Maandag-pechdag

Het begon met de weegschaal. Die gaf twee kilo meer aan.

Bah.

Balen.

Al piekerend over wat ik gesnoept had maakte ik mij op voor de fysio.

Was het de nasi met kroepoek?

Of waren het de zware pijnstillers waar ik ook een opgeblazen gezicht van had gekregen?

Als waarschuwing -en straf zette ik mijn gewicht in de agenda.

Aanstaande maandag MOET het minder zijn.

Op de Maasboulevard stond een file.

Ach, arme man - wat een pech.

Hij was halverwege zijn rit vuilnis verloren. De ongeduldige automobilisten konden geen medelijden met de pechvogel hebben.

Ik zag middelvingers.

Het was nog vroeg en dus pakte ik de stad even mee.

Maar om half vier moest ik hals over kop de kleedkamer verlaten:

"Wilt u dit even apart houden. Ik moet om vier uur bij de fysio zijn."

In de verte zag ik lijn 25 aankomen.

Ik schoot de Coolsingel over en holde zo hard ik kon.

Mijn benen voelden als pap. Mijn rug protesteerde.

Ik had het gevoel dat ik geen meter vooruitkwam.

Maar de bestuurder zag mij en deed de deur voor mij open.

Na de fysio ging ik terug naar winkel.

Het was bijna zes uur en ik mijn ontbijtje was inmiddels verteerd.

Toen ik langs het Vietnamese stalletje liep, waar ze heerlijke loempia's verkopen, kreeg ik het echt te kwaad.

Maar ik weerstond de verleiding: wetende dat ik later eend met rode kool zou eten.

Mijn troostaankopen moest ik meteen laten zien.

"Aantrekken!"

"Eerst even de rodekool en de aardappels opzetten."

Vestjasje en shirt werden goedgekeurd.

Maar bij het jack rezen twijfels.

"Is het niet te groot?"

Dat klinkt altijd als muziek in mijn oren.

'Vind je? Maar ik heb er nu iets duns onder. In de winkel had ik er een trui onder.'

"Doe dan even een trui aan."

'Nou okee. Snel dan. Ik rammel.'

Had ik maar gewacht tot na het eten.

De keuken stond blauw.

Rode kool was zwarte kool.

Ik haalde de pan van de plaat en zette die op het matje.

Fout!

Het plastic siste meteen weg.

Nog meer stank.

Ik gooide de deur open en zette de pan buiten.

Zowel pan als matje zijn voorgoed geruïneerd.

Weg ermee.

Tot overmaat van ramp ontplofte de confit de canard.

Na het eten en een handjevol paracetamollen zette ik me voor de oven om hem een uur later voor schoon te verklaren.

Ik heb nog steeds hoofdpijn.