We zijn in Rotterdam zoals u ziet.
Met twee volgeladen auto's zijn we dinsdag deze kant op gekomen.
Dat was eigenlijk de reden dat ik geen tijd had om te bloggen.
Dus praat ik u op deze appelige maandag (we proostten gisteren iets te enthousiast met zoon en schoondochter op Moederdag) even bij.
Dat Ebru Turkije mocht verlaten na ruim twee weken landarrest in het geboorteland van haar ouders was mijn beste nieuws van de week.
Fantastisch nieuws waar toch een schaduw over hangt: bedreigingen.
Er stonden drie medische afspraken in de agenda.
Manlief mag, ondanks dat de bloedwaarden niet perfect waren, weer vier maanden uit de DdH wegblijven.
Ik kreeg de bekende paarse envelop in de bus.
Er zijn mensen die weigeren aan bevolkingsonderzoeken mee te doen. Ze zullen daar hun reden voor hebben, maar ik vind dit nou een van de pluspunten van onze gezondheidszorg.
En ja, ik weet zeker dat ik een brief krijg met de mededeling dat er bloed gevonden is.
Waarom?
Omdat mij dat altijd overkomt.
Met mixed feelings liep ik vrijdag de kamer van de (nieuwe) cardioloog uit.
De geweldige arts die me vorig jaar na een afwijkend ECG van top tot teen scande is weggepromoveerd door het Erasmus MC.
"U moet bij uw huisarts zijn," zei deze dok.
'Okee, dat klinkt goed,' zei ik ietwat overrompeld.
Opgelucht maar toch ook een beetje verbolgen door de lompe manier waarop het werd gezegd verliet ik het Havenziekenhuis.
Jacky werd zaterdag van haar winterjas bevrijdt.
Ze lijkt weer op een pup.
Het songfestival was weer hetzelfde politieke liedje.
Ik heb alleen Douwe Bob gezien. Goed zo, jongen!
De wereld staat in brand.
Afgelopen zaterdag is daar nog een scheut olie op gegooid.
Stop met die onzin!
Op de markt heb ik lappen gekocht.
Maar naaien zonder goed strijkijzer is onmogelijk.
Ik verknal mijn witte blouse als ik er dit opzet.
Ik heb alles geprobeerd:
kaarsvet
jif
schoonmaakazijn
kookplaat schoonmaker
schuurspons
Beter dan dit krijg ik het niet.
Okee, excuses aanvaard?
Ik ga patronen knippen.
Ciao!
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten