Hieperdepiep: 65 jaar.
Ik krijg hartverwarmende reacties op Facebook.
Wanneer er lovend over mijn blogs geschreven wordt ("Ik geniet van Vertelsels") realiseer ik mij dat ik aan het werk moet.
Hoewel....het vinden van de juiste woorden gaat me moeilijk af. Daar komt nog bij dat mijn nek het lang achter de laptop zitten niet fijn vindt.
En daar gaat dit stukje over.
Vorige week vrijdag:
Klop klop.
Headache wil spelen: hamertje tik met mijn hoofd.
Ik zeg dat ik geen zin heb, maar daar trekt hij zich niets van aan.
Paracetamollen weren het getik, maar zaterdag komt hij met de moker terug.
Ik herken migraine en pak een lage dosis imigran. Geen effect.
Dan maar 100 mg. maar het resultaat is verslechtering en ik word misselijk.
Zondag zit mijn nek vast. Ik weet niet hoe ik moet zitten of liggen.
Naar bed met een hotpack.
Maandagochtend haal ik de bloeddrukmeter tevoorschijn.
Die slaat alarmerende kleuren uit.
Hoog, hoger, hoogst.
Vooral de bovendruk gaat alle perken te buiten.
Ik bel mijn huisarts.
"Maak je je ergens druk om," vraagt de assistente.
Ja, ik maak me druk.
"Het lijkt mij spanningshoofdpijn."
'Ja, mij ook.'
Ik krijg medicijnen voor de pijn.
Op de tramadol/paracetamol slaap ik goed, maar heeft als nadeel dat ik de volgende dag lang duf ben.
Ik blijf een dag in bed en houdt de hele week contact met de huisarts.
"We verhogen de losartan om de bloeddruk te drukken."
Spanning.
Waarom spanning?
Omdat ik mij alles aantrek.
De voorzorgsmaatregelen in huis zijn genomen.
Geen gewone zakdoek meer, maar papieren zakdoeken.
Ik hoor protesterend gemompel van manlief.
Dat hij zijn gewassen handen moet droogdeppen met papier bevalt hem ook niet.
Bij mij loopt de spanning dan al snel op.
Wat moeten we met Disney? Ik hoor dat ze daar met mondkapjes op lopen.
En onze vakantie naar Italië?
El, dat duurt nog maanden, tegen die tijd.....
Mijn verstand vecht een verloren strijd.
Ik probeer op de Disney site te komen.
Die blijkt twee dagen offline.
Vrijdag kan ik er eindelijk op, maar dan moet ik mijn wachtwoord veranderen. Verder kan ik niets doen.
Dus bel ik een Nederlands nummer.
Veertig minuten in de wacht met schel tetterende muziek is niet bevordelijk voor mijn hoofd. De tranen schieten in mijn ogen.
Uiteindelijk krijg ik een zeer onvriendelijke mevrouw aan de telefoon.
Hoe anders was dat toen ik de booking voor zo'n €3000,- maakte.
Met mijn klacht dat schoondochter haar relevante vragen nergens kwijt kon, en de problemen met de Disney site doen haar niets.
Geen sorry, geen excuses, rien - niente - zero.
Ze kan niets voor me betekenen. De door ons uitgezochte restaurants zijn nog dicht.
Bang!
Bang, zegt ook mijn hoofd.
Iedere dag e-mail ik mijn huisarts de fluctuerende bloeddrukmetingen en vertel hem hoe ik mij voel.
Maar het meeste baat heb ik bij de fysio, die mijn nek op zachthandige wijze manipuleert.
Wat een verademing.
Vrijdag komt er onverwacht nog een recept door.
Tramadol Aurobindo - met een waarschuwingsbrief.
Ik mag beslist niet autorijden.
Het is een pijnstiller die tot de groep opioïden behoort. De werking lijkt op morfine.
Ik vrees dat ik nu toch echt de verkeerde kant op ga en berg het doosje op.
Vandaag:
De pijn is gezakt, de nek zit iets losser.
Geen drugs.
Hooguit een paracetamol en een brufen.
Met Rescue ga ik de spanning te lijf, want dat is de bron van alle ellende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten