03 juli, 2018

"Ik ben hier voor mijn gewrichten, dokter. Mijn geheugen is in topvorm"



Met die woorden nam ik vandaag afscheid van de reumatoloog in het Maasstadziekenhuis.
Ik ga u niet lastigvallen met mijn aandoening(en). Ik moet even mijn ergernis over de rampzalige communicatie kwijt.

Here we go.

Dankzij de orthopeed in mijn Ikazia kon ik snel terecht bij de reumatoloog aldaar.

Er was mij vooraf gezegd dat ik na twee consulten naar het Maasstadziekenhuis zou moeten, de hoofdzetel van de reumatoloog.
Vanwege een eerdere, prettige ervaring ging ik akkoord.

Helaas, dit was een andere arts.
Ook heel aardig en heel serieus.

De eerste afspraak ging goed. Hij ging grondig te werk. Er volgden foto's en bloedonderzoek.
Na twee weken moest ik terugkomen......in het Ikazia.

Zo gezegd zo gedaan.
Opvallend vond ik wel dat hij exact dezelfde vragen stelde als de eerste keer. Alsof hij mijn verhaal voor het eerst hoorde.

"Ik zie u over twee weken in het Maasstad - okee?! Ik wil nog even een extra bloedonderzoek doen, dus ga ook nog even naar het lab."

Prima.

Ik liep naar de balie om een afspraak te maken en een labformulier te ontvangen.

"U gaat naar het Maasstad. Zij sturen u een brief met afspraak."

Prima.

Ik wachtte.
Na een week had ik nog niets ontvangen en dus belde ik de reuma-poli van het Maasstad.

"Uh, nee - de dokter heeft nog geen order gegeven. U zult wel binnenkort een oproep krijgen."

Dat vond ik heel vreemd, maar ik wachtte.

Helemaal bizar werd het toen ik een dag of twee later werd gebeld door een mevrouw die een afspraak met een revalidatiearts voor me wilde maken.

Ik was stomverbaasd, temeer daar ik met de arts iets heel anders had afgesproken.

"Sorry, maar ik wacht op een afspraak met dokter X, die ook nog bloeduitslagen heeft."

'Neen, de dokter belt u over een paar weken.'

Het gesprek eindigde vinnig daar ik niet toegaf. Er klopte helemaal niets van.

De volgende dag hing ineens de reumatoloog aan de lijn.

"Dit is helemaal niet conform de afspraak," liet ik hem geïrriteerd weten.

'Ja ja sorry - ik hoorde dat er iets niet goed is gegaan.'

Het werd weer een verwarrend gesprek waarin ik hem meerdere malen moest corrigeren.

"Nee nee, zo hebben we het niet afgesproken.... U heeft dat en dat gezegd."

'We spreken over drie weken in het Maasstad af," zei hij stellig.

Prima was het allang niet meer. Ik kreeg steeds meer twijfels.


Vandaag reed ik naar het medische dorp Maasstad, want daar lijkt het op.
Mijn auto moest ik bijna een kilometer verderop parkeren.

Gelukkig was ik thuis naar de wc geweest, want in het ziekenhuis voelde ik me al besmet zodra ik de schuifdeur doorliep.
Er zwierf weer eens een gevaarlijke (VRE) darmbacterie door het ziekenhuis. Iets waar het Maasstad een abonnement op lijkt te hebben.

Eens maar nooit meer, dacht ik toen ik me in liet schrijven.
Iets wat achteraf niet nodig bleek, want bij de reuma balie.........

"Mevrouw, het is een belconsult."

Ik dacht dat ik ontplofte.
Jezus, wat werd ik kwaad.
Jammer dat ik de brief niet mee had genomen.

"Ik zal hem even bellen......................Oh nee, kan niet. Hij is zijn telefoon vergeten."

'Ja, dat is wel typisch dokter X,' liet ik me ontvallen.
Ze grinnikte alsof ze mijn opmerking wel kon waarderen.

Bij toeval liep hij op dat moment langs de balie. Ik was razendsnel en trok hem aan zijn witte jas.

Mijn ogen moeten inktzwart zijn geweest, want hij schrok.

Komt erop neer dat ik na een kwartier naar binnen mocht.
En weer kwamen die vragen die hij bij het eerste consult ook stelde.

Heel aardig. Heel begripvol. Maar mijn geduld was op.
Ik heb hem geconfronteerd met zijn slechte manier van communiceren en hij bood zijn excuses aan.

Zijn gezicht zat vol wondjes. 

"Ik ben gevallen," zei hij.

O ja, ook weer typisch dokter X, dacht ik. Mijn kwaadheid maakte plaats voor medelijden.


De dames achter de balie, bij wie ik later nog eens mijn beklag ging doen, hadden het inmiddels uitgezocht.

De computer had de t als td gelezen en dus was er automatisch een brief voor een gewoon consult uitgegaan.
Ach ja, natuurlijk. Het was de schuld van de computer.
Ze dachten mij daarmee tevreden te stellen.

Niet dus!

"Neen dames. Dokter X heeft heel duidelijk tegen mij gezegd dat hij me op de poli wilde zien en daar zit noch een t noch dt in."
******

Geen opmerkingen: