Wij moesten stemmen in de sociëteit van Sanctus Laurentius.
Paapse knorren, zo noemde manlief in zijn tijd deze studentenvereniging.
De dames en heren achter de tafel waren not amused.
Terecht.
"Waarom hier?"
Een stinkhol in plaats van het onlangs gesloten stadskantoor.
Zij zaten in een donker zaaltje met grauwe muren, waar volgens mij scheutig met een wc-eend was gespoten. Schoon was het allerminst.
Het uitvouwen van de landkaart, zoals manlief het stembiljet noemde, was niet makkelijk. Maar het inklappen van het gigantische papier werd een ware worsteling.
Natuurlijk moest ik even checken of ik het rondje wel goed rood had gemaakt.
"Heeft U een vergrootglas nodig?" hoorde ik achter mij.
"Heeft er vast mee te maken dat Ruud Lubbers om de hoek woont en lid was van Sanctus Laurentius," grapte ik.
"Maar we hebben hem nog niet gezien," reageerde een man die dacht mij het stemhokje te moeten wijzen.
Veel tijd om tegen de vieze muren aan te kijken had het comité niet.
De opkomst was goed.
Ik zag een enorme stapel op de tafel liggen.
Nederland is wakker.
Ik heb mijn burgerplicht gedaan, schreef iemand op Facebook.
Voor mij is het geen plichtpleging.
Integendeel.
Het is mijn recht.
Het recht waar mijn moeder voor heeft gestreden.
Een voorrecht.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten