We verlaten het mooie Kent en vervolgen onze reis naar het noorden van Groot-Brittanië.
Het wordt een rit met een rouwrandje.
Een maand geleden klonken we met elkaar op het leven. Vandaag bereikt ons het schokkende nieuws van zijn plotselinge dood.
Zo'n bericht heeft de hele dag nodig om te bezinken.
Eerder deze week bereikte ons al droevig nieuws.
Een hele goede vriendin van mijn ouders, die kortgeleden de diagnose Alzheimer te horen had gekregen, vond dat het mooi was geweest.
Zij is doelbewust aan haar laatste reis begonnen. Hoe mooi dat dat kan in Nederland.
Zij is vandaag gecremeerd en ik moet aan haar denken.
Het is schitterend weer, maar mijn hoofd is mistig.
Mooie herinneringen mengen zich met verdriet. Bedroefd -en bezorgd voor -en over de naasten die met wanhopig verdriet achterblijven.
Ik let ook helemaal niet op de borden en we rijden dus verkeerd.
Het kost ons twintig minuten om de juiste weg te vinden.
Maar wat is twintig minuten op een mensenleven?
Dacht ik maar iedere dag zo.
Onderweg haalt deze truck ons in.
De tekst op de sticker ("Danger never takes a day off") vind ik wel toepasselijk.
Ik ben me meer dan ooit bewust van gevaar.
Of dat nou een infarct, hersenbloeding, langdurige ziekte of ongeluk is.
Hoe ouder ik word hoe minder vanzelfsprekend leven voor mij is.
We bungelen allemaal aan een zijden draadje.
Het draadje kan langzaam slijten of zomaar knappen. Het draadje kan ook doorgeknipt worden.
Kwaadschiks of goedschiks.
Ik zie het einde niet met angst tegemoet.
Ik ben wel bang om te lijden. Om geestelijk af te takelen.
Daarom kijk ik nu argwanend naar de kabinetsformatie.
De christelijke partijen zijn tegen vrijwillige levensbeëindiging.
Leven en dood horen niet in de politiek thuis.
Die keuze wil ik zelf maken.
Voorbereidingen voor die laatste reis kun je niet vroeg genoeg maken.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten