"Het zijn nu engeltjes"

Dat zou ik geloof ik tegen mijn kleinzoon zeggen, mocht hij als kleine peuter ooit geconfronteerd worden met de dood.

Ik pieker me suf hoe mijn ouders het verdriet om een overledene voor mij probeerden te verzachten. Volgens mij ook met engeltjes.

Van wat er vandaag in Oss is gebeurd heeft mijn kleinzoon gelukkig nog geen weet.

Maar het spookt door mijn hoofd. 

Hoe ga je hiermee om? Hoe kun je verder?

Ouders, broers, zussen, opa's en oma's, kinderdagverblijf, machinist, treinreizigers, hulpverleners, maar ook de fietsenfabrikant.....

Waar ga je dit drama stoppen?

Een bakfiets vol toekomst..........weg.

Ik kan de juiste woorden niet vinden, maar wil er toch over schrijven. 

Omdat ik er anders in stik.

Wanneer ik op de fiets stap in deze drukke stad weet ik dat ik risico's loop.

Ik durf wel maar ben ook angstig.

"Ja, maar dan heb je geen leven," hoor ik dan.

"Je ziet beren op de weg."

Ja, die zie ik.

Gelukkig maar, want dan kan ik ze ontwijken.

Vanmiddag moest ik op de fiets naar de Jonker Fransstraat, via het drukke knelpunt Oostplein.

Ik kwam drie bakfietsen vol vrolijk grut tegen. Onwetend van wat er zich in Oss vanmorgen heeft afgespeeld.

De vrouwen achter het stuur zullen zich vandaag meer dan ooit bewust zijn van hun verantwoordelijkheid in het gevaarlijke Rotterdamse verkeer.

Geloof het of niet:

Op weg naar huis komt een fietser mij tegemoet.

Een vrouw met een zuigeling op haar buik, bungelend in zo'n Afrikaanse draagdoek.

Aan het hoofdje kan ik zien dat het kind hooguit een paar weken oud is.

Ze ondersteunt de bips met één hand.

Met haar andere hand stuurt ze.

Ik stap af en kijk haar na.
Slingerend nadert ze het Oostplein.

Waarom zie ik dit uitgerekend vandaag, vraag ik mij af.

Woede en verdriet vinden elkaar in mijn tranen.

*****