De Nederlandse volleybalsters doen het goed.
Ik keek naar de wedstrijd tegen Polen.
Het was spannend. Het was goed.
Het was topsport.
Ik was gefascineerd door de zwaar opgemaakte gezichten en de sieraden.
Bijna alle dames hadden oorbellen in.
Eind jaren tachtig trokken de heksachtige nagels van Florence Griffith meer aandacht dan haar supersnelle benen.
Mijn vader was topsporter.
Hij stootte de kogel -en wierp de discus op nationale afstand.
Wanneer wij naar het hockeyveld gingen moesten we "de troep" van ons gezicht halen en de oorbellen uitdoen.
"Veel te gevaarlijk," hoor ik hem nog zeggen.
Toen kon ik mijn vader wel vervloeken.
Nu, tijdens die volleybalwedstrijd, mis ik zijn cynisme en betrap ik mijzelf op een sarcastische gedachte:
Zou er naast de masseur ook een visagist op de begeleiders bank zitten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten