De kerstboodschap van de Paus loog er niet om.
Hij oogde zwak en fragiel, maar zijn statement was fel en krachtig.
Geen wapens, maar brood!
Iedere brandhaard kwam aan bod, met naam en toenaam.
"No alla guerra, si alla pace." Hij herhaalde het enkele malen.
Ik denk dat dit de meest beladen kerst is die ik ooit heb meegemaakt.
Dolgedraaide staatshoofden misbruiken hun macht met wapens. Ik voel de bedreiging.
Vrede op aarde?
Over vrede en verdraagzaamheid in mijn eigen omgeving gesproken en dan in het bijzonder over onze Jacky en haar attitude jegens soortgenoten.
Eerst over Tommy, de hond van mijn zoon en schoondochter, die een half jaar geleden overleed.
Tommy was de liefste.
Hij was een jaar ouder dan Jacky en daarom accepteerde Jacky hem. Maar echte liefde werd het niet.
Tommy probeerde het telkens, maar kreeg dan een snauw.
En toch..............toen Jacky Tommy niet meer thuis aantrof was ze dagenlang van streek. Ze lag maar met een verdrietig blik in haar mand en wilde niet meer eten.
En nu is er labradoodle Coco.
Weer zo'n ontzettend lief hondje waar ook Tutti dol op is. Een hondje dat zich heel snel heeft aanpast en zich onmiddelijk thuis voelde bij de kinderen.
Een genot om weer zo'n knoedel in huis te hebben.
De eerste keer dat Coco en Jacky elkaar ontmoetten was hier bij ons. Ik was er al bang voor: Jacky reageerde direct boos.
Er is hier te weinig ruimte.
De tweede keer in Coco's huis durfde ik Jacky nog steeds niet bij de kleine pup te laten. Dus zetten we Jacky's mandje boven. Dat vond ze okee.
Maar nadat ik een aantal keren had opgepast rook ze bij thuiskomst toch dat ik met Coco had geknuffeld.
Ik liet haar aan de geur wennen.
Nu blijkt dat andere gasthondjes ook lelijk tegen Coco hebben gedaan. Arme Coco, want ze begrijpt niet waarom.
Ik weet zeker dat ze haar nog niet accepteren als opvolger van Tommy.
De geur van Tommy zal voor honden nog steeds waarneembaar zijn en dat is verwarrend.
Een maand geleden hebben we het weer geprobeerd in Coco's omgeving. De inmiddels grotere pup had meteen door dat ze niet direct op Jacky af moest gaan.
Het ging goed. Jacky draaide haar rug demonstratief naar ons toe, maar deed niet lelijk.
Haar staart kwispelde zelfs en zo nu en dan kwam ze haar mand uit.
Coco loerde op gepaste afstand.
Bovenstaande foto heb ik gisteren gemaakt. De afstand tussen beide dames wordt steeds kleiner.
Of het ooit echte liefde wordt (van Jacky's) kant weet ik niet.
Verdraagzaamheid vinden wij al prima.
Laat dat tevens mijn kerstboodschap zijn:
We hoeven niet allemaal vrienden zijn. Verdraagzaamheid is genoeg.
🎄🎅
Geen opmerkingen:
Een reactie posten