Dit wordt hopelijk een niet te verward verhaal.
↑Dat is de weg die op de heenweg was afgesloten en waar wij toen een narrow escape maakten.
Nu we over deze vernieuwde weg terugreden vroegen we ons nogmaals af of de mensen die in die file stonden en geen kant op konden wel thuis zijn gekomen die avond.
Enfin, onze reis verliep voorspoedig.
Op zondag rijden is ideaal.
We vertrokken om 8.40 uur uit Port-en-Bessin en waren tegen drieën op camping Bien Assise in Guines.
Opvallend: we moesten de QR code tonen.
Waarschijnlijk vanwege de Britten die er overnachten voordat ze teruggaan via de Eurotunnel.
De camping was bij lange na niet vol, maar het gras was dit keer wel gemaaid en de heggen waren geschoren.
Wij kregen de door ons gewenste dubbele plaats.
Op het oog een keurige, goed onderhouden camping.
De verpakking kan mooi zijn, maar het gaat erom wat erin zit.
Weer was het schrikken.
Koud water uit de douches. Ik vraag mij ook af of de waterkwaliteit gecheckt wordt.
Het is allemaal zo verwaarloosd. Onvoorstelbaar onhygiënisch.
Dus laat dat Bien maar achterwege.
↓Iemand heeft de sterren afgeplakt en dat is terecht.
We aten in het lege restaurant "La Ferme Gourmande."
Nou, laat dat gourmande maar weg. Maak daar maar buikloop van.
Hier was trouwens het Covid-jaar wel gebruikt om te renoveren.
Bij binnenkomst rook ik het al: oud vet.
Een penetrante lucht.
Had ik mijn instinct maar gevolgd en rechtsomkeerd gemaakt.
Had....
We waren de enige gasten.
↓Ik kreeg een smerig, vet vod van een menu en accepteerde dat niet.
Ze bracht vervolgens de Franse versie.
Ik adviseerde om, vanwege de hygiëne, voortaan alleen geplastificeerde menu's aan te bieden.
Ze meesmuilde.
Manlief dronk bier. Ik wilde rode wijn en vroeg uit welke streek die kwam.
Wist ze niet.
Dat geeft op zich niets, maar ga het dan even vragen.
Ze bleef staan en zei niets. Totdat P. zijn geduld verloor -en naar drie nietsdoende mensen achter de bar wees.
"Allez demander, s'il vous plaît!"
Ze liep naar de bar.
Ze gniffelden. Er kwam een andere serveerster die uitlegde dat de wijn uit de Loire kwam. Dat moest ik maar geloven.
De wijn was trouwens goed.
Ik gokte op Carbonade Flamand, dat bleek gelukkig (veilig) stoofvlees te zijn.
Manlief nam de HAMburger: dikke plakken ham met gesmolten kaas in een verbrand broodje.
Ik vreesde toen al dat de ham ontdooid was in de microwave. Maar bewijzen kan ik het niet.
De frieten hebben we niet aangeraakt. Die waren topzwaar van de olie.
Twee uur later zat manlief op de wc en dat heeft hij de hele nacht gedaan.
Gelukkig was hij in staat maandag de reis voort te zetten en had hij onderweg weinig last.
Van Port-en Bessin naar Rotterdam, via Guines: 701 kilometer.
Wel kwam onze wc in de caravan goed van pas! Die heeft hij ook nog naar Campolife in Heinenoord gebracht.
's Avonds werd hij rillerig en de wc werd frequent bezocht (ik probeer het allemaal netjes te beschrijven). Bezoeken waar hij fysiek erg van verzwakte.
Ik stond klaar met spray en Glorix.
Dinsdag hebben we de huisarts gebeld.
39.6 temp was de aanleiding.
Ook die gooide het op voedselvergiftiging.
(Ondertussen moest ik de inhoud van de caravan nog weg zien te werken. Als ik een stappenteller had gehad...)
Het werd een slepende dag, gevolgd door een loodzware nacht.
De koorts liet zich door paracetamol slecht onderdrukken.
Om 5 uur hoorde ik een klap. Hij was gestruikeld over een emmer die hij voor eventueel spugen had neergezet.
Gelukkig geen verwondingen, maar toen was ook ik wakker en realiseerde ik me dat dit zo niet verder kon.
>>>Even tussendoor:
Manlief heeft in de vakantie tien dagen behoorlijk last van maag -en darmklachten gehad, echter zonder koorts. We raadpleegden toen onze huisarts die, na het relaas te hebben aangehoord, constateerde dat het op een buikvirus leek.
Anyhow, na 10 dagen was het over en heeft hij verder enorm van alles genoten.<<<
Maar gisterochtend, na die onrustige nacht, had hij 39.8 en dat was het moment om zijn hematoloog op de hoogte te brengen.
"El, wil jij haar een e-mail sturen. Ik moest aan de bel trekken wanneer ik boven de 38.5 zit."
Zo gezegd, zo gedaan.
Na een half uur werden we gebeld.
Dok is met vakantie, maar haar collega had de e-mail opgepakt en zij belde direct.
"Meteen naar de Spoedeisende Hulp gaan. Ik meld dat u komt."
Daar kwamen we om 8.15 uur aan en binnen een kwartier lag manlief op een bed met een infuus in zijn arm.
"Voor het geval u moet blijven," zei de verpleger.
Goed, de gebruikelijke onderzoeken en handelingen werden in werking gezet.
Bloed, urine, faeces - alles naar het lab. P. werd aan de monitor gelegd.
(Ineens bedacht ik mij dat Albert Heijn om half tien de bestelling zou komen brengen. Ik appte onze huismeester die ook Jacky zou uitlaten. Zij ving AH op en zou de boodschappen voorschieten.
Super mens!!)
Het wachten was op een dokter.
Die bleek Franstalig Belgisch en excuseerde zich voor zijn gebrekkige Nederlands - maar dat ging goed.
Hij onderzocht manlief en leek niets zorgwekkends te voelen.
Het acute verhaal duidde op voedselvergiftiging. Echter, een bacteriële infectie werd daarbij ook niet uitgesloten, zeker gezien het verloop van het ziektebeeld met die hoge koorts.
De vraag was of hij antibiotica zou krijgen. Dat moest even met de superieuren overlegd worden - nadat alle bloeduitslagen bekend waren.
Na vier uur hangen, wachten en een infuus met vocht, mochten we samen naar huis.
Er waren inderdaad infectiecellen. Dus een pittig kuurtje voor drie dagen.
Op weg naar huis belde ik de apotheek: of ze het konden bezorgen.
Prima.
Na een half uur stond de bezorger op de stoep.
Ik juichte.
Maar hij kwam herhaalrecepten brengen. Geen antibiotica.
Ongeduldig als ik ben, en op dat moment ook hyper de hyper, belde ik de apotheek.
Er werd niet opgenomen.
Tot vier keer toe. En maar muziekjes luisteren.
Ik besloot de assistente van de huisarts te bellen. Zij schakelde me door naar de apotheek.
Toet-toet-toet.
Toen heb ik het zelf nog eens geprobeerd en het nummer van intercollegiaal overleg ingetoetst.
In feite dezelfde knop die de huisartsassistente had gebruikt.
De apotheker nam zelf op.
Ik legde uit wat er die ochtend was gebeurd.
"Dat recept is net binnen, mevrouw ten Bruggencate. Ik ga het direct klaarmaken. Zal ik het zelf komen brengen?
"Neen, ik kom nu naar de apotheek. Mag ik dan wel voor?"
(Je moet namelijk altijd eindeloos wachten)
"Uiteraard. Ik ga er zelf zorg voor dragen."
Binnen vijf minuten was ik er.
Vanuit zijn kantoor zag hij me. Hij wuifde met het recept en kwam naar de balie (hij met mondkapje, ik met mondkapje)
"Dit is niet goed, mevrouw ten Bruggencate."
O, mijn god - ook dat nog. Wat nu weer?
"Hoezo?"
"De arts heeft voor een maand voorgeschreven. Dat gebeurt nooit met deze medicatie. Wat heeft de arts tegen u gezegd?"
"Drie dagen," antwoordde ik.
"Ja, dat lijkt mij realistischer, maar ik moet daar toch contact over opnemen."
Hij ging bellen en bleef net zo lang proberen totdat hij de Belgische arts aan de telefoon had.
Ja, die had een schrijffout gemaakt.
Ik was de apotheker zeer dankbaar voor de oplettendheid. Volgens hem had het catastrofale gevolgen kunnen hebben.
We zijn nu een dag verder.
De temperatuur is onder controle (te houden). De wc wordt nog te vaak bezocht.
Manlief vroeg vanmorgen om de boterham met kaas. Dat klonk als muziek in de oren.
De zin in eten is terug.
Maar de darmen stoten het ook weer even snel af. Dat baart mij toch zorgen.
Het drinken van de verplichte twee liter vocht is moeilijker.
Manlief is 7 kilo afgevallen!
Hij kan het lijen, als er maar niets ernstigers achter schuil gaat.
Even nog over hopeloze Jacky.
Ze volgt mij op de voet -of ligt in haar mand naast het bed, om haar baasje gezelschap te houden.
Gisteravond stond ik te douchen en toen ging ze voor de glaswand liggen.
Dat was mijn moment van ontlading. Ik moest huilen.
Mijn rechterknie doet pijn. Overbelast.
Vriendin D. vond hem dikker. Vocht?
Verwondert mij niet na al het gejakker en gesjouw.
D. en G. - twee engeltjes laten Jacky nu om beurten uit.
D. kent ze goed en met haar gaat ze gewillig mee.
Maar G., op wie ze ook dol is, moet haar echt overhalen - want bij de lift wil ze terug naar huis.
Ik heb die steun nu echt even nodig.
Plannen staan in de ijskast, mensen.
We leven bij de dag.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten