Zorgen

 

Op dit moment wordt er afscheid genomen van een kennis die binnen een half jaar aan kanker bezweek.

Een gruwelijke, ongelijke strijd.

 

Hoewel ze niet echt tot onze vriendenkring behoorden (onze zonen zaten met elkaar in de kleuterklas), toch hadden we regelmatig contact tijdens zijn ziekte.

 

Hij was een actieve man van 62 die plotseling van de ene onheilstijding in de andere viel en vervolgens het onvermijdelijke "u bent uitbehandeld" te horen kreeg terwijl de behandelingen nog maar net gestart waren.

 

Ik voel me slecht dat ik niet naar de crematie ben gegaan. Manlief heeft een hardnekkig virus en ik wilde niet alleen gaan.

 

Vanmorgen zou een andere vriend geopereerd worden aan een gat in zijn hersenvlies: een (onbedoeld) gevolg van een levensgevaarlijke hersenoperatie (waar hij bijna vijf jaar op moest wachten) eerder deze week.

Zijn operatie vandaag werd uitgesteld omdat er geen OK vrij was.

 

Interesse tonen. Helpen waar kan. Een luisterend oor bieden.

Waarom niet?

Waarom mag ik mij geen zorgen maken om mensen die mij dierbaar zijn?

 

Iemand zei mij laatst nogal bits: "Ellen, je moet het je allemaal niet zo aantrekken."

 

Dat doe ik dus wel en dat zal ik altijd blijven doen.

 

Ik hoop namelijk ook dat er een paar mensen zijn die zich mijn leed (komt het op mijn pad) aantrekt.

 

Dus laat mij nou maar piekeren.

 

Of het nou een vriendin is met een onherstelbare heup, een vriend met een lekkende hartklep, een echtgenoot met CLL en bloed in zijn ontlasting, een buurvrouw met de eerste tekenen van dementie...........

Ik trek het mij aan.

 

Zo ben ik nou eenmaal.

 

Happy Valentines allen.

*****