Over een paar dagen zit ik te lunchen met mijn Britse vriendjes.
De één is conservatief en stemde voor Brexit (hij stuurde me ironische EU-cartoons waar ik eigenlijk niet om kon lachen).
De ander stemt Labour en is tegen Brexit.
Zij gaan mij zeker vragen wat ik van de toestand in hun land vind en hoe ik over de EU denk.
Ik hou niet van liegen, mijn hart ligt op mijn tong en ik heb wel degelijk een mening.
Maar ik vind vriendschap ook een groot goed.
Onze dierbare vriendin Kim uit Atlanta, een verstokte Republikein, zit een week lang naast ons op de tribune bij The Open.
Ik moet het onderwerp Trump niet zelf aansnijden. Maar als zij erover begint, dan sta ik niet voor mijzelf in.
Bij het je verheugen op de vakantie in een-niet-euro-land hoort ook de jaarlijks terugkerende vraag:
"Hoeveel zit er in het zakje"
Een vraag waar ik - ook op het continent - steeds meer naar verlang.
Met hart en ziel foeter ik op de EU, al vanaf het begin.
EEG en de Benelux, wat was daar mis mee?
Ik kots van mensen als Timmermans en Juncker.
Dat hele geldverslindende Brussel maakt me razend.
Wat is mijn nationaliteit eigenlijk? Waar is mijn vrijheid? Bestaat veiligheid nog wel?
Toch zal ik met mijn verstand tegen een eventueel Nexit referendum stemmen.
Over de reden van dat, met grote tegenzin genomen, besluit kan ik kort zijn.
Zie de foto hieronder.
Rotterdam, "the port of Europe."
Als ik aan de gevolgen van een Nexit denk, dan word ik bang.
Dit is het hart van onze economie.
Als de aorta wordt geblokkeerd, dan stopt het hart en sterft ons land.
En of de bevolking zich daar nou veilig bij voelt?
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten