Hoe gaat de geschiedenisles van mijn kleinzoon eruitzien??

Een nieuw hoofdstuk in het toch al succesvolle Woke dagboek.

De verontwaardiging is groot, evenals de woede.

Alle aandacht gaat naar de politionele acties, maar dit moet uitgestuft worden.

Het wordt steeds gekker.

De zwart-wit discussie

Slavernij

5 december

Merry Christmas

De gender discussie

Kerststol - paasstol

Koloniale verleden

VOC

Literatuur

Monumenten

Films en tv series.

......

Moet ik dit gedichtje van mijn zusje uit mijn poëziealbum scheuren?

Zelfs ironie en satire worden niet meer herkend.

Een serie als "All in the family" werd van de buis gehaald.

"Te gevoelig."

Maar het meest maak ik mij zorgen over wat er overblijft van onze geschiedenis.

Wat leert de jongste generatie nog?

Dat brengt me zo'n 55 jaar terug in de tijd.

Wij stonden op de Italiaanse camping altijd naast dezelfde Duitsers. Het contact was vriendschappelijk.

Hij, Walter, was getekend door littekens. Granaatscherven hadden zijn hoofd geraakt. 

Zijn wispelturige humeur werd veroorzaakt door chronische pijnen.

Ze hadden één dochter, Sigrid, met wie mijn oudste zus goed bevriend raakte.

Over de oorlog werd niet gesproken. Toch hing die altijd boven onze tenten. 

Wij wisten wel dat hij lid was geweest van de Waffen-SS. Zijn vrouw Hilde vertelde, waar hij niet bij was, over zijn trauma's.

Ook moest ik aanhoren hoe gruwelijk de bombardementen op Dresden, Hamburg en Berlijn waren geweest.

Toch kwam Sigrid op een avond, toen haar ouders in bed lagen, bij ons zitten.

Ze wilde mijn moeder spreken. Mama stelde voor een stukje te gaan lopen over de camping.

Later, op de terugreis, vertelde ze in de auto dat Sigrid heel summier geïnformeerd was over de oorlog.

Slecht en eenzijdig. 

De oorlog werd sowieso voor de tweede generatie doodgezwegen, zo bleek uit haar verhaal.

Mijn moeder heeft haar tijdens die wandeling het een en ander verteld.

Schaamte. Vernedering. Het verleden wegmoffelen (mooi woord in deze context).

Berlijn is er een goed voorbeeld van. Ik was er in 1973 met mijn klas. 

We bezochten de indrukwekkende Spandau gevangenis, waar Rudolf Hess gevangen zat. 

Ik stond aan beide kanten van die angstaanjagende muur en realiseerde me dondersgoed hoe fragiel vrijheid is.

In 2006 zochten we tevergeefs naar het monument. 

Spandau was in 1987 afgebroken. Reden: angst dat het een bedevaartoord voor neo-nazis zou worden.

Maar ook restanten van de muur mochten niet meer gezien worden.

Een sterk staaltje hoe vernietig je je geschiedenis.

En dat is precies wat er momenteel in Nederland gebeurt.

Het Rijksmuseum (de naam zegt het al) is ons museum.

Gooi er een referendum tegenaan en ik weet zeker dat de meerderheid zich tegen deze schandalige geschiedvervalsing uitspreekt.

Wat volgt? Wie volgt?

Rembrandt van Rijn? 

Portretschilder van de gegoede burgerij. Schilderde hij niet rijke Amsterdamse kooplieden? 

Komen er dan bordjes met een "kijkwaarschuwing" naast die portretten te hangen?

Ja, ik ridiculiseer.

Dat komt omdat de kwestie, zoals nu met de Bersiap, krankzinnig is.

*****