Scheiße!

 

Dinsdag gingen we even de bewaakte grens op het hoogste punt van de Reschenpass over om in Italië te wandelen.

Vroeger langlauften we van ons hotel naar Reschensee of Lago Resia. Nu hadden we te voet moeite met de ijzige wind.

 

 

Die wind deed mijn migraine, waar ik hier vanwege de hoogte en de droge lucht veel last van heb, geen goed.

 

Fysiek ondervinden we wat problemen.

Ongemakken.

Zo kwam P. op een nacht lucht tekort. Zuurstofgebrek.

Ik snuit iedere ochtend bloed.

 

Maar woensdagochtend stonden we gelukkig beiden fris en vrolijk op en genoten van een stevig ontbijt.

Ik eet hier müsli met yoghurt. Iets wat ik thuis nooit doe.

Wij teren de hele dag op dat ontbijt.

 

Tijdens een leuke wandeling voelde ik mijn ingewanden protesteren.

Op het verste punt liep het mij dun door de broek.

Nergens een struik of een bosje om achter te gaan zitten.

 

Reschen werd racen.

 

In het dal zagen we een café.

Dwars door de tiefschnee probeerden we beneden te komen. Het interesseerde mij niet of ik zou vallen.

Sterker nog: het liefst had ik de dikke zachte sneeuw gebruikt als mijn wc.

 

Bij iedere stap werd mijn maillot warmer.

Gelukkig eindigden de pijpen skibroek in mijn wandellaarzen.

 

"Ben jij dat of zijn het de koeien," grapte manlief terwijl hij zijn neus in de lucht stak.

 

Het drama eindigde voor mij op de wc van een verlaten café waar manlief als tegemoetkoming €5,- neertelde voor een kopje koffie.

 

Van die ongemakken dus.

***