Ik weet eigenlijk niet welke titel ik dit blog moet geven. We hebben heel wat te verhapstukken gehad deze maand.
Update.
Het is 15 september 2024.
Na tien weken Groot-Brittannië zetten we voet op eigen land. Het vakantiegevoel willen we nog niet loslaten.
Zoutelande, het dorp waar manlief is geboren en getogen, is waar we de caravan voor anderhalve maand zetten. Op camping Werendijke van de familie Dingemanse verlengen wij het vakantiegevoel nog even. Een super heerlijke plek.
Ons dagelijks ritueel is om na het ontbijt met de hond over het strand te wandelen.
We rijden langs (voormalig) garage Vos. “Kijk Vosje is er nog,” zegt manlief.
Op de terugweg komen we er weer langs. Er hangen grote affiches van een te bouwen appartementengebouw in de lege toonzaal.
Maar pas een paar dagen later valt ons dat op. Dan reageert manlief direct: “Dat is wat voor ons El.”
“Wil je terug?” Het verbaast me eigenlijk niet, want nog nooit heb ik zijn ogen zo stralend gezien als de laatste dagen.
We lopen al langere tijd met het idee om terug naar Zeeland te gaan.
Dat we op het mooiste plekje van Rotterdam wonen staat buiten kijf. Maar nadat we een paar keer ziek zijn geweest realiseerden we ons dat het appartement, met een slaapkamer en een wc, gewoon te klein is voor ons.
Maar ook bewegen we te weinig. Wij zijn geen mensen voor een sportschool. Het liefst wandelen we in de natuur. Het beton begint tegen te staan.
Dus……….
In de caravan vinden we alles wat we zoeken over dit project. Er zijn nog enkele appartementen te koop. Op de bovenste verdieping, precies wat wij willen.
Er is geen overleg: “schrijf ons maar in,” zegt manlief. “Voor de twee op de bovenste verdieping.” Er is geen tijd te verliezen aangezien de bouw nog in 2024 zal beginnen.
Op een antwoord van de makelaar wachten we niet. Ik bel meteen en maak een afspraak.
Het blijkt dat wij een van de laatste appartementen hebben gekozen, waardoor er groen licht is voor de bouw. Eind oktober gaat de garage tegen de vlakte en een maand later begint de bouw.
Een week later zitten we in Oost-Souburg tegenover de verkopende makelaar die ons precies uit de doeken doet hoe de door ons gekozen appartementen in elkaar steken.
Manlief begrijpt het. Ik kan vanaf tekeningen geen beeld krijgen – maar we maken eenstemmig een keuze. De makelaar kijkt ons blij maar ook verbaasd aan.
Heeft hij ooit mensen tegenover zich gehad die zo snel besloten voor een woning?
Toevallig komt de eigenaar van de voormalige garage (de verkoper dus) binnen. Een hartelijke ontmoeting tussen hem en manlief volgt. Bindende factor is de voormalige huisarts van Zoutelande: vader.
We maken aldaar op korte termijn een afspraak en zo gaat de trein
langzaam rijden. Maar die komt wel heel rap op snelheid en wij houden ons
krampachtig aan elkaar vast.
Manlief doet de financiën, ik de organisatie.
Ik sla nu een hectisch deel over, waarover ik in rustiger
tijden wel ga schrijven.
Het is nu 19 oktober.
We zijn vijftig geüploade -en verzonden documenten + foto's, -een taxateur, -een aankoop -en verkoop makelaar, -een hypotheekman, -honderd vragen, -fotograaf, -afspraken aannemer, -keukenman, -vloerenman, -verhuurbedrijven, -Funda….. verder. Ja, ik heb zelfs al tijdelijke woonruimte geregeld voor eind 2025.
En dan heb ik het nog niet over de tientallen e-mails, telefoongesprekken en appjes met alle deelnemers aan een succesvol verloop van aan -en verkoop - tot laat in de avond.
Dit wordt onze 10e verhuizing, met ook een aantal
“tussendoortjes” (=huurwoningen ter overbrugging). Nog nooit hebben we
nieuwbouw gekocht. Nog nooit heb ik een huis vanaf een plattegrond gekocht.
Impulsief?
Ik noem het liever vanuit het hart. Het voelde meteen goed, en dit keer was manlief de initiator.
We verruilen de Maas voor de Noordzee. We verruilen mijn roots voor zijn roots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten