Vandaag mocht ik voor het eerst weer aan het lange touw.
Ondanks dat vervelende windsel om mijn buik, kon ik toch heerlijk rennen.
Het gaat goed met me.
Donderdag was een akelige dag.
Ik was in een soort van shock: liep zigzaggend door het huis, piepte onophoudelijk, trilde, hoorde stemmen in de verte en ik had braakneigingen.
Vrijdag ging het veel beter.
Om 9 uur stond ik weer kwispelstaartend naast het bed van mijn vrouwtje en was ik weer gul met likjes.
Iedereen blij.
Ik slik nog wel antibiotica en ze zorgen ervoor dat ik niet bij de wond kan.
Poepen lukte 24 uur niet, maar nu gelukkig wel.
Ieder nadeel heb z'n voordeel.
De eerste nacht hoefde ik niet in de bench.
Ik was te onrustig.
"We zien wel wat er gebeurt," zei de baas.
De bench stond open Ik heb mijn mand. En mijn kussen werd bij de slaapkamer gelegd met de deur open.
Gezellig.
Alleen:
terug van de laatste avondwandeling ben ik uit mijzelf in de bench gaan liggen - iets wat ik normaliter nooit doe.
Maar goed - ik was van slag.
Dit is nu echt een heerlijk plekje om de nacht door te brengen.
Geruisloos!
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten