De Eurotunnel boeken is en blijft altijd een gok.
Gaan we heel vroeg weg - voor de spits?
Of gaan we juist na de spits rijden?
Dat laatst is in ons geval een non-optie, want manlief is voor dag en dauw op en gaat dan ongeduldig en neurotisch doen.
Ik had gegokt en geboekt voor vrijdag om 14 uur.
Manlief dacht dan na de spits te gaan rijden.
Riskant, want vier uur rijden is het sowieso.
Maar dinsdagavond, we waren naar de tandarts geweest en Jacky had zijn prikken en pillen voor het VK gekregen, opperde ik om op donderdagmiddag naar Guines (vlakbij Calais) te rijden en daar te overnachten.
Ik kon dan donderdag nog rustig de bedden verschonen en alle was wegwerken.
Het hotel, waar wij ook in 2015 logeerden, had nog een kamer.
En dus vertrokken we donderdag om elf uur.
Maar waarom wachten?
Waarop wachten?
Onderweg beseften we dat het een goede beslissing was geweest.
Hier en daar was er wat oponthoud.
Nu kon het ons niets schelen.
Als we de trein hadden moeten halen was de Mini te mini geweest.
De kamer was prima en redelijk koel.
Buiten was het smoorheet. Zo heet dat we dicht reden in de cabrio met de airco aan.
Tja, vanmorgen moesten we om tien uur uit onze kamer.
We kregen koffie van de vriendelijke madame.
"Laten we maar naar de tunnel rijden en kijken of we een vroegere trein kunnen pakken."
Dat kon inderdaad.
Anderhalf uur eerder. Maar die ging te laat weg.
De controles in Calais zijn zwaar verscherpt.
Enfin, we zijn in Kent.
Morgen door naar Yorkshire.
*******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten