Dit was in Pitlochry.
De zon, die wij lang gemist hadden, kon niet hard genoeg branden.
De heenreis naar Lochinver, waar we ondanks het matige weer, negen fantastische dagen hebben gehad, duurde te lang.
Verkeerde calculatie wellicht, maar een les voor de terugreis.
Gepland was om op vrijdag te vertrekken en dan twee nachten in Aysgarth, Yorkshire Dales te logeren.
Het hotel, waar we twee jaar geleden razend enthousiast over waren, was al geboekt.
Maar het zou een slopende rit worden, dus besloten we Lochinver een dag eerder te verlaten en een stop op zo'n 4,5 uur rijden in te plannen.
Rond lunchtijd reden we door Pitlochry.
We stopten bij het Park Hotel waar we een sandwich mochten eten op het terras aan het water.
Wat een prachtig, rustiek hotel.
Een om te onthouden.
Tegen drieën reden we Bankfoot (Perth) binnen.
Eén lange doodse straat.
Maar! De Bankfoot Inn zag er gezellig uit.
P. kon de auto voor de deur zetten. Ik keek de troosteloze weg af en werd spontaan depri.
Mijn klop op een gesloten deur bleef onbeantwoord.
Mijn bons op de deur had ook geen effect.
En rammen deed ook niets.
Dus liep ik om en kwam op een soort binnenplaats waar ik werd begroet door twee blaffende labradors.
Labradors behoren niet te blaffen, dus waren deze doorgefokt.
Maar de bazin kwam tevoorschijn en deed enigszins verwonderd.
"Didn't you expect guests?"
"I'll show you your room."
Pub en restaurant zagen er knus uit, maar onze kamer viel "enigszins" tegen.
Ik vreesde lawaai, aangezien wij recht boven de pub sliepen.
Nee hoor, de muren zijn 18e eeuws dik.
Ik wilde nog wat vragen, maar mevrouw was weg.
Ze moest haar privé was doen in een hok tegenover onze kamer.
Juist ja, de rammelende centrifuge was luid en duidelijk te horen in onze kamer.
Dan maar een verplichte wandeling.
"Heb jij nou het gevoel dat we in Schotland zijn?"
P. schudde zijn hoofd.
Het kon een buitenwijk in Duitsland, Frankrijk of België zijn.
Kraak noch smaak.
Ik had een tafel in de dog friendly bar gereserveerd, die dus niet gereserveerd werd.
Het avondeten was okee, maar niet om te juichen.
Ik ergerde me aan het feit dat we van start tot finish (betaling met creditcard) geholpen werden door een middelbare scholier.
Omdat er geen kingsize bedden waren aangeboden op de site, had ik twee singles geboekt.
De bedden waren rampzalig.
Mijn dekbed voelde als een plank en omdat de warmte in de kleine ruimte bleef hangen besloot ik de hoes eraf te trekken en daaronder te gaan liggen.
Je moet toch wat.
De muren bleken niet zo dik als beloofd.
"Het gelag" in de pub en de tv van de buren hielden mij uren uit mijn slaap.
Manlief schrok de volgende ochtend van zijn bed.
"Wie heeft er nog meer in gelegen?"
Rustig ontbijten was er ook niet bij.
Twee gillende peuters, een ongeïnteresseerde, zwijgende vader en een enthousiaste moeder zaten aan de tafel naast ons.
P. was na twee happen klaar en stoof naar buiten.
De sausages waren een beetje hard gegaan.
Nee, dit was een ervaring om nooit meer mee te maken.
Vies en slecht.
Snel vergeten en uitzien naar Aysgarth.
Geniet even mee van dit filmpje en let vooral op de prachtige achtergrond bij dit schouwspel.
Het is net een schilderij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten