Zodra ik mijn voeten op het warme strand zette, voelde het alsof het zand ook in mijn bronchiën kroop.
Het hoestje, meer een kuchje, herkende ik onmiddellijk.
Red Tide.
(Algenbloei is een zomers verschijnsel waarbij grote hoeveelheden algen tot ontwikkeling komen zodat er te weinig zuurstof in het water overblijft om de grote hoeveelheid biomassa in stand te houden. Hierdoor kan een grote sterfte optreden door hypoxie.)
"Onzin," zei manlief.
"Je wordt verkouden, net als ik."
Maar toen ik mijn wandeling ging maken en zoveel dode vissen zag, wist ik het zeker.
Overal hoorde ik het kuchje.
Sommigen hadden door dat er iets aan de hand was, maar anderen reageerden er helemaal niet op.
Vogels bleven op gepaste afstand van de dode vis.
Er werd minder, maar toch wel gezwommen.
Ik liet het aan mij voorbijgaan.
Na een paar uur werd de ademhaling onprettig zwaar en vertrokken we.
Ook bij de parkeermeter stonden mensen te kuchen.
Onwetend waarom.
's Middags zagen we akelige, verontrustende beelden van dode dolfijnen op het lokale nieuws.
Onder verdachte omstandigheden gestorven, evenals de toch al uitstervende manatees (zeekoeien).
Ze stillen hun honger met vergiftigde vis en sterven vervolgens zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten