Smeltmomenten

De afgelopen weken werd er vaak een beroep op mij gedaan om op Tutti te passen.

Babysitten is het allang niet meer.

Onze kleinzoon is nu zes jaar. Hij is veranderd.

De overmoedige kleuter vol bravour is nu een jongetje dat heel duidelijk zijn eigen beperkingen kent en daar ook voor uit durft te komen.

Het "ik weet alles" en "ik kan alles" heeft plaatsgemaakt voor "nee, dat kan ik niet" en "nee, dat weet ik niet."

Ik, ik, ik is eraf. Althans, wanneer wij samen zijn. Dat ontroert me.

Tutti is een sociaal empatisch jongetje.

Waar dat uit blijkt ga ik in deze blog duidelijk maken.

*****

Hij vraagt veel naar mijn verleden, naar het verleden van opa -en van zijn ouders.

Wanneer ik vertel over vroeger (ook over zijn overgrootouders) dan luistert hij aandachtig. Soms valt zijn mond open, die zijn moeder dan snel vult met een koude hap.

"Interessant, oma. Ga verder....."

Hij vond het prachtig toen ik over de eerste kusjes tussen opa en oma vertelde.

De volgende dag vroeg hij tijdens de lunch aan zijn vader: "pap, hoe hebben mama en jij elkaar leren kennen?"

Zoonlief dacht er een humoristische cabaret act van te maken vol technische golfinstructies.

Ik moest mijn lachen onderdrukken, maar Tutti hing aan zijn vaders lippen.

"Ga door pap. Interessant."

*****

Toppunt van plezier voor hem (niet voor mij) is het bij oma in bed kruipen om 6.45 uur!!

(Want zoals zijn juf zo treffend zei: "zodra Tutti wakker wordt - staat hij AAN")

Wanneer ik zijn koude voetjes voel appen we een goedemorgen opa filmpje naar manlief. 

Nadat ik op verzend heb gedrukt zegt hij vertederend: "Ik wil opa ook gauw zien."

Daarna kletsen we.

Hij vertrouwt mij van alles toe. We praten zoals ik dat ook met mijn oma (in haar bed met kruik in een oude sok) deed.

Dat ik mijn mondkapje op heb vindt hij normaal (hij is behoorlijk ziek geweest). 

*****

Schoondochter moest haar auto inruilen. Aangezien het slecht weer was en Tutti nog steeds hoestte bleven wij in de auto.

Ik verdraaide de achteruitkijkspiegel om hem te kunnen zien.

We hadden het over de kapper waar hij de volgende dag naartoe moest. Eerst kwamen de krullen van mama ter sprake, daarna was ik de pineut.

T: "Jij bent wel heel oud hè?!" 

E: "Vanwege mijn grijze lok?" Ik keek door de spiegel en wees naar mijn lok, waarmee ik ook menig  kapper zich over verbaas.

Hij knikte.

T: "Ja, dan ben je toch wel heel oud."

E: "Nou, die lok werd een paar maanden nadat mijn vader overleed, waar ik heel verdrietig over was, grijs en toen was ik nog maar 39 jaar. "

Ik twijfelde of ik het woord verdrietig wel moest gebruiken. Zou hij dat begrijpen of werd het te beladen.

Met zijn reactie verraste hij me. Het was tevens een smeltmoment.

"Ik was ook heel verdrietig toen oma G. doodging. En ook toen Tommy (hond) doodging, maar ik ben niet grijs geworden."

TJA.

*****

De volgende dag moest hij om 11.30 uur bij de kapper zijn. 

Ruim voor elf uur spoorde ik hem preventief aan zich klaar te maken. WC, handen wassen, schoenen -en jas aan.

Dat aansporen moest ik door zijn onstuitbare woordenvloed heen doen.

Maar om elf uur zaten we in de auto.

Ik vind die superrotonde waar ik over moest een lastig verkeerspunt waar ik (zeker met een kind op de achterbank) altijd erg tegenop zie.

Vooral omdat achterin de spraakwaterval door blijft gaan. Hij vindt alles gezellig.

Maar als oma uitlegt dat ze nu echt op het verkeer moet letten begrijpt hij dat en zwijgt een paar tellen.

Goed, en toen kwam ik in een file terecht bij het winkelcentrum.

Het was een chaos.

Het parkeerterrein was zo vol dat auto's dubbel geparkeerd stonden en er ook nog vrachtauto's aan het lossen waren.

"Mijn hemel, hoe kom ik hier uit?!"

T: "Ik help je wel oma. Wij weten een goede plek, vlakbij de kapper. Daar gaat mama ook altijd staan."

Nu vertrouw ik mijn kleinzoon direct, dus liet ik de navigatie aan hem over.

T: "Je moet hier even weg en dan bij de weg naar jouw kant rijden."

Dat was zo'n smeltmoment: met jouw kant bedoelde hij linksaf.

Hij boog voorover om goed door de voorruit te kunnen kijken en gaf mij instructies:

"Rechtdoor oma en na de brug weer jouw kant op."

"Ik zie de kapper," riep ik.

"Ja, maar nog daarvoor moet je het kleine straatje in."

"Naar jou? ," vroeg ik met een binnenpretje.

We reden een doodlopend straatje in met aan het einde inderdaad een klein parkeerterrein.

"Kijk oma, er komt net een auto uit. Nu is er plaats voor je."

En waarachtig er was een vrije plek.

Wederom een smelmoment: van trots en liefde.

Als beloning kreeg hij thuis een lolly.

*****

Iets wat wij graag samen doen is met lego spelen.

We fantaseren er op los en maken leuke bouwwerken. Tutti vindt mij "de beste bouwer." Een titel die mij met trots vervult.

Maar er lag al weken een moelijk technisch lego karweitje.

Het karretje leidde tot mij wanhoop en het irriteerde mij dat ik het niet voor elkaar kreeg. 

De plagerijen van zoonlief daagden mij uit: ik moest en zou die auto in elkaar krijgen.

Dus gingen Tutti en ik voor de vijfde keer aan tafel zitten.

Op mijn iPad had ik kerstliedjes aangezet. Heel gezellig.

De warme chocolademelk ontbrak eigenlijk.

Maar ook wilde hij naar De schillenman luisteren.

Deze fantastische creatie (een kort hoorspel met liedjes gezongen door Piet Römer) van Annie.M.G. Schmidt dateert uit mijn prille jeugd - 1960.

Mijn vriendinnetje Ineke had een ep'tje. 

Tutti reageerde, net als ik zestig jaar geleden, laaiend enthousiast.

Ik moest het, net als Ineke zestig jaar geleden, blijven afspelen.

Toen een platenspeler, nu een iPad.

En bliksems, tijdens het samen luidkeels meezingen van de Miesmuizers lukte het me de Lego auto te voltooien.

*****

Het ultieme smeltmoment kwam ook weer totaal onverwacht:

"Oma ik wou dat ik je iedere dag kon zien.”

Met een brok in mijn keel probeerde ik grappig en stoer te reageren: "nou dat gaat vervelen, hoor."

Afscheid nemen gaat al jaren zo: 

"I love you."

"I love you too, oma."

Till the day I die.

💓

******