1968
Dertien was ik op deze foto.
Brugklas Rotterdamsch Lyceum.
Een broer en twee zussen gingen mij voor.
Zij waren helemaal into the beat.
Ik moest nog beginnen. Luisterde braaf naar de favorieten van mijn ouders: Dutch Swing College, Duke, Ella, Count.
Ik wist niets van The Doors en dat Jim Morrison zich ziek had gespoten/geslikt waardoor de band zonder hem moest optreden in Paradiso (ook 1968).
Mijn vader mopperde op de moderne muziek.
"Dat is geen muziek," hoor ik hem nog zeggen. Dat draaide later wel bij.
Was er een klassenavond bij ons thuis, dan begon die met plaatjes draaien.
The Beatles, the Stones, the Motions...
Er werd getwist en geshaked.
Maar op een gegeven moment kwam toch de vraag of mijnheer ten Bruggencate alsjeblieft achter de piano kon plaatsnemen.
Rock maakte plaats voor jazz.
De shake werd de jive.
Gisteren zag ik ene Lil' Kleine op de televisie.
Hij schijnt een stadion vol te zingen.
Geen idee wie hij is en zijn "muziek" zegt mij ook niets.
"Dat is geen muziek," hoor ik mij mijn vader nazeggen.
En direct realiseer ik mij dat ik de vorige generatie steeds beter ga begrijpen.
De hedendaagse (rap)muziek kan mij niet bekoren en zij die het uitvoeren zou ik op straat niet herkennen.
*****
Terug naar 1968.
Ik stam uit de tijd van toelatingsexamens en een onderdeel daarvan was rekenen.
Hoofdrekenen.
Weet u nog wat dat is?
Hoofdrekenen komt mij nog steeds goed van pas.
Vaak heb ik eerder dan die elektronische kassa's uitgerekend hoeveel ik terugkrijg.
Nu liep laatst zo'n kassa bij AH vast en de dame die erachter zat had er de pest in.
Ik had een kortingsbon voor vier bekers Griekse yoghurt.
Hier komt de rekensom:
Normale prijs was €1,59 per stuk.
Ik kreeg ze voor €1,19 per stuk.
"Dat is dan vier keer veertig cent," rekende ik de caissière voor.
Ze keek me geïrriteerd aan. Mond half open.
"Zullen we het afmaken op €1,60?" Ik probeerde grappig te doen, maar wilde haar eigenlijk laten voelen dat ze het verkeerde werk deed.
De rij achter mij groeide.
'Ik kan niet rekenen,' zei de caissière.
En blijkbaar geloofde ze me niet, want er moest iemand van de klantenservice aan te pas komen.
*****
Mijn moeder ging iedere week naar de kapper voor wassen watergolven.
Ze liet ook haar nagels lakken.
Wanneer ik in de spiegel kijk zie ik mijn moeder.
Twee druppels water. Ik voel het soms ook wanneer ik praat.
Die kennis komt met de ouderdom, denk ik dan.
Tijdens hun 40 jarige huwelijksfeest in de Achterhoek (waar mijn ouders verbleven gedurende de oorlog) kwam een verzetsvriend van mama op mij af:
"Oh Mies, sprekend." Hij kreeg tranen in zijn ogen en bleef mijn handen vasthouden.
Het benauwde mij, maar ik hoorde later van een tante dat de gelijkenis met mijn moeder in de jaren veertig treffend was.
Ik ga hooguit eens in de acht weken naar de kapper.
Het is dan ook een zeer goede -en zeer prijzige kapper.
"Ik ga nu echt uit van de natuurlijke valling van je haar, Ellen."
'O, wat houdt dat in.'
"Dat je scheiding rechts zit. Niet links."
'Dus na 63 jaar gaat mijn scheiding van links naar rechts?'
"Inderdaad."
Ik moest meteen denken aan de eerste klas van de lagere school toen het potlood uit mijn linkerhand werd getrokken en ik verplicht rechts moest gaan schrijven.
Dat viel thuis niet goed.
Zou ik nu mijn ouderlijk huis binnenlopen, dan weet ik wat mam zou zeggen:
"Ik zie iets aan je, maar weet niet wat."
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten