In de wachtkamer van de huisarts zat ik tegenover een vluchteling uit Eritrea.
We moesten (zoals gebruikelijk) eindeloos wachten. Dus probeerde ik een gesprek met haar te beginnen wat lastig was want ze sprak geen woord Engels en een paar woorden Nederlands.
Ze was van azc, via azc naar azc uiteindelijk in Rotterdam beland en had hier nu een vriendje.
Gevlucht voor een bruut regime. Gelopen naar Ethiopië en vandaar met een auto naar Soedan. Vervolgens met de bus naar Libië. Vandaar met de boot naar Italië.
Ze huilde toen ze het over haar moeder had.
"Ik mag haar 4 jaar niet zien. Wel telefoon."
Waar betaalt ze dat van, vroeg ik mij af.
Hart in Eritrea - hoofd in Nederland.
Anderhalf jaar hier en dan zo slecht Nederlands spreken.
Mijn huisarts vroeg me, toen ik op de onderzoektafel lag, of ik met haar kon communiceren.
"Het is rampzalig," zei hij. "Het COA laat ze aan hun lot over.
Ik zie ze hier in de praktijk, maar ze spreken geen woord Nederlands of Engels. De co-assistent is laatst een halve dag bezig geweest om uit te vinden wat er met een Eritrese patiënt aan de hand was.
Het is een puinhoop."
Een puinhoop. Dat is het.
De problemen, veroorzaakt ver buiten onze grenzen, stapelen zich hier op.
Politici hebben het over oplossingen zoeken.
Dat zoeken duurt veel te lang.
De wereld staat in brand en die brand is niet meer te beteugelen.
(Deze foto maakte ik in het "vredige" Bretonse stadje Tréguier)
Rusland, Oekraïne, Midden-Oosten, Afrika en nu ook Turkije.
Hardnekkig blijft men aan de term conflict vasthouden.
Waarom?
Om ons niet bang te maken?
In Syrië woedt een bloedige oorlog, waar ook wij inmiddels bij betrokken zijn.
Ik denk dus dat die Derde Wereldoorlog allang gaande is, maar dat niemand het als zodanig durft te benoemen.
Nu stak ik mijn hoofd nooit in het zand.
Op 11 september 2001 voorspelde ik een Derde Wereldoorlog.
Ik werd toen voor gek verklaard en voor zwartkijker uitgemaakt.
Zie wat er sinds die rampzalige septemberdag allemaal gebeurd is en hoe wij (in Europa) eerst de economische crisis in werden gezogen en nu met een onverwerkbaar aantal vluchtelingen van doen hebben.
Het splijt Europa.
Okee, Europa en Groot-Brittanië zijn er uitgekomen - maar de Britten hebben uiteindelijk het laatste woord.
Binnenkort wordt ons een bijna onmogelijke vraag gesteld:
Voor of tegen een associatieverdrag met de Oekraïne.
Wat weet ik over de Oekraïne, behalve dat het vecht voor zijn onafhankelijkheid.
Ik zie "deskundigen" Pieter Waterdrinker en Laura Starink op Facebook een ruzie uitvechten terwijl ze elkaar blokkeren.
Het is illustratief voor hoe het er in ons land voorstaat.
Scheldkanonnades en elkaar monddood maken (door te blokkeren), maar vervolgens doorgaan met grof taalgeweld is het nieuwe discussiëren.
De vrijheid van meningsuiting wordt verkracht.
Beschaving is een ouderwets begrip.
Ik raak steeds meer vervreemd van mijn thuisland.
In de metro zaten een man en een vrouw met hun kleinzoon.
De telefoon van de hardhorende opa ging af:
"Ja hallo."
.....
"We zitten in de metro."
.....
"Hè, wat zeggie?"
.....
"Joh - ech?"
Hij stootte zijn kleinzoon aan.
"Je heb een zussie."
Ik glimlachte en stak mijn duim op toen oma glunderend mijn kant op keek.
Maar wat had ik met ze te doen.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten