....bestaat dat nog?
Een columnist van mijn leeftijd (60+) haalde het vandaag aan in zijn column.
Een boterham besmeerd met boter.
Nu stond er doorgaans bij ons margarine op tafel.
Boter was voor feestdagen en soms, als het budget het toeliet, in de weekends.
Een vers kapje met boter. Heerlijk.
Zijn column ging over Rutte en Asscher, maar ik zat meteen op de route naar de jaren zestig.
Memory lane.
Ik zag ons, gezin van zes, om de ronde tafel zitten.
Tafellaken met onuitwasbare vlekken.
Allemaal onze eigen servetring.
De broodmaaltijden varieerden.
Vooral op zaterdag, brooddag, werd er uitgepakt.
Bij Van der Waal op de Oudedijk kocht mijn moeder kaas en vele soorten vleeswaar.
Zure zult en pekelvlees voor papa.
Gekookte lever of rosbief voor mij, omdat ik altijd op dieet stond.
Ham en tongenworst voor de rest.
Maar bij het uitpakken van de boodschappen, nog voor het een boterham had gezien, verdween de helft al in de gulzige monden.
Doordeweeks werd er misschien nog één keer palingworst gekocht, maar karig was het.
Het budget woog niet op tegen de gulzigheid van zes monden.
Tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging was er Marmite.
Ooit had ik dat bij een schoolvriendinnetje van lagere school gegeten.
Ik vond het heerlijk.
Niet goedkoop, maar je deed dan ook maanden met een potje.
Zo kwam Marmite steevast naast de pot jam te staan.
Mijn broer (acht jaar ouder) was dolgelukkig.
Hij kreeg de (school)boterhammen met verlepte kaas en worst met bruine randjes, die mijn moeder 's morgens voor hem zat te smeren, niet door zijn keel.
Marmite was een uitkomst.
En zo werd een boterham met Marmite voor mijn broer en mij een boterham met tevredenheid.
********
Geen opmerkingen:
Een reactie posten