Gisteravond werd, als eerbetoon aan Mies Bouwman, de 25ste aflevering van "Eén van de acht" uitgezonden (foto).
Mijn favoriet "Vera" moest ervoor wijken.
Ik ben enigszins confuus. Mies had namelijk een fel groen broekpak aan, wat haar helemaal niet makkelijk zat. Ze moest continu aan het jasje trekken.
Vond ik het toen leuk ?
Ja.
Vond ik het nu leuk?
Neen.
Er is duidelijk veel veranderd. Mies vond ik helemaal niet zo goed als destijds.
Ze irriteerde me.
Tussen begin jaren '70 en 2018 is televisiemaken een heel ander vak geworden.
We hadden toen weinig keus.
Niet iedereen had kleurentelevisie. Waren er al twee netten?
Ik bleef kijken, hoewel ik het ronduit slecht vond, uit een soort van eerbetoon aan Mies Bouwman.
Het enige wat ik dacht: 3/4 van het publiek is dood. Zo ook de helft van de deelnemers.
Mies is dood. Tony Nolte is dood, evenals de helft van het orkest. Sylvia de Leur is dood. Rijk en Johnny zijn dood.
En nu is "Eén van de acht" ook dood.
>>>Bij ons lag de Avrobode naast de televisie.
Mies Bouwman werd, bij gebrek aan iets anders, getolereerd.
Vooral mijn moeder had iets tegen haar. Ze vond haar naamgenoot "onecht."
Toen ik gisteren keek begreep ik wat mijn moeder bedoelde.
Willem Duys was oké. Maar hij werkte dan ook bij de AVRO.
In die tijd had je twee kampen: rechts stond Duys - links zat Mies.<<<
Ik moest een condoleance brief schrijven (nee, niet aan de familie Timp) en ging op zoek naar een passende kaart, zonder tekst.
Dat viel nog niet zo mee.
De rekken met papieren steunbetuigingen nemen, ondanks de digitale evolutie, toe.
De teksten: ronduit verbijsterend.
€3,25 moet een voorgedrukte uiting van medeleven kosten.
Een binnenpretje kwam in botsing met plaatsvervangende schaamte.
Er is duidelijk een marketingstrategie voor leed en verdriet.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten