Opgeslagen herinneringen

Aangaande de caravan moesten we gaan spitten in de opslag: Shurgard.

Niet de meest favoriete bezigheid van manlief. Zeker niet nu hij last heeft van zijn rug.
Dus wilde ik alleen gaan - maar dat mocht niet van de baas.

"Dat kan je niet met je schouder."

De lamme helpt de blinde.

Het begon dus al met speldenprikken, zoals dat eigenlijk altijd gaat.

"Weet je waar je naar op zoek moet?"

'Ja schat, ik heb een lijstje gemaakt.'

"Ik neem wel een krukje mee, zodat ik kan zitten wanneer jij in die dozen gaat grasduinen."

In de auto vroeg hij nogmaals wat ik dacht aan te treffen dat bruikbaar zou zijn voor de caravan.

"Als het maar niet zwaar is."

'Er staat zeker keukenspul uit Zeeland. En handdoeken, theedoeken en de dekbedden.'

"Nee hoor. Die hebben we in Brouw gelaten voor de verhuur."

'Bij mijn weten zijn die wel mee verhuisd, maar we zullen zien.'

Ik hoorde nog wat gebrom en toen waren we er.

Het eerste wat ik zag toen P. de deur opende waren de dekbedden.

In de tweede doos lag een grote fotolijst bovenop glaswerk.
SCOOBY!! (1994-2009)

Er viel een veelzeggende stilte.

"Ze gaat mee naar huis," fluisterde manlief geëmotioneerd terwijl hij zijn kunstwerk opnieuw in het gescheurde schuimfolie probeerde te wikkelen.

Het oppakken en verschuiven van lampen, tv's, golftassen, een papierversnipperaar en dozen ging met veel kabaal gepaard. Ik zweeg en opende de dozen die hij voor mij neerzette.

'Jemig, zo'n honderd pennen en potloden.'

"Die pennen mogen weg. Die potloden niet."

Ik ging tellen.

'Schat, achtendertig golfpotloodjes. Moeten die allemaal bewaard worden?'

"Ja, El. Inpakken! Mag ik al wat naar de auto brengen?"

'Ach kijk.'

Weer viel er een korte stilte. Ik hoorde hem slikken.

"Jemig, toen AMRO nog AMRO was. Dat was een bijeenkomst van binnenlandse -en buitenlandse kantoordirecteuren."

Hij greep de tas met schrijfgerei en liep naar de auto.

Ik bleef ondertussen snuffelen in volle dozen.

Wat moet een mens ook met drie serviezen?

Toen P. weer op zijn krukje zat stond ik in een soort spagaat met dozen voor, -achter, -en tussen mijn benen. 

'Wat zit er in die plastic container?'

"Jezus El, daar kan ik niet bij."

Ik had hem al open en zag dat er spelletjes in zaten.

'Wil je nog wel eens met me tric-traccen?'

Eenmaal thuis leegde ik de zak met pennen en potloden en maakte een schifting.

De pennen staan symbool voor onze vele vakanties.

In iedere pen schuilt een verhaal.

Het aantal pennen zal in de toekomst gestaag afnemen.

Wat spaar je eigenlijk tijdens een kampeervakantie?

*****