Bedale en Scarboro

Markettown, Bedale, heeft minder klasse dan ons eigen Leyburn.

Je ziet het aan de winkels, de hotels en restaurants.

Je ziet het ook aan de mensen.

Stoffig.

Het is allemaal wat stoffig. Maar op een bepaalde manier ook heel aandoenlijk. 

Ik vond deze herenkapper een echte heer, met zijn stropdas. 

In de (ook stoffige) kerk liepen we tegen een stoffige mevrouw met een gietertje aan.

Zij (natuurlijk vrijwilligster) vroeg of we ook koffie met zelfgebakken cakes kwamen eten.

In een gebouwtje bij de kerk zaten stoffige dames bij elkaar op plastic stoelen met hun eigengebakken cakes in hun zelfgebreide vestjes.

Maar geen koffiebezoek.

 Ik deed een duit in de collectebus terwijl Jacky haar zinnen op de beren in de speelgoedhoek had gezet.

Deze mijnheer had wel koffie gedronken bij de vrijwilligsters en deed al het mogelijke om manlief ook zover te krijgen.

Maar manlief vertelde de drammer hoe uitgebreid we ontbeten hadden en dat er nog geen ruimte voor scones, muffins of cakes was. Hoe heerlijk die dames het ook verzorgd hadden.

Nou, dan moesten we toch wel even naar de overkant, waar zich 's werelds mooiste balzaal bevond.

Om van deze klever af te komen liepen we snel naar de overkant, naar "Bedale Hall." 

Ook hier weer een huis vol vrijwilligers. Wat moet Groot-Brittannië zonder de liefdevolle, energievolle inzet van die mensen. 

Dankzij hen kan Bedale haar eigen, stoffige biebje behouden.

Op naar Scarboro(ugh) aan de oostkust.

Een pittige rit.

Scarboro is zo'n typische kermisachtige badplaats, waar het gespuis uit de grote stad geld verspilt aan veel drank, fast food en speelautomaten.

Not our cup of tea.

We parkeerden onze auto vlakbij een hotel. 

Het eerste doel was een wc vinden.

Ik liep het hotel binnen.

Stoffig.

In één oogopslag zag ik drie verschillende kleuren vloerbedekking.

De muffe lucht vertelde mij genoeg. Er was niet meer tegenaan te shamporollen.

Een man in een hokje achter glas wees mij de wc.

Ik liep door een ruimte waar een bar stond. Er zaten oude mensen op hoge stoelen met een glas voor hun neus.

Buiten scheen de zon, maar zij zaten binnen.

Waarom, vroeg ik mij af.

Zaten ze op de lunch te wachten (het waren typische volpension gasten)?

Of zaten ze juist uit te buiken?

Of keken ze tv?

Of wachtten ze op de bingo?

We bezochten de kerk (St.Mary) en het kasteel en kwamen op de terugweg tot de conclusie dat we nog steeds iedere dag verrast worden.

Daar staan we te weinig bij stil.

Fotoalbum
****