Even twee mooie foto's van onze levendige uitzicht.
Vanuit onze schuilplaats kijken we op veilige afstand achter glas hoe het leven buiten (ons bereik) doorgaat.
Zitten wij in de film, of zij?
Sinds maart voelt het of de tijd is stilgezet.
Ik had allang een oproep hebben moeten hebben voor de tweejaarlijkse mammografie.
Gelukkig konden we de griepprik halen, maar wel op afspraak. Ik weigerde in een rij te gaan staan.
Zelfs in onze eigen lift hebben we een maskertje op.
We ontwijken.
Maar het telefoontje van een dierbare vriendin dat haar man met spoed is opgenomen met een zeer kwaadaardige vorm van kanker viel niet te ontwijken.
We keken elkaar, na haar emotionele telefoontje, een paar minuten sprakeloos aan terwijl de tranen over onze wangen biggelden.
Je bent bijna een jaar in de ban van Covid (deze vrienden ook) en dan dit...
Een gewaarwording die ik moeilijk uit kan leggen, ook niet aan mijzelf.
Ik kan mij niet herinneren wanneer ik het laatst in de stad ben geweest, maar vandaag moest ik naar de Swatch winkel in de Koopgoot.
Drie horloges waren toe aan nieuwe batterijen (altijd gratis) en manlief wil voor kerst een nieuw klokje.
*Die krijg je schat.*
Het moet lachwekkend zijn geweest: schichtig om mij heen kijkend, altijd uitwijkend voor de ongemaskerde, onachtzame medemens waagde ik mij, via een rustige omweg, in het winkelcentrum.
Duidelijker kan toch niet, zou je denken.
Nou jawel hoor.
Zelfs op deze rustige woensdag waren er mensen die de aanwijzingen negeerden of niet volgden.
Mijn boze wijsvinger gaat vooral naar de ouderen, naar hen die het het meeste risico lopen.
Waar ziekenhuizen mee vol liggen.
Waar IC's mee vol liggen.
Waar zorgverleners overwerkt door raken.
Het merendeel van de ouderen die ik tegenkwam droeg geen mondkapje - noch werd er aanstalten gemaakt afstand te houden.
Ik keek in hun ogen en zag onverschilligheid.
Alleen een vaccin kan ons redden.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten