Mensen om nooit te vergeten

 

Toen we vorige week in dat verpleeghuis waren waar oma had gewoond drong het nogmaals goed tot mij door:

Vrijwel de hele generatie van mijn ouders is heengegaan.

"Hoe zou het met die en die zijn?"

Soms stel ik die vraag hardop, maar meestal geeft Google mij het antwoord.

Het is de ouderdom.
Er gaan veel mensen dood. Mensen waar wij (of ik) iets mee hadden.

Mensen die uit mijn gezichtsveld verdwenen zijn. Niet opzettelijk. Het gebeurt gewoon.

Toch heb ik de drang het hoofdstuk af te schrijven.

"Hoe zou het met Frank en Mollie zijn?"

Ik googelde en vond wat ik al vreesde: ze zijn in 2012 overleden.

 

Er stond een aardige IM in de nieuwsbode van Charmouth, geschreven door hun enige zoon.

Blijkbaar waren ze kort na elkaar overleden.

 

Dat verbaasde mij niet.

Frank en Mollie konden niet zonder elkaar. Hun liefde was mooi en toch ook hartverscheurend.

Als de één iets had, was de ander ontroostbaar.

Wij leerden ze tijdens de zomervakantie van 1980 kennen.

Ze stonden naast ons aan het Meer van Iseo.
Ze hadden onze ouders kunnen zijn. Frank was van 1920 - Mollie een paar jaar jonger.

De click was er meteen.

 

Wij hadden een tent. Zij een luxe caravan.

Ik kookte op mijn hurken. Mollie stond in een teakhouten keuken.

Wij dronken uit aluminium bekertjes. Zij uit glas.

Wij aten van plastic borden. Zij van aardewerk.

Wij reden een Opel Kadett. Zij een Renault 25 V6.

 

Breakfast, lunch, tea, cocktails, dinner, after dinner drinks.

Wij keken onze ogen uit.

Onze zoon was toen anderhalf en rende op en neer tussen tent en caravan.

Wat een plezier hadden we met elkaar.

Zo lief. Zo hartelijk. Zo gastvrij. Zo British.

Ze reisden helemaal van Dorset naar Iseo. Een reis van drie dagen.

 

Wij onderbraken, in 1986 als ik het mij goed herinner, de Iseo-reeks met een vakantie bij hen in de buurt.

Frank en Mollie gaven toen aan niet meer naar Iseo te komen.

We hielden via de kerstkaarten contact, maar na een paar verhuizingen wisten ze blijkbaar niet meer waar we woonden en vervaagde het contact.

Tot 2009.
We logeerden in Lyme Regis en dronken thee bij Frank en Mollie.
Het was duidelijk dat ze er, gezien hun fysieke aftakeling, geen zin meer in hadden.
 

Vanuit hun prachtige woonkamer keken we uit over zee.

Mollie wilde nog van alles weten, maar er vielen ook lange stiltes.

 

Ik had mijn zojuist uitgekomen boek bij me.

Niet dat ze het konden lezen, maar het onderwerp maakte wel wat los.

 

Mollie was achttien jaar toen Frank werd klaargestoomd voor Operation Overlord.

Ze trouwden en Mollie raakte zwanger. Bewust!
 

Het kind zou hen voor altijd binden, ongeacht of Frank terug zou komen.

Mollie glunderde toen ze het vertelde.

Ze zijn meer dan zeventig jaar getrouwd geweest.

In 2009 namen wij afscheid van ze. Voorgoed, zo blijkt nu.

Frank en Mollie: mensen om nooit te vergeten. Herinneringen om te koesteren.

*****