Het is voorjaar.
Een paar weken geleden had ik de kriebels. Toen moesten alle meubelen zo nodig in de was gezet worden en werden zilver en koper gepoetst.
Ik heb die overbelasting moeten bekopen met een ontstoken supraspinatus pees in de schouder.
Nu ben ik in 2005, na dezelfde klachten, geopereerd aan die schouder en derhalve vrees ik dit soort pijnen.
Die gevoelige pezen zullen mij altijd parten spelen.
Maar het is voorjaar. Ik voel het.
Ook aan mijn neus. Tijd voor antihistamine.
Het is voorjaar.
Donker en dik maakt plaats voor licht en dun.
De bank heeft een nieuw kleedje gekregen. Heel erg besmettelijk, maar ja....
De lente begint voor mij altijd met The Masters in Augusta.
De "historische" baan staat volop in bloei. Wat een prachtige beelden levert dat op.
Het is voorjaar.
Op ons balkonnetje wachten drie camelia's op zon en warmte.
Ook wordt aanstaande zondag de marathon van Rotterdam gelopen.
De weersvoorspellingen zijn heel gunstig, dus de stad zal uitpuilen.
Het is voorjaar.
Manlief haalt de zomerkoffer uit de berging.
Ik weet dat ik verboden bewegingen ga maken en zie er tegenop, maar sla me erdoorheen.
"Kan ik helpen?"
Een verplichte vraag waar hij het antwoord op weet.
Zijn hulp is een sta in de weg.
"Mag deze broek weg?"
Ik vraag het met een dreiging in mijn stem.
P. weet dat ik ook voor hem aan het zwoegen ben en knikt braaf. Later brengt hij een stapeltje naar de Leger des Heils container.
Laarzen en winterschoenen gaan gepoetst en gesprayd in dozen.
De winterjassen breng ik naar de stomerij.
Er moeten nog wat broeken en truien gewassen worden.
Ik sop de kasten uit en ga vervolgens over tot de wissel.
Nieuwe kleren, die ik in Florida heb gekocht, krijgen een plekje in de schone kast.
Jacky steekt haar kop om de deur en kijkt mij vragend aan.
Ik zie haar denken:
Jullie gaan toch niet zonder mij weg?
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten