Zij staat voor mij bij de kassa.
Ik kijk altijd wat anderen op de band zetten en probeer daaruit op te maken wat er op tafel komt.
Zij heeft niet veel af te rekenen: flesje Maggi en flesje ketjap.
Mijn gedachten gaan meteen terug naar mijn jeugd.
Bij oma Rotterdam stond er standaard Maggi op de eettafel. Ik vond het heerlijk. Opa deed druppeltjes op mijn wijsvinger die ik dan oplikte.
Oma Egmond was streng zoutloos in verband met haar hoge bloeddruk en had het voor ons in de keukenkast staan.
Wanneer zij zelf soep maakte moesten wij die zelf op smaak brengen met Maggi.
Mijn moeder was niet zo voor de smaakversterker en daarom was het niet vaak in huis.
Maggi moch nie.
"Sinds 1897 Maggi, goh dat roept herinneringen op," zeg ik.
'Ja, heerlijk. Ik ken niet zonder.'
"Doet u het in de soep?"
'Ja, altijd. Me buurvrouw is ziek en ik trek bouillon voor haar, maar ze lust niet te zout - dus doet ik er voor me eigu Maggi bij. En in de macroni. Lekker hoor.'
De boodschappen rollen langzaam naar de kassière.
Achter mij staat een scootmobiel met een overvol mandje. Ik zie alleen maar chips, blikjes frisdrank en pakken kano's.
Een jongetje voor ons, die nodig naar de kapper moet en met zijn alternatieve vader boodschappen doet, ettert en glijdt onderuit.
Geschreeuw.
Wij negeren zijn gejammer.
'Ja, me buurvrouw zit nu bij de kapper. Ze is nog niet kaal hoor, van de chemo.'
"Oei - dat klinkt serieus slecht."
'Ze heb lymfklierkanker en longkanker. Kom goed hoor. De chemo is aangeslagen.'
Ze wijst naar haar hals. 'Da's allemaal goed, nu nog haar long.'
Ik knik en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. In onze eigen nabije omgeving maken wij momenteel droevige zaken mee.
En dan.....achter me.
Een kreet.
'AU!'
Ik krijg een duw in mijn rug.
"Gaat je lekker!?" roept de scootmobiel.
Een man, die zich tussen twee kassa's met wachtende mensen een weg baant, struikelt en vloekt. 'AU!!'
Nogmaals: "Gaat je lekker?!"
Hij staat inmiddels aan het einde van de andere kassa en roept naar de scootmobiel:
'Ik heb me toch pijn gedaan? Dan hoef ik toch geen sorry tegen JOU te zeggen?'
Scootmobiel is razend.
"Je ken toch vragen of je er langs mag?! Maar nee, je duw iedereen opzij."
Ik verwacht een middelvinger maar die blijft uit.
Zij heeft afgerekend en wacht tot ook ik mijn twee boodschappen betaald heb.
Het is alsof we elkaar al jaren kennen.
'Nou, sterkte met uw buurvrouw. Ze boft maar met u als mantelzorger.'
Bij het woord mantelzorger zie ik haar trots glimlachen.
Ze bloost.
'En maak maar een lekker soepje, met Maggi.'
We zwaaien naar elkaar.
Zij en ik.
******
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten