Even terug naar de reis.
Het is een lange vlucht.
10 uur en 10 minuten meldt de gezagvoerder.
>>>Voor het eerst vliegen we niet via Atlanta, naar Fort Myers, maar proberen we een rechtstreekse vlucht naar Miami - waarna we met de (gehuurde) auto naar Naples rijden (2 uur).
Geen vermoeiende overstap met het gepaard gaande gedoe van security, weer inchecken van de bagage en wachten. In plaats van tien uur komen we nu om half zes in het hotel aan.<<<
We hebben een leuke, sympathieke captain op deze KLM vlucht.
Hij verwelkomt ons in de cabine, maakt een praatje met de passagiers en doet zelfs zijn welkomstpraatje in het gangpad.
Ik geniet van de hapjes en de drankjes, doe een paar dutjes en kijk heerlijk films......totdat het geluid wordt onderbroken voor een mededeling:
of er een dokter aan boord is.
De purser komt voorin een enorme rode koffer halen. We vliegen boven zee dus van uitwijken kan geen sprake zijn.
Maar het lijkt opgelost te worden, want er wordt ons in Miami niet gevraagd te blijven zitten totdat de "patiënt" van boord is.
Wij hebben er geen last van, maar mijn buurvrouw wel: turbulentie.
Ze huilt en trekt wit weg.
De captain komt bij haar zitten en probeert haar te kalmeren.
Haar flauwe lach is er een van schaamte.
Maar ze kan er niets aan doen.
De captain nodigt haar uit een kijkje te nemen in de cockpit zodat ze zelfs kan zien dat alles goed onder controle is.
Ze volgt hem.
Helaas krijgt hij haar niet gerustgesteld.
Zodra de turbulentie weer toeslaat raakt zij in paniek.
En weer doet de gezagvoerder verwoede pogingen haar angst weg te nemen.
Ik praat met haar man.
Hij vliegt zakelijk veel en zij gaat mee naar leuke bestemmingen.
Misschien moet ze therapie proberen, opper ik.
Hij knikt.
"Op het moment zelf belooft ze me dat, maar zodra we op de grond staan zegt ze dat het niet nodig is."
Ook tijdens de landing maakt ze een angstige indruk.
Niet nodig, want deze gezagvoerder zet ons beheerst en kalm op Amerikaanse bodem.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten