden we Luxemburg binnen waar we direct tankten.

€1,19 per liter.

Ik snap er nog steeds niets van.

EU!!

Maar even een paar kilometer terug.

Maastricht - Luik is maar 21 km.

Wat een armoede.

Vroeger was dit het welvarendste deel van België.

>>>Ik mocht (jaren '60) wel eens met mijn vader mee wanneer hij een afspraak met een (staal)industrieel had.

Daar had hij nooit zin in.

Ze waren arrogant en spraken geen Nederlands.

Het waren moeizame onderhandelingen.

Daarna gingen we samen lekker eten.

Ik herinner mij nog dat ik stoer crème caramel bestelde, terwijl ik geen idee had wat het was.

"Weet je zeker dat je geen ijsje wil, Elsje?"

Maar ik hield vol. In dat deftige restaurant.

Brrr, wat vond ik het vies.

De caramel was bitter.

Maar ik zei niets.<<<

Van deftigheid is in Luik en omstreken niets meer te vinden.

De dorpen in de Voerstreek zijn sinds 1963 wettelijk Nederlandstalig met faciliteiten voor Franstaligen.

Tot in de jaren 1980 leidde dat geregeld tot rellen die een nationale dimensie kregen. In 1987 viel de federale regering.

Het zit ze nog steeds hoog - gezien de verkeersborden.

De Franse namen zijn doorgekrast.

Ook Jacky begreep er niets van.

Wat is het nou?

Chien, Hund of hond?

*****

Toen zij naar Rotterdam vertrokken.....

En weer wordt  er een brug aangepakt.

Dit keer de Willemsbrug.

Rotterdam is hot.

Wereldstad bij uitstek.

Waanzinnig mooie architectuur.

Rotterdam wordt niet alleen door toeristen goed bezocht.

Er vestigen zich ook steeds meer mensen permanent.

Een stad in beweging.

Rotterdam leeft.

Een stad waar 24/7 wordt gewerkt!

Gezellige wijken.

Goede winkels.

Theaters.

Uitstekende hotels.

Uitstekend openbaar vervoer.

Heerlijke restaurants.

Beste voetbalclub.

Bij elke weersomstandigheid is -en blijft het een plaatje.

De vraag naar woningen blijft groeien.

Ik zie de prijzen stijgen.

Gisteren lag er een brief van een makelaar in de bus.

Bij deze een deel daaruit:

"Momenteel zijn wij voor een cliënt op zoek naar een woning zoals uw appartement om aan te kopen. Indien u van plan bent om te verhuizen, of indien u weet dat een vergelijkbaar appartement te koop komt, vernemen wij dat graag."

Dat dit drie jaar geleden een goede koop was wist ik.

Maar zo'n brief is toch net die spreekwoordelijke kers.

****

Eetpatroon

"Wil je koek? Ik heb ook appeltaart. Van Carlier"

Maar godzijdank had ik geen trek.

"Nee, koffie lijkt me heerlijk."

Mijn vriendin drong niet verder aan.

Vanmorgen had ik mijn ontbijt overgeslagen.

Ik zag het dilemma al aankomen. Zondigen calculeer ik in, maar dan moet er iets anders voor blijven staan.

Als kind ben ik veel te veel gestraft.

"Dat mag je niet!!"

Het is een trauma geworden.

Ik mag nu alles, maar bepaal zelf wat en wanneer.

Bij thuiskomst om half een heb ik alsnog de Griekse yoghurt met cruesli en honing gegeten.

Ontbijt werd brunch.

Manlief had, voor hij ging golfen, nog wel mijn dagelijkse sinaasappel uitgeperst.

"Oei, jij bent afgevallen!"

Vandaag. Eindelijk. Mensen zagen het.

Veertien kilo's zijn eraf.

Mijn veel te grote jas verhult dat, maar nu is de ballon tussen mijn nek en kin toch echt leeggelopen.

Ik weet niet meer wat ik aan moet trekken.

Het moet iets met elastiek zijn. Anders sta ik in mijn onderbroek.

Mijn armband glijdt van mijn hand.

En toch.....

Ik wil dolgraag nog negen kilo afvallen.

Dat gaat ook lukken. Nog voor de zomer begint.

"Hoe doe je het? Volg je een dieet?"

Nee.

Het woord dieet staat mij tegen. Dat klinkt zo bestraffend.

Ik eet geen dingen die ik niet lekker vind.

Ik drink mijn borrel en/of wijn.

Het ontbijt (ik sta niet vroeg op) bestaat Optimel 0% Griekse yoghurt waar ik cruesli en honing aan toevoeg.

Ik drink Nespresso met warme halfvolle melk en een glas uitgeperste sinaasappel.

Lunch sla ik over.

Eventueel eet ik een appel.

Ik loop minimaal een half uur.

Om drie uur drink ik thee. Veel thee.

Daar eet ik twee plakken ontbijtkoek (van de bakker) bij, besmeerd met Pro-Activ.

Om zes uur neem ik wat rauwkost (wortel of radijs) met een stukje Friese nagelkaas.

Gisteren had ik meloen met Ardenner ham als voorafje.

Of ik maak zelf soep.

Avondeten bestaat uit vlees/kip/vis met groente.

Geen koolhydraten!

Als toetje neem ik weer Optimel 0% met vruchten.

Maar een appel ligt altijd in de koeling.

Laat op de avond neem ik nog een plak ontbijtkoek, -een handje ongezouten walnoten of Japanse mix.

Naast thee en koffie drink ik light drinks.

Het werkt voor mij.

Ik ben sinds september bezig.

Het ging weleens fout. Dat is vervelend en dan moet je jezelf weer even op de rails zetten.

Maar wanneer de weegschaal je dan weer goedgezind is raak je vanzelf gemotiveerd.

Je maag krimpt waardoor het hongergevoel vanzelf verdwijnt.

Oh ja, ik eet niet meer van grote borden.

Een boterhammenbord is veel sneller gevuld.

Zo ook mijn maag.

*****

Ambachtelijk Crooswijk

Wasserijen: ze bestaan nog.

Je moet even zoeken, maar dan krijg je ook wat.

Nu bracht ik de dekbedhoezen altijd naar de wasserij in Scharendijke.

Helaas zijn die, vanwege het overlijden van de eigenaar, gestopt.

Wij komen trouwens ook voorlopig niet meer in Zeeland.

Het huis is te huur EN te koop.

Maar we kregen een goede tip.

"Breng je was maar naar De Lange in de Schuttersstraat. Heel goed!!"

Het was even zoeken.

Ik kan mij niet voor de geest halen wanneer ik voor het laatst in Crooswijk was geweest.

En dus reden we mijn jeugd binnen.

Hoe leuk -en ook hoe goed.

Want onderweg kwamen we allemaal kleine bedrijfjes tegen.

Ambachtslieden.

We kwamen langs de begraafplaats (1832).

De slachterij is weg, maar Crooswijk heeft gelukkig nog zijn authentieke, vooroorlogse straten - zoals deze.

Het is goedkoop wonen.

Geen luxe.

Geen tv-schotels.

Het is even bukken om het souterrain binnen te komen.

De wasserij werd in 1935 gestart door een van de voorvaderen van de huidige eigenaars.

De oude Singer herinnert aan lang vervlogen dagen.

Ieder wasstuk werd genummerd.

Bij manlief kwamen ook mooie herinneringen boven.

Zijn moeder naaide in alle kleding van haar vier studerende kinderen hun namen (zoals de foto hieronder).

En ik ging met strak gestreken hoeslakens terug naar huis.

Crooswijk, ik moet er vaker naartoe.

*****