DigiDay

Zijn zucht is op kilometers afstand te horen.

Ik tuur op mijn scherm. Er moeten rekeningen betaald worden.

Na de zucht volgen de vloeken, die ik u hier zal besparen.

"El, wat is mijn Apple-wachtwoord?"

'Mag ik even internet bankieren afronden?'

Daarna geef ik hem zijn wachtwoord.

Even is het stil.

Angstaanjagend stil.

Dan begint het vloeken weer.

"El, alsjeblieft....."

Mijn man en de digitale wereld. Het zijn vijanden. Er ontstaat altijd ruzie.

Ik moet tussenbeide komen. Altijd!!

"Ze willen dat ik een Digi-App ga aanvragen. Met mijn DigiD nemen ze geen genoegen meer. Vanwege fraude en veiligheid en zo meer. Maar het lukt me niet.

Zoals gewoonlijk."

'Bel ze dan maar. 

Het is ook van de gekke dat ze ervan uitgaan dat iedereen in deze vergrijzende samenleving een smartphone of een tablet heeft.'

Tegenspraak blijft dit keer uit.

Hij belt.

Aan zijn stem hoor ik dat hij moeite heeft zijn woede te onderdrukken.

Maar de wanhoop maakt onzinnige opmerkingen als "ik ben nog niet zo oud, maar wel dom" los.

'Niet doen,' sis ik vanuit de keuken.

Hij krijgt het advies een sms-account aan te maken.

Helaas ook daar hoort een wachtwoord bij.

Ik sla dat dan maar weer op.

De volgende stap is het aanvragen van die sms modus.

En weer loopt hij vast.

Ik kan het geploeter zien langer aanzien en het getier ben ik ook beu. 

Want de woede op Zilveren Kruis, de computer en zijn smartphone slaat over naar Jacky, mij en zelfs het koekje bij de thee.

Hij staat zijn plaats aan mij af.

De aanvraag voor de sms-code is gedaan.

En ik heb mijn blogje.

*****