"Ga nou kleren kopen!"
Manlief zeurde al weken.
Nu had ik van een Duitse keten een uitnodiging en wat vouchers ontvangen, dus er was geen ontkomen meer aan.
De meeste vrouwen denken waarschijnlijk dat laat je je toch geen twee keer zeggen?
"Ga nou kleren kopen!"
Wat weerhield mij?
Dat kan ik haarfijn uitleggen:
- de angst dat ik te klein koop.
Ik val namelijk in de categorie jojo's.
- de angst dat ik te groot koop.
Er moet namelijk nog 6,5 kilo af.
Dilemma's die ik mee de paskamer innam. Nog steeds neig ik oversized te kopen, terwijl mij dat extra dik maakt.
Gelukkig was daar een ervaren verkoopster die mij maatjes minder aanreikte.
Nu kijk ik altijd wel welk materiaal ik koop.
Polyester komt niet in mijn kast. Katoen of linnen moet het zijn.
En dus zocht ik naar de labeltjes die ergens aan een zijnaad gestikt waren.
En toen viel mijn oog op.....
hergestellt in.
Neen, niet in Duitsland.
Ook niet in China of Taiwan, maar uit Oost-Europa - zoals Macedonië en Oekraïne.
Maar ik kon, in tegenstelling tot de veel duurdere Marina Rinaldi kleding, geen los draadje bekennen.
"Wat vindt U van deze blouse?"
'Ja mooi.'
En weer zocht ik naar het label.
Hergestellt in der Türkei.
"En, hoe zit die blouse?"
De verkoopster stak een duim op. "Leuk hoor."
'Nou, ik weet het niet hoor. Ik geloof dat ik er rode vlekken van krijg.'
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten