Storm op komst.
Er is van alles afgelast: voetbal, hockey, festivals.
Maar de logeerpartij onze kleinzoon (2¼ jaar) en viervoeter Tomsy gaat gelukkig door.
Manlief, die mij dit weekend opvallend veel aan Mijnheer Aart laat denken, haalt 's ochtends Mop en Tomsy op.
De begroeting hier is luidruchtig. Jacky laat duidelijk weten dat dit haar territorium is, waardoor Tomsy zich letterlijk aan ons vastklampt.
Wanneer manlief vroeg naar bed gaat, blijft de hond onrustig.
In mijn peignoir met een windjack erover laat ik hem om tien uur nog even uit.
In noodweer.
Mijn peignoir wordt door de wind omhoog geblazen. Ik sta daar als Marilyn Monroe in mijn onderbroek waar de zuidwesterstorm en koude regen wel raad mee weten terwijl Tomsy kieskeurig de juiste boom aan het zoeken is.
Het barricaderen van de zitkamer heeft geen zin. Voor Tomsy is het in ieder geval geen obstakel.
Hij loopt de slaapkamer binnen en is duidelijk niet van plan terug naar zijn plaats te gaan.
Om Mop niet wakker te maken en zelf aan nachtrust te komen nemen we hem toch maar in bed.
Voor nog geen drie tientjes heb ik een winkeltje gekocht (foto boven).
Zó leuk!!, maar een uitdaging om in elkaar te zetten.
Mop is dol op kassa's, pinpassen, centjes en alles waar toetsten/knoppen op/aan zitten (techneut) - dus ik voorzie dat deze aankoop een succes zal zijn.
Bingo!!
"Kassa pelen," klinkt het na het eten, na het slaapje, na de wandeling en na de verschoning.
De scanner wordt pieper en alles wordt gepiept.
Verbazingwekkend hoe snel de ontwikkeling gaat. Hij zuigt iedere indruk op en loopt je de hele dag na (te doen).
Ik hoor de echo van mijn eigen woorden uit een peutermond.
>>>>Het duurde een tijdje. Hij begreep alles, dat zag je - maar hij benoemde het niet.
En nu ineens......het gaat zo snel en zo goed.
"Muts af. Jas uit."
Hij herkent de relatie en koppelt de juiste woorden aan elkaar.
Ja, ik weet het. Het beetje K&O-bloed borrelt in mijn aderen.
Maar ook schrijversbloed.
Over dertig jaar leest Mop dit misschien voor aan zijn kinderen.<<<<
Het is een makkelijk mannetje, met een groot gevoel voor humor (waarover in een ander blog).
Zijn vader ging ook zo graag bij mijn ouders logeren.
Makkelijk met eten, makkelijk met hobbels nemen, makkelijk met slapen.
Dat krijg je met actieve ouders die hun veel te vroeg geboren zoon op professionele wijze de juiste zorg gaven en hem met regelmaat en structuur grootbrengen.
En het alles laten eten werkt.
Hebben ze geluk??
Misschien, maar dan wel geluk waar hard aan gewerkt is.<<<<
Geklets:
Zijn stoel staat voor het raam vanwaar hij prachtig uitzicht heeft.
Hij geniet en benoemt wat hij ziet en/of hoort.
"De zee."
'Dat is de Maas.'
"Ja, Maas."
"Meeuw. Opa.....meeuw."
Hij wil de voercontainer van Jacky openmaken.
"Builebak?"
'Nee, daar zit het eten van Jacky in.'
"Van Sekky."
Ik open de deksel en Mop steekt zijn neus erin.
'Gezien?
"Ja, zien." En dan: "Tomsy eet ook brokken."
Sirenes aan -en af.
"Petitie auto's."
We zijn telkens te laat bij het raam.
"Oma.....poep."
'Nee, ik hoef niet te poepen schat.'
Hij herhaalt : "sat"
Nogmaals
"Oma.....poep."
'Heb jij gepoept???'
"Ja."
'Domme oma," zeg ik.
"Ja, domme oma."
Omdat ik niets ruik twijfel ik. Maar hij heeft veel gedronken dus die loodzware luier zal sowieso niet prettig zitten.
Verschonen dus.
Ík tref klein keuteltje in een doorweekte luier aan en zet hem op de wc - in de hoop (vreemd woord in deze context - wat ook weer vreemd klinkt) dat er nog wat komt.
"Hou je hem goed vast," roept manlief vanuit de kamer.
"Hee opa. Opaaaaaaa!!!!!"
Groot plezier op de wc.
"Psssssssst," zegt hij met een grote grijns - gevolgd door gekreun.
De geluiden zijn dus bekend en ik moet er vreselijk om lachen.
Maar geen plas, noch poep.
"Doeken, oma."
Hij doelt op het wc-papier.
'Ja, als je een poep op de wc doet mag je wc-papier pakken.' (Oma is heel pedagogische bezig)
"Ja, pakken."
Tien minuten later: "Oma poep."
Dit keer is het echt raak. Zo raak dat zijn billen er rood van zijn.
Borreltjestijd. Ik schenk in en zet een krukje tussen onze stoelen in, voor de kleinste.
Maar Mop heeft andere plannen en nestelt zich in mijn recliner naast opa's stoel. Hij zucht van genoegen.
Ik wijs naar het krukje. 'Jij moet daar zitten, ventje.'
"Tentje."
Hij kruipt onverbiddelijk verder naar achter. "Mop hier zitten."
'En oma dan??'
Hij draait zich om en wijst naar de voetenbank bij het raam. "Daar."
We kijken naar de Teletubbies.
Mop knabbelt crackertjes weg en proeft Emmentaler, maar geeft de voorkeur aan de zachte brie.
Hij zet zijn beker naast het glaasje van zijn opa en kijkt ernaar.
"Opa water dinken."
We willen hem niet het gevoel geven dat we hem uitlachen, dus we houden ons in.
'Dat is een borreltje.'
Daar kijkt hij bedenkelijk bij. Begrijpelijk.
Voor het eerst geen echo.
Maar proosten doen we wel.
De staartklok geeft luid het hele uur aan.
Wij horen dat niet meer, maar het mannetje (voor wie die klok iets bijzonders is) wel.
"Klok, klok." Hij gaat onder de klok staan om te kijken waar die klanken precies vandaan komen.
Precies dat deed ik 60+ jaar geleden bij oma Egmond - waar ook een staartklok hing.
Zo grappig dat de tijd sommige gebruiken en gedragingen onveranderd meeneemt.
Onder de douche met oma is even een dingetje, ook voor oma (om andere redenen) - die daar dertig jaar geleden niet over in zou zitten.
Maar de warme stralen voelen behaaglijk en opa staat klaar met een grote handdoek.
We zijn gewaarschuwd dat Mop ons om een uur of zes wel wakker zal maken.
Inderdaad: om zes uur hoort manlief hem tuttelen met zijn knuffels. Toch valt hij weer in slaap en wordt om 8 uur echt wakker met "kassa pelen oma!!'
Na de favoriete boterham met oning schotel ik hem iets voor wat hij nog niet kent.
Een boterham met ontbijtkoek.
Onze zoon kreeg dat altijd bij mijn ouders, dus een nostalgische boterham. Mop geniet, net als zijn vader 30+ jaar geleden.
Dan komt zijn vader hem ophalen.
We drinken koffie en Mop krijgt als afsluiter een doosje rozijnen.
Wanneer hij in de auto zit en ons naar hem ziet zwaaien realiseert hij zich dat de logeerpartij voorbij is.
Ik zie een pruilend lipje en een traan (de eerste in 26 uur).
En dat doet mij goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten