Ik las een column van Theodor Holman.
Hij schreef over zijn angst voor terreuraanslagen en hoe dat een leven kan beïnvloeden.
Ik denk daar vaak over na.
Ben ik bang?
Nee, ik geloof niet dat mijn leven beheerst wordt door angst.
Wij reizen er vooralsnog lustig op los.
Eurotunnel, vliegtuig, ferry, metro, bus.......of een gigantisch evenement als The Open, we blijven ondernemend.
Bij iedere aanslag stokt de adem, maar zolang wij leven en er van overheidswege geen waarschuwing komt gaat het reizen gewoon door.
Een maand geleden waren we nog in Londen en bezochten de plek waar op 22 maart die vreselijke aanslag plaatsvond.
Ik geef toe dat ik niet op 24 april (Hemelvaart van de profeet Mohammed) wilde reizen. Dat zag ik toevallig in de agenda staan en deed daar nogal onzeker-lacherig over.
Mijn vrienden in de VS vinden het belachelijk en roekeloos dat we ons leven onveranderd blijven leiden.
Dat we twee weken na 9/11 het vliegtuig naar de VS namen vonden ze ook onbegrijpelijk.
Er zijn meer agenten op de markt.
Blijkbaar voelen mensen zich daar veiliger bij. Ik weet dat ze niets uit kunnen halen tegen een jihadist met een bomgordel om.
Het is nog nooit, sinds de Tweede Wereldoorlog, zo ernstig en dreigend geweest.
De situatie beangstigt mij.
De gruwelijke aanslagen maken me razend. Wellicht is angst daarin latent aanwezig.
Ik realiseer mij heel goed dat ik straks slachtoffer kan zijn.
Er zijn momenten dat je realistisch moet zijn.
Daarom heb ik ervoor gezorgd dat de zaken bij de notaris goed geregeld zijn.
Mijn zoon heeft het er moeilijk mee wanneer ik hem daar, voor iedere reis, op wijs.
Ik ook.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten